1 comment
Posted in , ,

Captain Beefheart - Railroadism (1972-1982)





Track Listings

1. Old Black Snake (3:34)
2. King Bee (5:57)
3. The Blimp/Air Bass-Soft Shoe(Sax Improv) (6:16)
4. I'm Gonna Booglarize You Baby (3:46)
5. A carrot is as close as a rabbit gets to a diamond (2:20)
6. China Pig / Railroadism (8:07)
7. I Love You You Big Dummy (short quote only) (0:23)
8. Grow Fins (5:50)
9. Floppy Boot Stomp (4:06)
10. Harry Irene (3:57)
11. The Dust Blows Forward 'n' The Dust Blows Back (2:10)
12. Ashtray Heart (3:45)
13. Dirty Blue Gene (3:48)
14. Smithsonian Institute Blues (2:18)
15. One Red Rose That I Mean (2:10)
16. Veteran's Day Poppy (4:44)
17. Big Eyed Beans From Venus (5:17)
18. Avalon Blues (3:12)

Line-up/Musicians

- Captain Beefheart / vocals
- Zoot Horn Rollo / flute
- Rockette Morton / bass, vocals
- Winged eel Fingerling - bass, guitar
- Ed marimba / drums
- Alex St Claire / guitar
- Greg 'ellaguru' Davidson / guitar
- John 'drumbo' French / drums
- Jimmy Carl 'indian ink' Black
- Jeff Moris Tepper / guitar
- Eric Drew Feldman / bass, keyboards
- Robert Williams / drums

Releases information

2003 CD on The Viper Label VIPER CD015. Distributed by SRD
Tracks 1: Fenway Theatre, Boston 22 January 1972
Tracks 2: Town Hall, NYC 24 February 1973
Tracks 3 - 4: The Roxy, LA 14 July 1975
Tracks 5 - 7: The Red Creek Inn, Rochester, NY 3 November 1977
Tracks 8: The Bottom Line, NYC 25 November 1977 (early show)
Tracks 9: The Bottom Line, NYC 25 November 1977 (late show)
Tracks 10 - 11: Texas Opry House, Houston 1 December 1978
Tracks 12 - 17: The Country Club, Reseda, CA 29 January 1981
Track 18: Avalon Ballroom, SF 1966

link in comments
1 comment
Posted in ,

Kasia i Wojtek (2008)




Teksty na płytę „Kasia i Wojtek” napisała i zaśpiewała Kasia Sobczyk – uznana przez Kazika Staszewskiego za jedną z najlepszych wokalistek w Polsce. Wojtek Jabłoński to muzyk niezwykle wszechstronny – nie tylko skomponował muzykę do „Kasi i Wojtka” oraz sam ją nagrał, ale również na stałe gra jako gitarzysta grupy Buldog a także od niedawna zespołu Kult. Wojtek jest także współproducentem płyty Kasia i Wojtek, a na debiutanckim albumie występuje jako perkusista, basista, gitarzysta i klawiszowiec w jednej osobie!


(fot. Arkadiusz Szymański)

Kto kiedykolwiek zetknął się z Los Trabantos, Jak Wolność To Wolność, wie, że Kasia Sobczyk to wokalistka oryginalna i jedyna w swoim rodzaju. Powstał krążek szalony, zabawny i melodyjny. Odsłonił duży potencjał Kasi. Płytę promuje kawałek “Lola” - o “dziewicy pachnącej jak kwiat”. Jest w tej muzyce trochę kiczu, przesady i fajnego retro-klimatu. Czuje się zabawę dźwiękami, słowami i dużą frajdę z takiego grania.


Lola

Tej płyty nie można brać do końca na serio. Nawet gdy zaczyna się nastrojowo i melancholijnie (”Szczota”), to końcówka nas z tego klimatu całkowicie wybija. Wokal Kasi balansuje między melodyjnością a dziecięcymi rymowankami i fajnie współgra z rockowym akompaniamentem. Teksty, autorstwa Kasi, mimochodem układają się na ciekawy portret zagmatwanej kobiecej osobowości. Niby zwyczajne, o codzienności, a jednak coś w sobie mają.

“Kasia i Wojtek” to projekt z całą pewnością ciekawy i zasługujący na bliższe zapoznanie, choćby z racji tego, że nie da się tej muzyki w żaden sposób zaszufladkować (Eliza Gaust)

Aaaaa .... nie będę dawał opisu po angielsku bo i tak tego nie zrozumieją.

link in comments
No comments
Posted in , , ,

Orange Sunshine - Homo Erectus (2001)





Chciałbym zaprezentować płytę mało znanego u nas holenderskiego trio - Orange Sunshine. Osobiście powiem, że kompletnie powalił mnie ten album. Dawno już nie słyszałem czegoś bardziej energetycznego. Ucieszyło mnie, że duch takich grup jak Stackwaddy, Blue Cheer czy Killing Floor jest wciąż żywy. Może nie jest to nic odkrywczego, ale świadomość, że młodzi muzycy czerpią z wymienionych wzorców jest krzepiąca. Polecam serdecznie wysłuchanie tej płyty i gęsiej skórki na całym ciele.


Swamproom happening (2007)

Orange Sunshine is a relatively new band from Netherlands but their sound is proudly anything but new. Taking their cues mainly from Blue Cheer, Stooges and MC5 along with a quirky dash of psychedelia and a production that is as 70’s as it’s (jokingly) said on the back cover, Orange Sunshine smoke when they hit their stride. If the world was any fair “Lonely Child”, album’s opener, would have been all over the radio by now. Well you’ve guessed it; world is, despite all the war mongering, far from heavens (makes you wonder doesn’t it??) but then again this song is just so damn memorable that will certainly make heads turn then twist before banging in unison. Elsewhere, “I’m a Man” is a classic R&B tune with nice touches of harp but doesn’t score highly on the novelty rate (partly as it stands as a Bo Diddley tribute). “Ain’t No Way” that follows straight after demonstrates again all the strong assets of the band. Nervous pace, dirty fuzzy guitar, vibrating bass, all wrapped under a voice that actually knows how to sing. “Gorilla” spring to mind as a more contemporary reference to Orange Sunshine ditties. The album gloriously closes with “Hey Mama”, which clocks fifteen minutes along with a psyched out drum solo and has “Cream” whipped all over it.

Overall this is a highly energetic album with loads of nice turns that will effortlessly nest on your player for a long time. I bet that the next one will be a pure stomper, as long as they don’t harness their sound on the way that is and fully catch their sound niche (motorwolf.nl)


Hamburg (2004)

It was like discovering one of this obscure late-60's heavy rock bands, when I listened for the first time to ORANGE SUNSHINE. A friend of mine had bought the vinyl-edition, and when he put the needle in the groove, I was blown away by the raw heaviness of this power-trio. At least, there was this outstanding cover-artwork, showing the band on the top of an old German tank and all that in 3-D! The singing drummer looks like Jesus, while the bassplayer is wearing a helmet of the German Wehrmacht. Of course, he and the cool-looking guitarist are wearing black sunglasses, too! On the back of the album-cover, I found the year of release: 1969. Well, the illusion was perfect! Some weeks later I found out, that this date was just a fake, but my opinion about ORANGE SUNSHINE remains the same: fucking brilliant! It's real amazing, how authentic this band has captured the spirit of early Blue Cheer and early Stooges. But that's not all here! They drenched this nasty bastard in a bath of hardest boogie and rock 'n' roll and injected a bit of Motor City Blues in it. I guess, you can imagine that "Home Erectus" sounds as vintage as possible, without being old-fashioned. It's an explosive record that's potent enough to blast your ass to kingdom come. While the first edition of the album has been released via Motorwolf Records, this is the Japanese 2005 edition on Leaf Hound Records, and the first 500 copies comes with shaped 3-D glasses. At least, I like to add that I've seen ORANGE SUNSHINE on this year's 10th Roadburn Festival, and it was one of best rock 'n' roll shows in my life! I'm startin' to sweat, when I remember this loud and nasty gig.....

link in comments
3 comments
Posted in , , ,

Baïkonour - For The Lonely Hearts Of The Cosmos (2005)





Baikonour wygląda na jednorazowy projekt francuza zamieszkałego w Wielkiej Brytanii - Jean-Emmanuela Kriegera. Troszkę szkoda, bo zapowiadało się bardzo ciekawie. Mówiąc najogólniej to połączenie ambientu z psychedelią i krautrockiem. Miejmy nadzieję, że jednak kompozytor nie porzuci tej ścieżki i wyda kolejną płytę firmowaną Baikonour.


