Paraphrenia - Mantrykota (1994)

Na początek przytoczę może krótką recencję Grzegorza Brzozowicza: Zespół Paraphrenia można traktować jak młodszego brata Ahimsy. Podobne korzenie muzyczne, te same, a może nawet większe ambicje. Różnice? Paraphrenia ponad grzmiący gitarowy riff stawia funkowy bas i zdecydowanie bardziej kombinuje w strukturach samych kompozycji. Wbrew pozorom nie jest to atut, gdyż w "Mantrykocie" brakuje lekkości i przystępności "Ducha nie gaście". Poza tym wydaje mi się, że zespołowi zabrakło kogoś, kto by spojrzał na cały materiał z pewnego dystansu. Ta płyta jest po prostu za długa, a jej jednorazowe wysłuchanie - praktycznie niemożliwe. Mimo surowej oceny, uważam, że właśnie Paraphrenię należy uznać za nadzieję naszego rocka.

Jak to dobrze, że czas weryfikuje takie oceny. Pan recenzent pisząc swoją notatkę bodajże w 1995 roku był wówczas po prostu nie przygotowany na przyjęcie czegoś takiego jak "Mantrykota" lub - co tu owijać w bawełnę - koniunktura była nie na taką "muzę", więc pozostawił coś tak lakonicznego. Paraphrenia to był zespół troszkę ponadczasowy a wydanie tej płyty w roku 1994 przeszło praktycznie bez echa. Niemniej uważam tę płytę za jedną z najważniejszych pozycji w historii polskiego rocka. Świetne granie, kapitalne teksty....

Podziękowania dla nieznanego rippera.

link in comments