Lick Lokoum

Versailles-born, Brighton resident Jean-Emmanuel Krieger AKA Baikonour is typical of Melodic's artists in that he charts a very idiosyncratic course in pursuit of a singular vision. In his case, as you might expect from the title and sleeve of the record (featuring rockets, stars and an astronaut cat), and from the name Baikonour (it was the launch base in Khazakstan for the Soviet space programme) it is a very cosmic vision. This instrumental album takes relentless, hypnotic krautrock, particularly the chug of early Neu! as its primary inspiration, but adds twinkles, sparkles, chimes, multi-ethnic instrumentation and gurgling radiophonic vintage synth action to the constantly-circling melodies to create a kind of organic space music in a genre all its own. There are two basic modes on the album. First, as with intro track Lick Lokoum, is pure space-out without beats, just the tinkling of bells and synths ebbing and flowing, creating uncannily well the feeling of lying under a clear night sky looking up at the infinity of space. The other style is generally led by simple bass guitar melodies and a simple drum beat (either from kit or drum machine), constantly repeating one or two chord patterns, allowing the complexity of the track to be built up by the steady addition of organs, guitar lines, harps and other more indefinable instruments. This technique never becomes monotonous, though; as with the best electronic dance music, the constant addition and morphing of the various elements mean that no matter how repetitive the underlying structure and how simple the individual rhythms and melody lines may be, something new is always happening; there is always something fresh to engage the ear. Also, Krieger's sense of structure is quite superb; the most delicate individual parts combine one-onto-another to create something complex, huge and unstoppable. The tinkling of temple bells will combine with a churning guitar sound in a way that should just sound incongruous but thanks to the crisp production and sheer musicality of it all works perfectly and through the contrast brings out the strengths of each sound. This is an album that will work equally well in various circumstances - it is superb travelling music, for watching the world go by; there is an energy here that more adventurous DJs will find works fantastically on a dancefloor; but most of all this is a great record for armchair space travellers (Joe Muggs)

link in comments

3 comments
Posted in ,

Elektricni Orgazam - Warszawa '81



Električni Orgazam to jugosłowiański zespół punkrockowy założony w 1980. W późniejszych latach jego brzmienie ewoluowalo w kierunku rocka i rocka psychodelicznego Pierwsze nagrania opublikowali już w 1981 na płycie Paket aranžman będącej wspólnym przedsięwzięciem kilku zespołów grających muzykę alternatywną. Na płycie znalazły się takie sławy jugosłowiańskiego rocka jak Idoli czy Šarlo Akrobata.

Pod koniec 1981 odwiedzili Polskę grając łącznie 6 koncertów (4 w warszawskim klubie studenckim Riviera-Remont, jeden w Krakowie i jeden w Kaliszu. Jeden z koncertów w Remoncie został nagrany na zwykły magnetofon co potem zaowocowało mini-albumem "Warszawa 81" na którym znalazło się 6 piosenek. Podczas wykonywania jednej z piosenek miał miejscei ncydent w którym nagłośnienie się całkowicie "rozjechało" a ktoś z publiki rzucił gaz łzawiący, jednak po kilku minutach wszystko wróciło do normy.


Nebo (1981)

Specyficznym albumem jest "Les Chansones Populaires", który w całości składał się z coverów piosenek takich wykonawców jak David Bowie, The Doors, T. Rex, Rolling Stones i Velvet Underground. Podczas gdy ich pierwsze albumy były mocno punkowe, z czasem zbliżali się do mainstream rocka co było widać szczególnie pod koniec lat 80. (wikipedia)

Pamiętam ten koncert i faktycznie było to na ówczesne czasy niezłe wrażenie, że jakiś zagraniczny zespół punkowy odwiedził nasz zapyziały i szary kraj. Każde tego typu wydarzenia mocna zapadało w świadomości (z wcześniejszych należałoby wspomnieć koncert żeńskiej grupu The Slits z USA)

Srdjan Gojković 'Gile' - guitar, vocal
Ljubomir Jovanovic 'Jovec' - drums
Ljubomir Djukic - keyboards
Goran Sinadinovic - guitar
Marina Vulić - bass


Zlatni papagaj

Električni Orgazam (Electric Orgasm) is a band from Belgrade, Serbia. Originally started as punk and post punk, they later slowly changed their style and became a mainstream rock band. They were an important band of the Yugoslav New Wave scene and the Yugoslav Rock scene in general.

Električni orgazam was formed in 1980 by Srđan "Gile" Gojković (vocals, guitars), Ljubomir "Jovec" Jovanović (guitars), Marina Vulić (bass) and Ljubomir Đukić (keyboards, organs). Their first recordings were published in 1981 in the Paket aranžman omnibus showcase album that also included songs from Idoli and Šarlo akrobata. In addition to putting the three bands on the map, Paket aranžman also helped to further establish the punk, new wave and alternative scenes in Belgrade.

Their first self-titled album was released in 1981 featuring a fairly straight-forward punk sound with a small dose of post punk aesthetics. This LP was also distributed in the rest of Europe via Rough Trade label, managing to get some very good reviews in the British music magazine NME. During November 1981, Električni orgazam toured Poland and recordings from the gig in Warsaw were released as EP Warszawa '81 limited to only 2,000 copies. It was a first official bootleg released in Yugoslavia.

This stuff comes to you from yurock.blogspot.com

link in comments
3 comments
Posted in , ,

Golden Dawn - A Power Plant (1968)





Grupa Golden Dawn powstała w Austin w stanie Texas na początku 1967 roku. Założycielem grupy był George Kinney, który chodził do szkoły razem z Rokym Ericksonem liderem The 13th Floor Elevators, a nawet muzykowali wspólnie w zespole The Fugitives. Erickson polecił grupę szefom wytwórni International Artist dla której nagrali płytę "A Power Plant". Album ten bezsprzecznie należy do najwybitniejszych pozycji rocka psychedelicznego. Usłyszeć na nim można folk-rockowe przyprawione odrobiną acid gitary oraz bardzo inteligentne zainspirowane teksty. Niezwykły dla albumu debiutanckiego jest też zakres emocji, które przewijają się przez wszystkie jego kompozycje. Po nagraniu albumu grupa rozpadła się sfrustrowana złą promocją. Szkoda.

George Kinney - vocal
Bobby Rector - drums
Tom Ramsey - guitar
Bill Hallman - bass
Jimmy Bird - guitar


The Golden Dawn in sixties

The band took their name from The Sect of the Golden Dawn by Aleister Crowley. Power Plant was this Texas group’s only album, released 1968 off the legendary independent label International Artists. Many rate this album as the best IA release all over but it’s nowhere near Easter Everywhere or 1966’s Psychedelic Sounds Of. Not the year’s most original release, George Kinney’s vocals sound a little too close to Roky Erickson and the band lacks the originality and vision of the Elevators.

Kinney was in a pre-Elevators band, the Fugitives and also played an important role in getting Erickson’s book, Openers, financed and published. I’ve been told that Power Plant’s original release date was set for sometime in 1967 but for uknown reasons IA held out till the following year. That being said, there are still many fine moments on Power Plant. Evolution, the leadoff track, is a good psychedelic rocker with chimes, snotty punk vocals and some nice fuzz guitar. The band plays hard and tight throughout and favor hard bluesy licks over fuzz as heard on songs like Starvation and I’ll Be Around. There are two undisputed classics on the album, This Way Please and My Time. The former is an excellent piece of acid drifter music while My Time may be the best song the Golden Dawn ever wrote. I hear bits of Gloria in My Time, the guitars are powerful with a rough edge and there’s a nice raga style solo making this an all-time, epic garage punk classic. Another highlight Tell Me Why stands out for backwards tapes and twisted Kinney vocals.

Power Plant is worth recommending on the strength of the above songs and it’s overall consistency. There have been numerous cd reissues though the Sunspot release comes in a nice mini lp sleeve with good sound quality. Kinney has made some late 60’s/early 70’s post Golden Dawn music which is reportedly very good but has never seen an official release. (therisingstorm.net)

link in comments
2 comments
Posted in , , , ,

Burnt Friedman & Jaki Liebezeit - Secret Rhythms





Kolejna odsłona współpracy tych dwóch wybitnych muzyków – przedstawicieli różnych generacji. Bo tak z jednej strony mamy Burnt'a Friedman'a – weterana nujazzu (duet Flanger), dubowego downtempo (The Nu Dub Players), electronic body music i industrial'u (Some More Crime), a także gitarowych wygibasów (trio Nine Horses). W sumie prawie dwadzieścia lat pernametnej aktywności na niezależnej scenie; niekoniecznie więc elektronicznej. No i drugi gentelman Jaki Leiebezeit – przez kilka lat związany z kultowym, ponadczasowym krautrockowym zespołem Can oraz jeden z najlepszych perkusistów, jakie Niemcy wydały na świat. Te wielkie osobowości oraz przedstawiciele diametralnie różniących się od siebie generacji spotkały się dokładnie siedem lat temu w Koloni, by stworzyć cykl albumów "Secret Rhythms". Połączyli oni swoje doświadczenia oraz artystyczne wizje, by stworzyć nową dźwiękową formułę z pogranicza jazzu, rocka, dubu oraz elektroniki. Tryskająca nietuzinkowymi, ekstrawaganckimi koncepcjami. Pierwsze tego efekty można było usłyszeć w 2002 roku na debiutanckim albumie Secret Rhythms.



Duet Friedman & Liebezeit przyzwyczaił już swoich odbiorców do tego, że nie spieszy się z wydawaniem kolejnych części "Secret Rhythms". Z jednej strony można to tłumaczyć ich bardzo napiętym harmonogramem prac w innych, pobocznych projektach. Z drugiej zaś – symbolizuje to podejście obu panów do dźwięków, szlifując i polerując tylko te, które mają najszlachetniejsze, najbardziej dorodne pochodzenie. Od czasów wydania Secret Rhythms 2 minęło ponad dwa lata. Ale już naprawdę niedługo będzie można delektować nowymi kompozycjami Burnt'a i Jaki'iego. Po raz kolejny będą one innowacyjne i wybiegające poza obszary znanych stylistycznych estetyk. Poprzednio gustowali oni w jazzrockowych fuzjach oraz postrockowej relowucji pokroju Tortoise, Sound Tribe Sector 9 czy też Harmonia. O ile do tej pory to wpływy Liebezeit'a grały pierwsze skrzypce, o tyle przy ich trzecim podejściu będzie odwrotnie. W przypadku siedmiu, najnowszych kompozycji tego niemieckiego duetu narracyjna pałeczka będzie usytuowana po stronie Friedman'a. Eksperymenty z elektroniką będą bardziej wyraźne, a swoim zasięgiem obejmą one dub, rock, funk i jazz. Ponadto więcej do powiedzenia będą miały poszczególne osobistości – inni aktorzy tej płyty. I jak to bywało od lat, czynny udział przy tworzeniu albumu "Secret Rhythms 3" brała udział jeszcze trójka muzyków. Mowa o Hayden'ie Chisholm'ie (możecie go kojarzyć z innego projektu Burnt'a – Flanger), Tim Motzer (przedstawiciel jazzowej sceny z Filadelfii) oraz Joseph Suchy (razem z Friedman'em działa w projekcie The Nu Dub Players). (za http://joilet.blox.pl)

Archiwum zawiera kompilacje nagrań z Secret Rhythms vol 1 & 2


Jaki Liebzeit and Burnt Friedman

This is the sequel to the very successful collaboration between two of the best German musicians of their respective generations. The mood hasn't changed much: the volume never goes too high but each track beckons the listener with novel sounds and percolating patterns. "Sikkerhed" opens with a waltz of wah guitar, mellow horns, discreet laptop work and a shifty and compelling drum pattern. The heavily polyrhythmic "The Sticks" comes next, picking up from the dying notes of the previous tune. It features gorgeous slide guitar and what sounds like hand-drumming anchored by clipped guitars weary from a non-stop flight from Central Africa. As with all the tunes on Secret Rhythms 2, it's uncertain whether Liebezeit is even playing a kit, or whether he's contributing bits and pieces to Friedman's omnivorous production technique. No matter, because the rhythmic content, as befits the title, come from everywhere; from the tiniest glitch to the step rate of the flangers (Flanger being Friedman's main working ensemble). Special guest David Sylvian gets his, um, groove on as vocalist on "The Librarian," sounding more morose than ever singing its moody melody. After a few spins, Secret Rhythms 2 reveals a multiplicity of rhythmic approaches. There are definitely many influences from rhythm patterns around the globe but for the most part the instruments and ambience associated with these patterns is completely subsumed into Friedman and Liebezeit's highly programmed inner world music. (review by David Dacks)

"... this album may cross-over to fans of dub and ambient. It's difficult to categorize, but easy to enjoy." (Jacob Arnold)

Even before putting on Secret Rhythms 2, we're sure about one thing: with long-time Can member and frequent Jah Wobble collaborator Jaki Liebezeit occupying the drummer's chair, there's clearly no need to worry about the possibility of dull 'rhythmning.' The tunes on this sequel to his and Burnt Friedman's 2002 outing, however, aren't hell-raisers but languorous atmospheres of nuance and mystery. Still, though the feel is loose, the songs are far from aimless; what in lesser hands might be noodling, here becomes compelling exploration. The duo treats their tunes and rhythms elastically, stretching them out to accommodate a guitar texture or melodica shading here and a vibes or clarinet theme there. The set's 'world music' ambiance emerges immediately in "Sikkerhed," an African-flavoured folk-jazz march enriched by Hayden Chisholm's clarinet playing, while the dub style of Friedman's Nu Dub Players is revisited in "Fearer" and "Caracoles." The album's also distinguished by David Sylvian's vocal appearance on "The Librarian," his relaxed singing a natural complement to the others' similarly laid-back delivery (a different version appears on Snow Borne Sorrow, the Nine Horses album produced by Sylvian, Steve Jansen, and Friedman). Call Secret Rhythms 2 sophisticated mood music that, more 'invisibly' than Superstructure, merges electronics with acoustic instrumentation, even if the material clearly emphasizes the latter throughout. (review by Textura.org / February 2006).

The archive contains the compilation of Secret Rhythms vol 1 & 2

link in comments
2 comments
Posted in , , , ,

Mazzoll & Arhytmic Memory - Cynober Manifest (1997)



Maciej Cieślak ze Ścianki oraz dwaj muzycy Paralaksy, Mazolewski i Adam Kamiński wraz z P. Pawlakiem składają się na prowadzony przez Mazzolla kwartet gitarowy Arhytmic Memory. Całość płyty "Cynober Manifest"utrzymana jest w klimacie atmosferycznej muzyki ambient. Mazzoll: "Ambient zainteresował mnie jako muzyka poza metrum, grana w nieokreślonych pulsach, takich jak padanie deszczu. Arhytmic Memory to jeden z licznej rodziny zespołów powołanych przez Mazzolla w celu realizacji - w różnych zestawach instrumentarnych - idei arytmii.

Dyfuzja to technika łącząca improwizację instrumentalną z recytacją i performance'm. Zapis jednego z takich dyfuzyjnych seansów stanowi ta płyta. Nie jest to rzecz aż tak nowatorska, jak przyjmuje się w wielu kręgach. Idea połączenia poezji, muzyki i sztuk plastycznych w jedną artystyczną prowokację sięga jeszcze dadaistów, a więc początków naszego wieku. Również autorski system zapisu takiej improwizowanej muzyki nie jest nowością, skoro od pół wieku istnieją partytury Lutosławskiego i innych aleatorystów. Z pewnością za to można przypisać Mazzollowi duży wkład w ożywienie polskiej sceny jazzowej oraz zjawisko yassu.

Cynober Manifest na przekór "przypadkowej" i zakładającej błąd jako element składowy praktyki wykonawczej, technice - jest dziełem bardzo równym i spójnym. Klarnet Mazzolla nie stanowi tu elementu dominującego, jest tylko jedną ze składowych. Z wyważeniem używana elektronika, improwizacje oparte na swobodnej pulsacji, brak wyraźnych rytmów, czy jakiegokolwiek motorycznego rytmu... Ta muzyka jest jak projekcja psychodelicznych obrazów bez użycia wzroku wprost do podświadomości. Jedna z najlepszych pozycji polskiej muzyki lat dziewięćdziesiątych. (tekst pochodzi z http://dobiasz.blogspot.com/) Świetna płyta.

Mazzoll (clarinet) – is considered one of the most interesting contemporary clarinettists in Poland (Jazz Forum, “Drgawy” TVP1). He uses elements of both classical and contemporary music in his playing. He represents groups of jazz clarinettists such as Goodman, La Porta, Giufree, Lacy(ss). He has worked as a clarinettist and composer with many great European jazz players: Django Bates, Alftred Harth, Jeffry Morgan, Vytautas Labutis, Niels Landgren and Tony Oxley. As well as the debut album of Mazzoll & Arhythmic Perfection entitled “a”, he has recorded another album in West Europe entitled “Newborn” trio Perplex: Mazzoll – Chastka – Hölker, which was produced by well-known British percussionist Tony Oxley.

link in comments
3 comments
Posted in ,

Matka Boska się nie zjawi


Stanisław Lem

Chciałbym przedstawić chyba jeden z ostatnich (jeśli nie ostatni) wywiadów, których przed swoją śmiercią udzielił wybitny polski mysliciel Stanisław Lem. Na mnie ten wywiad zrobił piorunujące wrażenie. Wszystko co pisał i mówił Lem było przesiąkniętne jakąś transcendencją. Tak samo ten wywiad - chociaż odnosi się w nim Lem niby do spraw dotyczących ówczesnej sytuacji politycznej to jest on "podszyty" swoistą ponadczasowością.

Matka Boska się nie zjawi
Ze Stanisławem Lemem rozmawia Przemysław Szubartowicz
Tygodnik Przegląd nr 51 (roku nie pomnę)


Chciałem zadać panu pytanie, czy życie ma sens, ale jest ono tak rozległe albo tak banalne, że zapytam inaczej: jaką życie ma przyszłość?

Jeśli pyta pan o przyszłość ludzkości, to myśląc o tym, niezmiennie odczuwam niepokój. Zmierzamy bowiem nieuchronnie w stronę konfliktu nuklearnego. Nie wiem jednak, kiedy nastąpi ostateczne starcie, bo gdybym to wiedział, pewnie siedziałbym zamknięty u amerykańskiego prezydenta w kasie pancernej.

To straszna prognoza.

Straszna, ale poparta faktami. Wystarczy spojrzeć choćby na następujący fragment krajobrazu politycznego: z chwilą, gdy Teheran ogłosił, że chce kontynuować program nuklearny, izraelski polityk Benjamin Netanjahu oświadczył, iż ma plan zbombardowania irańskich ośrodków atomowych, a w odpowiedzi Teheran zakupił od Rosjan rakiety średniego i krótkiego zasięgu, które mają być użyte w razie ewentualnego ataku. Takie napięcie nie rokuje długotrwałego pokoju.

Myśli pan, że Stany Zjednoczone mogą stracić nad tym wszystkim kontrolę?

Ale Stany Zjednoczone, jak powiedział kanadyjski premier Paul Martin, to gigant bez głowy. Prezydent Bush ma bowiem tę właściwość, że jest głupi. Świadczy o tym choćby fakt, że wystąpił przeciwko teorii ewolucji na rzecz tzw. inteligentnego projektu, w którym chodzi o to, że nie wiadomo, o co chodzi. Cała jego administracja forsuje tę idiotyczną teorię, ale im po prostu brakuje rozumu.


Napalm attack

Idea inteligentnego projektu, polegająca między innymi na przekonaniu, że w procesie ewolucji macza palce Bóg, jest odrzucana przez świat nauki, ale nie przez prawicę. Przecież Bush ponoć konsultuje swoje decyzje z samym Stwórcą.

Ach, proszę pana, ale nie każda prawica jest głupia, zdarza się rozsądna. Na przykład angielscy konserwatyści wcale nie są idiotami.

A polska prawica, która właśnie doszła do władzy?

O czym tu mówić, skoro Polska jest, za przeproszeniem, cywilizacyjnym zadupiem, które tak naprawdę nie liczy się w świecie? Nikogo nie obchodzi, że u nas są jakieś Kaczory. Czytałem niedawno w „Przeglądzie” pańską rozmowę z reżyserem Andrzejem Żuławskim, który to wszystko nazwał po imieniu: nadeszła era Rydzyka. Nic dodać, nic ująć. Zawsze myślałem, że bliźniaki są rozsądniejsze. Tymczasem próba rozwiązania problemów Polski za pomocą zaostrzenia kodeksu karnego to, niestety, gry i zabawy małego Jasia: dajcie mi dużą pałkę, a wszystkich poustawiam. Nawet nie warto o tym mówić.

Może nie warto, ale widzę, że jednak budzi to w panu emocje.

Owszem, negatywne. Bo jak się ktoś upiera, że 3 razy 7 równa się 40, to trudno siedzieć spokojnie. Gdybym był 30 lat młodszy, to pewnie chciałbym znów opuścić Polskę. Tyle że nie ma dokąd.

?

Tak, wszędzie jest nieprzyjemnie. W Szwajcarii jest nudno, w Stanach Zjednoczonych głupio...

Będę się jednak upierał, żebyśmy powiedzieli parę słów o Polsce. Co panu tu jeszcze się nie podoba?

To, że wmawia mi się, że mam trzy nogi, podczas gdy mam dwie. Bo co nam na przykład dała wspólna ze Stanami Zjednoczonymi inwazja na Irak? Guzik. Po co mamy tam jeszcze trzymać nasze wojska? Albo becikowe. Podzielam pogląd, że jeśli jakaś kobieta zdecyduje się urodzić dziecko tylko dla pieniędzy, to powinno się jej odebrać prawa rodzicielskie, bo ona nie ma rozumu. Za tysiąc złotych mąż tej kobiety może co najwyżej pójść parę razy na wódkę, ale przecież za te pieniądze nie da się wychować dziecka.

A co pan sądzi o lustracji? Kaczyńscy ideę rozliczeń wypisali sobie na sztandarach.

To jest bez sensu, bo trzeba patrzeć w przyszłość, a nie w przeszłość. Dziś o Mrożku, który był przecież dręczony przez Służbę Bezpieczeństwa i wyjechał z kraju, mówi się, że kpił z Polski. Cóż to za brednie! Całe to nasze grzebanie się w przeszłości polega właśnie na tym, że jeśli jakiś idiota coś dziś powie, to 40 filozofów nie wystarczy, żeby to odkręcić. My stoimy teraz przed innymi wyzwaniami. A te hordy moherowych beretów nic nam nie pomogą, jeśli jacyś Arabowie zechcą w warszawskim metrze podłożyć bombę. Jakiś czas temu zrobiono eksperyment, który miał na celu sprawdzenie czujności polskiego społeczeństwa na wypadek ataku terrorystycznego: w miejscu publicznym położono podejrzaną paczkę. I co? Ktoś zawiadomił policję? Nie, bo jakiś nasz rodak po prostu ten pakunek ukradł. Taka jest kondycja naszej obywatelskiej postawy. I nad tym trzeba pracować, a nie nad przeszłością, której już nie ma i nie będzie.


Tyrania (Tyrany)

Sądzi pan, że nie jesteśmy przygotowani na zagrożenia, jakie niesie współczesny świat?

A czy polityk wygra wybory, jeśli zechce sprzedawać ludziom poczucie zagrożenia, choćby było najbardziej realne? Politycy wolą opowiadać bajki. Tymczasem rząd powinien się zajmować nie tym, jakie przywileje ma otrzymywać ojciec Rydzyk albo czym przekonać Leppera, ale stworzyć dalekosiężny program, który pozwoliłby na przykład na wodorowanie węgla, co znacznie usprawniłoby naszą gospodarkę.

Teraz sprzedaje pan jakąś utopię. Przecież u nas nie ma porządnej autostrady, a co dopiero mówić o doskonaleniu skomplikowanych technologii, wymagających miliardowych nakładów.

Cóż, to rzeczywiście pachnie straszną utopią; nawet na Słowacji są lepsze drogi. Ale, wie pan, jak się nie podwinie rękawów i nie zacznie czegoś robić, to się zawsze będzie kończyć na gadaniu. A świat naprawdę zmierza w kierunku przepaści. Sprawa iracka zabagniona. Syria też niezbyt czysta. Teheran na pewno się nie przestraszy Rady Bezpieczeństwa ONZ. Naprawdę uważam, że nie jest ważne, kto będzie prezydentem Polski. Ważne, kto jest prezydentem Ameryki. Każdego dnia kilkadziesiąt osób ginie w Iraku, a ten głupek mówi, że jest coraz lepiej. No i co zrobić z takim człowiekiem?

Może impeachment?

Nie ma na to żadnej podstawy konstytucyjnej. A nawet jeśli jakiś brzydki Arab by go trafił, to mamy wiceprezydenta Cheneya, który jest nie lepszy od Busha. Właśnie przez takich ludzi świat jest w coraz gorszej kondycji.

Widzę, że podtrzymuje pan to, co mówił w rozmowach ze Stanisławem Beresiem, że światem rządzą idioci albo wariaci?

A nie jest tak? Jednego dnia słyszę, jak Lepper mówi: Balcerowicz musi odejść, drugiego: Balcerowicz musi zostać, a jeszcze potem wódz Samoobrony twierdzi: Balcerowicz powinien pracować w kamieniołomach. I co? Choć Lepper nie ma żadnego programu politycznego, ludzie na niego głosują i zdobywa on trzecie miejsce w wyborach. Mało tego, jakimś cudem udaje mu się przyciągnąć do siebie nawet profesorów uniwersytetu. A potem Kaczyński umożliwia mu wybór na wicemarszałka Sejmu. No przecież jak ktoś ma jeszcze włosy na głowie, to patrząc na to wszystko, powinien je sobie wyrywać. Ja, na szczęście, już nie mam.

Tylko że tu będzie jeszcze gorzej, bo tak naprawdę nic się jeszcze nie zaczęło.

Tak, zacznie się na dobre po 23 grudnia, kiedy Kaczyński oficjalnie obejmie urząd prezydenta. Choć już pełni honory domu, bo jak przyjechała Condoleezza Rice, to pierwszy pobiegł uścisnąć jej rączkę.

Bo nam bardzo zależy na przyjaźni z Ameryką.

A co mamy robić? Z Putinem o przyjaźni nie ma mowy, bo on nas nie lubi, nie tylko za pomarańczową rewolucję, która zresztą, jak widać, specjalnie niczego nie zmieniła. Nie mówię tylko o politycznych konfliktach, ale też o warunkach życia ludzi. Mój znajomy, pisarz Radek Knapp, który mieszka w Austrii, był na zaproszenie we Lwowie i jak wrócił, opowiadał przerażony, że woda jest tam trzy godziny dziennie, bieda aż piszczy, potworna nędza, uliczne bruki z 1939 r. Jest to dla mnie szczególne bolesne, bo ja przecież pochodzę ze Lwowa.

Widzi pan jakąś szansę dla Polski w Unii Europejskiej?

A czy pan sądzi, że można być jednocześnie przeciwnikiem Unii, jak Romcio Giertych, i czekać na pieniądze? Za co oni mają nam pomagać? Za to, że ich się nie lubi? To jest tak naprawdę bardzo skomplikowana sprawa, bo my mamy dziwną namiętność, by szkodzić samym sobie. Jak czytam zachodnie gazety, a robię to regularnie, to nie znajduję tam jakiegoś szczególnego zainteresowania Polską. Oni naprawdę na ogół mają nas w nosie, a jak już piszą, to najczęściej źle. Będziemy tego kiedyś żałować. Jak zresztą wielu innych rzeczy (...)

A polska nauka?

(śmiech) Niech pan da spokój. My w dziedzinie nauki nie mamy nawet jednego Nobla, więc o czym tu mówić? Dziś w Polsce każdy może stać się profesorem, profesorów ci u nas dostatek, tylko że ta zatrważająca ilość nie chce przejść w jakość. Mój syn skończył na Uniwersytecie Princeton fizykę, ma stopień naukowy. Wrócił do Polski. I co on ma tu robić? Łapać ręcznie atomy?


Mushroom

I jeszcze jeden polski grzech: antysemityzm. Dla mnie zadziwiające jest to, że polski rząd dowartościowuje rozgłośnię, w której żydożercze pogawędki są na porządku dziennym.

Cóż, antysemityzm tkwi głęboko w świadomości społecznej. Dobrze ilustruje to jedno z opowiadań Mrożka: słychać jakieś strzały, ktoś pyta: „Co się dzieje?” i pada odpowiedź: „A, to nic takiego, tam do jakichś Żydków strzelają”. Antysemityzm opiera się na prostym schemacie: są gorsi ode mnie. A tym gorszym może być każdy: komunista, mason, gej. Polska mentalność pod tym względem pozostaje niewzruszona. Ale nie tylko pod tym. My nie chcemy bić się z myślami, nie interesuje nas rozum. Wolimy pójść w niedzielę do kościółka, a po mszy zapomnieć o wszystkim. Tak jest bezpieczniej.

Zwrócił pan uwagę, że strasznie narzekamy? Ciągle słyszę, że to dziś szalenie niepopularne: narzekać.

Ale co robić, skoro jedyną dobrą rzeczą, jaką można powiedzieć o Polsce, jest to, że mamy bardzo przystojne dziewczęta. One może nie zawsze są mądre, ale przynajmniej dobrze wyglądają. To już jest coś, nie uważa pan? (...)

Widzi pan jakąś nadzieję?

Dla świata? Marne widoki. Jak można skutecznie walczyć na przykład z terroryzmem, który się nasila, kiedy w tym przypadku nieskuteczna jest nawet groźba kary śmierci? Przecież oni tylko czekają, żeby umrzeć. Tak jak powiedziałem na początku: powoli, acz nieodwracalnie idziemy w stronę nuklearnego konfliktu. I to nie jest żadne odkrycie, tylko oczywistość.

A dla Polski?

Teraz czeka nas zastój. Ale tylko przez cztery lata. Potem naród jak koń, któremu ktoś przystawił kaktus pod ogon, zacznie wierzgać i wszelki ślad po bliźniakach zaginie. Oni po prostu znikną w tym bezmiarze obietnic bez pokrycia.


Durer

Miałem na myśli bardziej dalekosiężną nadzieję.

Ach, to chyba najpierw musiałaby się Matka Boska pojawić, żeby odwrócić nasz mętny los. Niestety, nie bardzo na to liczę. Polacy są, jak to powiedział Norwid, wspaniałym narodem i bezwartościowym społeczeństwem. To się od lat nie zmienia, jeśli spojrzeć na historię. Jak poeci mają się rzucać na bagnety, to proszę bardzo, ale żeby na co dzień być w miarę uczciwym człowiekiem i nie robić niczego specjalnie wzniosłego, to już jest kłopot. Jak pan chce w Polsce szczęśliwie żyć, musi mieć pan pieniądze i miedziane czoło. Inaczej nic z tego.

W którymś filmie Woody’ego Allena jest taki motyw, gdzie główny bohater robi film telewizyjny o pewnym wybitnym, sędziwym uczonym, który z pasją opowiada o wszystkim, czego za życia doświadczył, ale nagle, już po zakończeniu zdjęć, popełnia samobójstwo, czym wprawia wszystkich w osłupienie. Myśli pan, że wiedza o tym świecie może zniechęcić do życia?

Może. Ale mój osobisty pogląd jest taki: w niezmiernej gwiazdowej pustce nagle zjawia się maleńki, wręcz mikroskopijny przebłysk świadomości – mojej albo pańskiej, albo mrówki czy jakiegoś ptaszka – a potem, gdy kończy się życie, on gaśnie i dalej trwa ta niezmierzona nicość. Wydaje mi się, że warto, aby ta świadomość zabłysła. Ale w maju przyszłego roku przyjedzie nowy papież i na pewno powie nam ciekawsze rzeczy na ten temat.
6 comments
Posted in , ,

Blackout - 1 & 2 (1967)





Płyta ta prezentuje zespół "mocnego uderzenia", o ambicjach sięgających dalej niż sama technika krzyku i rytmicznej ekscytacji. Big-beat służy rozrywce, ale w jego ostrych rytmach odnaleźć można również poetyckie środki wyrazu. Któż to zresztą powiedział, że masowe przeboje muszą być tandetne? ... Ambicją big-beatu staje się współczesna młodzieżowa piosenka poetycka, odzwierciedlająca marzenia, temperament i dynamikę pokoleń nastolatków. Takie piosenki znajdziecie na tej płycie - zarówno taneczne utwory liryczne jak i "pieśni protestu". Kompozycje Tadeusza Nalepy to obrazy muzyczne, intensywne w spiętrzeniu nastroju, pointowanego często akcentami gwałtownie dramatycznymi. Teksty Bogdana Loebla - operujące zwięzłą metaforyką współczesnej liryki - wzbogacają te obrazy czystymi barwami poezji. Sądzę, że piosenki zespołu BLACKOUT dobrze służą kształtowaniu wrażliwości artystycznej wśród młodych odbiorców. Jerzy Falkowski (1967 - notka na okładce płyty)

Blackout wyróżniał się, bo choć graliśmy piosenki, to te piosenki, ze względu na teksty i trochę - może nie zawsze - ze względy na muzykę, były ciut ambitniejsze... Dostaliśmy zamówienie na płytę, bo byliśmy bardzo popularni. Nawet w pewnym momencie popularniejsi od najpopularniejszego zespołu czyli Czerwonych Gitar, i nagraliśmy tę płytę, którą naprawdę miło wspominam. Chociaż dzisiaj, w pewnym sensie, odcinam się od niej, bo jestem rockmanem, a tamto było bliżej knajpy. Ale nie odcinam się zupełnie, bo to jest cząstka mnie samego i mnie się podoba ---- Tadeusz Nalepa

Płyta Blackout (2) wydana na CD w 1994 roku zawiera nagrania radiowe i z płyt EP z lat 1966-1967.

Tadeusz Nalepa - guitar, vocal
Stanisław Guzek - vocal
Mira Kubasińska - vocal
Krzysztof Dłutowski - org., piano
Robert Świercz - bass guitar
Józef Hajdasz - drums



In 1965, Nalepa formed Blackout and started composing music to the lyrics of a poet, Bogdan Loebl. The Blackout's first concert was on September 3, 1965 in a club Łącznościowiec in Rzeszów. Tadeusz Nalepa recorded a self-titled album with Blackout along with six smaller recordings. The group disbanded in 1967. In 1968, Nalepa formed a group called Breakout which existed for 13 years before disbanding in 1981. Breakout had released 10 albums.

links in comments
2 comments
Posted in , , ,

Yahowa 13 - Golden Sunrise (1975) & The Operetta (1975)





O grupie Yahowa 13 pisałem w jednym z pierwszych postów tego bloga, ale skoro jest okazja do przedstawienia dwóch albumów uczynię więc to raz jeszcze.

Yahowa 13 lub Ya Ho Wa 13 to tajemniczy, amerykański zespół z Kalifornii. Nie za bardzo wiadomo o co chodzi. Generalnie Yahowa 13 to raczej projekt ideologiczno - artystyczny. Muzycy żyją (żyli?) w swego rodzaju spełczności, a jeśli kto woli użyć określenia - sekcie lub komunie. Duchowym przywódcą był Father Yod (Tom Baker) - charyzmatyczna postać. Filozofią tej społeczności był jakiś dziwaczny zlepek wierzeń kabalistyczno - mistycznych zakrapianych mocno środkami halucynogennymi i praktykami seksualnymi. Ojciec Yod na wygląda na postać między Sandokanem a Dziadem Mrozem.

W "środowisku" krążyła pogłoska, że pod nazwą Yahowa kryją się członkowie innej amerykańskiej psychodelicznej grupy - The 13th Floor Elevators, która została zdementowana przez samych muzyków, a raczej tych, którzy przeżyli. Zespół zrealizował pokaźną liczbę nagrań w latach 1973-1982. Praktycznie każda płyta różni się charakterem i stylistyką - od ballad po muzyczne eksperymenty i poszukiwania. Dominuje jednak oniryczny i mistyczny klimat, przeważa instrumentalne lub garażowe granie, a gitarowe improwizacje są kwintesencją psychodelicznego grania. Do bardziej "otwartych" projektów grupy zaliczyć można współpracę ze Sky Saxonem - liderem grupy The Seeds. Nagrał z nimi płytę "Golden Sunrise" (pierwotnie była to kaseta), ale chyba też spodobali mu się "chłopcy z komuny", bo zarejestrował z nimi sporo innego materiału, który ukazywał się na singlach lub bonusach na CD. Wszystkie albumy ukazały się nakładem prywatnej wytwórni Higher Key a winyle są obecnie białymi krukami.

Octabius Aquarian - perkusja
Djin Aquarian - gitara
Sunflower Aquarian - bass
Pythias Aquarian - gitara

Due to the original release being on an 8-track tape only, this is the longest of all of the Yahowa-related albums, at 60 minutes. Since there’s no Yod on it, there aren’t any really awkward and ear-shattering moments, but whoever sings on this one isn’t exactly “tuneful” either, and it’s still a lot to stomach at once. The basic sound is pretty heavy, in the same manner as the tougher songs on "I'm Gonna Take You Home". Djinn truly is a guitar wizard, and the dark tone of this album really shows him off at his best. The nine-minute opener, “Time Travel,” is almost as good as the killer second song on "Take You Home", at least until it morphs into “Food For the Hungry” and the singing comes in. It even sounds (dare I say it) like they rehearsed it! Elsewhere the great moments are more thinly dispersed, but they’re there. Patient listeners will find a lot to like here, though it’s not consistent enough to match their very top works and gets less interesting as it goes along. Some songs here are surprisingly poppy. They’re not exactly mainstream, but could probably have gotten some radio play without freaking anyone out. (lysergia.com)

The Operetta





Spread over four sides of album this singular occurrence (recorded 1974) features some of the most crazed output from Father Yod and The Family. I was wary of this issue as I suspected the sound quality might be poor and that the barrel was being scraped. The sound quality is very good and the music definitely in the same league as their other releases. The gatefold LP comes with a pseudo-transcript of the events in the San Francisco warehouse where this was recorded early in the morning, documenting some of the spontaneous lyrics. So it is possible, although perhaps not desirable, to attempt to ‘make sense’ of it all. As the LP progresses the sound becomes increasingly liquid, pounding and intense. The sensation when listening is of becoming completely lost in the sound, utter dissolution occurs. There is always form in the chaos. However, all form is regularly lost, only to be pulled back from the edge by Father Yod mustering the might of His Sons from the Good Ship Yod. These fellows sail some dangerous high seas. The wild drumming really makes this recording stand out as it is right at the forefront. Hallmark feedback and demonic guitar solos vie with Father Yod on superb, raving, form. I would rate this somewhere between “Penetration” and “Golden Sunrise”. The demented trumpet of Golden Sunrise is deployed to devastating effect here, just where you least expect it. Occasionally, it sounds like a more ‘live’ version of “I’m gonna take you home”. And so, it only remains to be said: “It is time for a mating.” “Get it on with the tree.” (lysergia.com)

The Operetta comes from twistedperceptions.blogspot.

links in comments
8 comments
Posted in , , ,

Pan Witek z Atlantydy



Pan Witek bezapelacyjnie należy do grona dzikich świętych i należy mu się krótka wzmianka na łamach tego bloga. Jego oryginalność wymyka się wszelkim konwenansom. I po coż oglądać się na jakiś ekscentryków ze zgniłego Zachodu, kiedy mamy tu swoją ikonę, którą powinniśmy szanować. Niestety nie wiem jakie są obecnie losy Pana Witka. Z tego, co wyłowiłem ostatnio z sieci wynika, że przebywa on w Irlandii lub przygrywa gdzieś na ulicach Europy. To mnie trochę przygnębiło, bo wzbudza on tylko śmiech i stał się obiektem docinek jakiś pijanych Unionistów, którzy z piwskiem w ręku, najebani - robią sobie jaja z człowieka, którego historia z pewnością barwniejsza jest od wszystkich flag Europy.

Rip kasety, którą wydał Pan Witek zrobiony przez Pana Mietka znajduje się w komentarzach. Wielkie podziekowania.


Hultaj

Pan Witek, gość z Atlantydy, właściwie Witold Szymański (ur. 19 września 1943) - polski gitarzysta i śpiewak uliczny, znany z ekscentrycznego stroju, zachowania i aranżacji wykonywanych utworów. Bywa porównywany ze Stanisławem Grzesiukiem i Stanisławem Staszewskim.

Pochodzi ze wsi Prace Małe pod Tarczynem, gdzie w latach 60 i 70 grał w zespole Wieśniacy z Prac Małych. Zdobył lokalną sławę dzięki wieloletnim występom na sopockim Monciaku. Występował w programie telewizyjnym Lalamido. Brał udział w imprezach charytatywnych, występował gościnnie przed znanymi polskimi zespołami, m.in. w Jarocinie, na festiwalu Przystanek Woodstock i w ramach Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy.



Jego repertuar obejmuje duży zbiór starych i nowych utworów ludowych, popularnych ballad i pieśni oraz własnych kompozycji. Za namową Tymona Tymańskiego wydał kasetę pod tytułem Gość z Atlantydy (edycja CD pod nazwą Hultaj). Poza muzyką zajmuje się też ogrodnictwem jako aranżer ogrodów skalnych i rzeźbi w drewnie.


Mój Koń



Od lat 90 ubiegłego wieku prowadzi działalność polityczną - założył jednoosobową partię Odrodzenie Narodowe "Centrum" i kilkukrotnie usiłował wystartować w wyborach prezydenckich. Zbierał podpisy pod autorskim projektem konstytucji, opartym na myślach Sokratesa. (...)" (cytat za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Pan_Witek)
3 comments
Posted in , ,

Test - Z archiwum Polskiego Radia (1971-1975)



Test, określany przez fachowców mianem prekursora polskiego hard rocka, powstał w maju 1971 roku z inicjatywy trzech muzyków, po ich odejściu od grupy ABC – Wojciecha Gąssowskiego, Aleksandra Michalskiego i Andrzeja Mikołajczaka. Próby odbywały się w warszawskim klubie studenckim „Stodoła”, który wówczas mieścił się przy ul. Nowowiejskiej. W pierwszym składzie znaleźli się ponadto: Bogdan Gorbaczyński – gitara basowa, Tomasz Dziubiński – gitara oraz Ryszard Gromek – perkusja. Kilka miesięcy później Test wchodzi do studia, by nagrać pierwsze utwory, m.in. „Sam sobie żeglarzem” i „Antonina”. Będąc pod wielkim wrażeniem wydanej w Anglii płyty "Deep Purple In Rock” Test włącza do swojego repertuaru kompozycję „Smoke On The Water”. Na albumie „Z Archiwum Polskiego Radia” oprócz niej zawarty jest jeszcze jeden utwór zagraniczny wykonywany przez zespół: „Livin' In Sin” z repertuaru mało znanej brytyjskiej grupy folkowo-rockowo-jazzującej (nie jazzowej) Skin Alley, w składzie której był Polak – Krzysztof Henryk Justkiewicz



Z własnymi utworami (jeszcze nie do końca dopracowanymi i niezbyt rockowymi) Test jedzie w trasę po Związku Radzieckim. Po powrocie dokonuje się przełom – zostaje zmieniony gitarzysta – Tomasza Dziubińskiego zastępuje Dariusz Kozakiewicz (ex Breakout). Pojawiają się pierwsze kompozycje Kozakiewicza. Dynamiczne, ostre, z charakterystycznymi solówkami gitary. Jednak na dalsze losy Testu nie bez wpływu pozostają kolejne, powtarzające się zmiany personalne. Kozakiewicz, jako autor niemal wszystkich wówczas kompozycji, pełnił w zespole również rolę aranżera i nauczyciela „narybku” – a to basisty, a to kolejnego perkusisty. W sumie przez Test przewinęło się prawie 20 muzyków. Jak wspomina Dariusz Kozakiewicz: „Zanim któryś się nauczył tego, co potem prezentowaliśmy na koncertach – odchodził z zespołu. Z różnych powodów: braku cierpliwości czy wyjeżdżając „za chlebem” grać na Zachodzie. Sam Test zresztą nie zaniedbywał wojaży, szczególnie atrakcyjne były dwa bieguny – ZSRR i NRD. W jednej z tych tras miało miejsce komiczne zdarzenie. Otóż w czasie koncertu w wielkiej hali w Odessie lub Doniecku (Gąssowski nie pamięta dokładnie, w którym z tych miast) wykonywali „Child In Time” z repertuaru Deep Purple. Nagle, mniej więcej w połowie tego ponad 10-minutowego utworu zaczęła oddzielać zespół od widowni kurtyna. Zasuwana powoli, z obu stron sceny, w końcu zasłoniła ich całkowicie. Test grał dalej, odgrodzony tą zasłoną, gdy na scenę wbiegła korpulentna kobieta w stroju urzędowym i z krzykiem przerwała występ, twierdząc, że ten utwór nie był zgłoszony w programie ich występu i nie mieli prawa go wykonać!

Skład zespołu powoli stabilizował się, z najsłynniejszym, złożonym oprócz Gąssowskiego i Kozakiewicza z Tadeuszem Kłoczewiakiem – bas i HenrykiemTomalą – perkusja. Muzycy ci, wspomagani przez pianistę jazzowego Krzysztofa Sadowskiego, kontrabasistę Wojciecha „Jajco” Bruślika oraz skrzypka – Wojciecha Bolimowskiego nagrali album „Test i Wojciech Gąssowski” (1974). Hard rockowe brzmienie było znakomitą wizytówką zespołu, zaś piosenki „Matylda”, „Płyń pod prąd”, „Przygoda bez miłości”, „Gdy gaśnie w nas płomień”, „Zguba” zyskały rangę wielkich przebojów. Jednak częste zmiany personalne nie pozwalały zespołowi na tworzenie nowego repertuaru. Problemem, do niedawna zresztą będącym bolączką wszystkich zespołów, był brak tantiem wykonawczych. Kompozytor i autor tekstu czerpali zyski z ZAIKS-u, pozostali muzycy, aby zarobić jakieś godziwe pieniądze, musieli być nieustannie w trasie koncertowej.


Original LP cover

Jedną z takich tras koncertowych członkowie zespołu odbyli ze słynnymi jazzmanami – Tomaszem Szukalskim, Czesławem „Małym” Bartkowskim i Janem Jarczykiem. Czy był wtedy czas na próby i przygotowanie nowego materiału oraz nagranie następnej płyty? To pytanie retoryczne. Pozostawało niewiele czasu na edukację – taką, jaką było choćby słuchanie mistrzów gatunku. Kozakiewicza fascynowała postać Johna Mayalla, którego nagrań słuchał namiętnie (choć przez długi czas nie widział nawet jego zdjęcia), Gąssowskiego, jak wiadomo, fascynował przede wszystkim Elvis Presley. I tak im zostało do dziś. A nam – największe, odświeżone dzięki tej płycie, przeboje ---- Janusz Kosa Kosiński

Test was one of the first polish hard rock band. This tracks came from the Polish Radio archive. Hope you will like it.

link in comments
3 comments
Posted in , ,

T 2 - Second (1970)



T2 to brytyjski zespół, który powstał w roku 1970. Grupa wyewoluowała z innej świetnej formacji Buldog Breed. T2 dość szybko zdobył sobie publiczność i uznanie krytyki. W końcu podpisano kontrakt z wytwórnią Decca dla której zrealizowano płytę "It'll Work Out In Boomland". Płyta zawierała niesamowitą dawkę heavy-progressive z ogromnym dramatyzmem. Niestety grupa mimo dobrze zapowiadającej karierze rozwiązała się m.in. przez bezkompromisowość w stosunku do koncernów muzycznych. Prezentowana płyta jest swoistym uzupełnieniem debiutu. Gorsza jakość nagrań nie przeszkadza jednak miłośnikom tej wspaniałej grupy.

Peter Dunton - drums
Keith Cross - keyboards, guitar
Bernard Jinks - bass

Even though fame and fortune never came to pass for T2, their Decca album “It’ll All Work out in Boomland” has become an all-time classic amongst collectors of progressive and psychedelic music, and even in the techno and dj scenes. Apart from a 1970 Sound of the 70’s BBC radio session, (included on our Acme/Lion reissue of “It’ll All Work Out in Boomland,” ACLN 1010 CD), fans assumed that “Boomland” was both the beginning and the end of the group’s recorded legacy. But Acme Records unearthed an eponymous second album of material, recorded in 1970 with the original line-up as demo tracks for a planned second album. This was first released way back in the late 1990’s, and is now available again thanks to the new Acme/Lion version which is the subject of this one-sheet. This second T2 album, had it been released in 1970, could have put the band on the same level of fame with the likes of Deep Purple, Free, and King Crimson (bands with whom T2 shared a stage). It’s hard-driving opener ‘Highway,’ ablaze with wailing guitars, gives way to moody introspection, culminating with the LSD induced finale ‘T2.’ It’s music that is dreamy without being sleepy; heavy without danger of suffocation. Those of you who were lucky enough to snap up a copy of the limited Acme Deluxe pressings of this album many years ago now can testify to the importance of these recordings. For those of you who missed out the first time around—or who have only recently discovered the greatness of the mighty T2—all we can say is, enjoy the power and glory of the second T2 album!

link in comments
1 comment
Posted in ,

Arthur Russell - World Of Echo (1986)




Arthur Russell (1952 – 1992) za życia opublikował niewiele. Umarł na AIDS, mając 40 lat, a jego twórczość doczekała się należytego szacunku względnie niedawno. Długo znany był tylko grupce wtajemniczonych, dzisiaj wyrasta na jednego z najważniejszych artystów współczesnej muzyki. Jego kariera nierozerwalnie związana jest z Nowym Jorkiem, do którego trafił w 1972 roku jako 22-letni ex-buddysta. Podobno w buddyjskiej komunie kazano mu rozstać się z wiolonczelą, z którą związany był od dziecka.

Wybrał instrument. Na początku funkcjonował, grając minimalistyczną klasykę i awangardę. Potem trafił do środowisk związanych z disco. Koniec lat 70. był niezwykłym okresem dla tej muzyki. Artyści ze skrajnie różnych środowisk grali na niekończących się sesjach nagraniowych, swobodnie mieszając wszelkie gatunki i inspiracje. Pod “batutą” Russella powstały w tamtym czasie nagrania mające z czasem stać się najbardziej wpływowymi klasykami. Gdy dwa lata temu zaczęły ukazywać się retrospektywne kompilacje jego twórczości, okazało się, że artysta wyprzedził swój czas znacznie bardziej niż mogło się to wcześniej wydawać. Pokaźną część pomysłów, jakie muzyka elektroniczna objawiła w latach 90., on zrealizował dekadę wcześniej, żeniąc piosenki, a wręcz taneczne przeboje, z nieskrępowaną, awangardową formułą. (...) Russell, oprócz tego, że był cudownym muzykiem, był również palącą tony trawy, kompletnie niezorganizowaną osobą, która nigdy nie potrafiła kończyć raz zaczętych projektów. Co, oczywiście, tylko pogłębia jego mit. (Tomek Kosiński, Exklusiv)



Mógł być - obok Thurstona Moore'a, Alana Vegi, Richarda Hella - jednym z najbardziej wpływowych twórców nowojorskiej sceny No Wave z przełomu lat 70 i 80 Dzisiaj - kompletnie zapomniany - jest zapewne ostatnią z ważnych postaci tamtego środowiska, która czeka na odkrycie. Eksperymentował z Alice Coltrane oraz Allanem Ginsbergiem, niewiele brakowało, żeby został członkiem Talking Heads, w latach 80.zdobył pewne powodzenie dzięki klasycznym realizacjom alternatywnego disco (rzeczy z tego okresu ukazują się równolegle na kompilacji The World Of Arthur Russell"). Nigdy jednak nie zaistniał na trwałe w świadomości choćby skromnej, wybranej publiczności. Pozostał - wydaje się - artystą boleśnie niespełnionym (...) Skojarzenia z Suicide narzucają się same. Jeżeli muzyki Russella nie sposób pomylić z jakąkolwiek inną, to za sprawą głosu Amerykanina - melancholijnego, dziwnie wycofanego.

"World Of Echo" (1986) - trzeci i ostatni album firmowany przez Russella za życia - jest jedną z najbardziej niezwykłych płyt, jakie trafić mogą do rąk konesera muzyki. To praktycznie autorska, wykonana z towarzyszeniem perkusyjnie traktowanej wiolonczeli i elektroniki interpretacja pisanych przez Russella w latach 1980 - 1986 piosenek. Niektóre z nich znane są z wydawanych przez Sleeping Bag 12-calowych singli, chętnie puszczanych w awangardowych klubach Nowego Jorku i innych światowych metropolii, inne zdają się być brulionami przyszłych wydawnictw jego firmy. Jak zawsze, ale tym razem chyba najsilniej, zaznacza się tak niesamowita, aż dreszczem przejmująca transcendentalność muzyki Russella, która z wyniosłą pogardą ignoruje wszelkie gatunkowe, etniczne, środowiskowe i Bóg wie jeszcze jakie - bariery. Fakt, że to małe arcydzieło współczesnej muzyki wraca do obiegu dzięki reedycji firmy Rough Trade zasługuje na nagrodę klasy filmowego Oscara.



Originally recorded in 1986, World of Echo was Arthur Russell's attempt to reconcile his life as a producer/player/innovator in the New York dance/club scene with his background as an Iowa bred, Cali-schooled experimental cellist. Spare and idiosyncratic, Russell's World is woven entirely out of processed cello sounds (plucks, strokes, knocks), and his own evasive, suede tenor/baritone, which is sort of like if Nick Drake was a big, hollow tree rather than a sliver of light. Russell had commented that "in outer space you can't take your drums—you take your mind," and the half-dreams contained on the record are informed strongly by rhythm, but a subtle, internal rhythm that verges closer to a celestial synchronicity rather than the sweaty, pelvic bombast of the dance floor.

What stands is an architecture that nearly a decade later still appears fantastic, implausible, and above all, fresh: Russell's tapestries of electro-acoustic syncopation and free-associative song can still be heard in the delicate sparkle of what we call IDM and minimal techno as well as the self-exploratory silk sarong and smoke resurgence of bucolic psychedelia and freeform acoustic music. It’s a dauntingly intimate album, and not like heart-on-your-sleeve, burning-the-midnight-oil intimate, but like wandering with trepidation into the sweltering infinity of imagination's omega intimate- that is to say, intensely so. Sadly, the gravity of the album is even stronger in retrospect; Arthur Russell surrendered to AIDS in 1992, leaving World of Echo as his parting document.

Less a collection of songs and more an undulating meditation, the record has recognizably distinctive parts, but a generally undifferentiated feel. It sounds often as if Russell is improvising, a child meandering down the road after school singing aimlessly and without haste, each shuffling step disappearing behind him in a distorted swirl, each pebble kicked producing another metallic, reverberant knock. The twitching, bleached-out, blissed-out informalities of the music are complemented by the elliptical words that pour from his mouth. Rubbery mantras like "baby lion goes where the island goes" stretch out into indecipherable hums, plaintive single syllables seeking asylum in a nocturnal abyss. The lyrics are simple, but feel obscured: phrases like "I am hiding your present from you," or "schoolbell, treehouse" twist slowly into other words and vocal sounds, transformed into being either profoundly meaningful or meaningless (depending on your groove, dig?) by the hallucinatory exercise of repetition and aural free-association. Being baptized in Russell's stream of consciousness is an exhilarating experience, that, similar to having your face thrust under water, can also feel impossibly foreign and demanding.

In the end, Russell's exploration created Yet Another Green World, a warm, intoxicating landscape of hologram trees, vaguely sweet-smelling chemical fogs, unrecognizable shadows flinching in the periphery of vision, and rustling bushes of glass, all contained under imperceptibly pulsing constellations of frequencies in a vacuumed-out sky of static wind—a world only available to brave alone. (stylusmagazine.com)

link in comments
No comments
Posted in , ,

Michał Urbaniak Constellation - In Concert (1973)



Edukację muzyczną rozpoczął w Łodzi, gdzie uczęszczał do Liceum Muzycznego. Od 1961 r. kontynuował naukę w Warszawskiej PWSM w klasie skrzypiec. Jeszcze w liceum samodzielnie nauczył się gry na saksofonie i występował w zespole dixielandowym Tiger Rag. Przeniesienie się do stolicy umożliwiło nawiązanie kontaktów z zawodowymi jazzmanami.

Współpraca z zespołem Jazz Rockers Zbigniewa Namysłowskiego zaowocowała wspólnym występem na Jazz Jamboree '61. Występ zespołu i gra poszczególnych muzyków spotkała się z dobrym przyjęciem zarówno słuchaczy jak i krytyków. Młody muzyk został zaproszony do współpracy przez Andrzeja Trzaskowskiego. Wraz z jego zespołem The Wreckers w 1962 r. wyjechał na koncerty klubowe do USA. Wystąpili także na festiwalach jazzowych w Newport i Waszyngtonie. Po powrocie do kraju Urbaniak zostaje zaproszony do współpracy z kwintetem Krzysztofa Komedy, z którym gra w latach 1962-64. Po rozwiązaniu zespołu wyjechał do Skandynawii, gdzie dał się poznać przede wszystkim jako elokwentny muzyk sesyjny.

Do kraju powrócił w 1969 r. i utworzył autorską Grupę Michała Urbaniaka, do której zaprosił (i w której grali w różnych okresach) pianistę Adama Makowicza, basistów - Pawła Jarzębskiego, Michała Komara, Janusza Kozłowskiego, perkusistów Czesława Bartkowskiego i Andrzeja Dąbrowskiego oraz wokalistkę Urszulę Dudziak. Wspólnie nagrali (w 1970 r. ) pierwszy, w swojej rozległej później dyskografii, zagraniczny album "Parathyphus B". Swoją autorską grupę przedstawiał wielokrotnie na festiwalach Jazz Jamboree (1969-72) oraz na festiwalach europejskich (Norymberga, Kongsberg, Molde, Heidelberg, Montreux).

Znamienny był udział Urbaniaka (w 1971 r.) w Berliner Jazztage, gdzie wystąpił w międzynarodowym Violin Summit. Koncerty te okazały się ważnymi, bowiem ukazywały skrzypka - wirtuoza (wtedy coraz częściej Urbaniak porzucał saksofon na rzecz skrzypiec). Po tryumfalnych koncertach w Stanach i w Europie, w maju 1973, po raz ostatni zagrał przed polską publicznością.

Wraz z żoną Urszulą Dudziak wyjechał do USA. Mimo otrzymanego stypendium nie podjął studiów w Berklee College of Music. Dzięki rekomendacji Johna Hammonda zawarł kontrakt płytowy z wytwórnią Columbia, która wydała, jako "Fusion", jego zachodnioniemiecki album "Super Constellation". Na trasę promocyjną zaprosił polskich jazzmanów Czesława Bartkowskiego, Pawła Jarzębskiego i Wojciecha Karolaka.

W 1974 r. założył zespół Fusion, którego muzykę wzbogacił o melodie i nieregularną rytmikę zaczerpnięte z polskiej muzyki ludowej. Urbaniak grał wtedy na zbudowanych specjalnie dla niego 5-strunowych skrzypcach, syntezatorze skrzypcowym, a także lyriconie - przypominającym saksofon instrumencie elektronicznym. Ciekawa folkloryzująca muzyka fusion spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem w Ameryce. Nieoczekiwanie, Urbaniak stał się niezwykle popularnym artystą.

Dobre przyjęcie autorskiego albumu "Fusion" umożliwiło mu nagranie kolejnych, utrzymanych w podobnej stylistyce płyt (np."Atma" i "Fusion III"), które zapoczątkowały pasmo amerykańskich sukcesów M.Urbaniaka i U.Dudziak. Z dużą łatwością lansował nowe brzmienia, swoistą "modę na ludowość i Polskę" oraz zjednywał sobie grono entuzjastów.

Tylko w latach 1975 - 1989, gdy prowadził grupę The Michal Urbaniak Fusion, przyciągnął do siebie nie tylko wybitnych jazzmanów, ale także skupił gronu muzyków, którzy w zespołach Urbaniaka mieli brawurowe debiuty (np. Kenny Davis, Tom Guerin, Harold Williams, Ronnie Burrage, Basil Farrington, Gerald Brown, Bernard Wright i Steve Jordan).

Pozycja Urbaniaka na amerykańskim rynku w latach 70. i 80. była nieporównywalna z karierami innym polskich muzyków nagrywających i koncertujących na Zachodzie. Urbaniak (oraz w pewnym sensie także Urszula Dudziak) błyskawicznie dołączyli do czołówki fusion-jazzu i ze swoją muzyką pojawiali się w renomowanych klubach jazzowych "Village Vanguard" i "Village Gate", salach koncertowych (np. Carnegie Hall), a także na najważniejszych festiwalach w Nowym Jorku, Newport i Waszyngtonie. Wielokrotnie koncertowali w Europie. (diapazon)

Michal Urbaniak - electric violin
Urszula Dudziak - vocals, percussion
Wojciech Karolak - hammond & farfisa organ
Adam Makowicz - bass, fender piano
Czeslaw Bartkowski - drums

Michal Urbaniak was born on the 22nd June, 1943 in Warsaw and has a central role in the development of jazz fusion in the 1970s in Poland. He's playing violin and saxophone. He started his music education during high school in Lodz and continued from 1961 in Warsaw in the violin class of Tadeusz Wronski. He taught himself to play the saxophone. First performing with a dixieland band, later with Zbigniew Namyslowski and the Jazz Rockers, with whom he performed during the Jazz Jamboree Festiva in 1961. After this, he was invited to play with Andrzej Trzaskowski and toured in the USA in 1962 with his band The Wreckers. After the band split up he moved to Scandinavia from 1965 to 1969 with his wife Urszula.

After returning to Poland he formed his self-named "Michal Urbaniak Group". They recorded their first international album "Parathyphus B" in 1970. During the Montreux '71 Festival he was awarded by the Barklee College of Music in Boston. After many triumphant concerts in Europe and the USA, in May 1973 he played for the last time for a Polish audience and emigrated with his vocalist Urszula Dudziak to the United States. In 1974 he formed the band "Fusion" that also
adapted polish folk elements into his music.

He performed with famous artists like Weather Report, Herbie Hancock, Chick Corea, George Benson, Billy Cobham, Lenny White, Wayne Shorter, Marcus Miller, Quincy Jones, Ron Carter. In 1985 he was invited to play during the recording of Tutu by Miles Davis. Davis is reported to have said on this occasion: "Get me this fucking Polish fiddler !" He is playing on the track "Don't Lose your Mind".

Urszula Dudziak was born on the 22nd October, 1943 in Bielsko-Biala, Poland. She was married with Michal Urbaniak. She is gifted with a remarkable five-octave vocal range. She has worked with artists like Lester Bowie, Bobby McFerrin or Jay Clayton. She also released solo albums from 1972 onwards.

Wojciech Karolak was born on the 28th May, 1939 in Warsaw, Poland. In 1958 he started his career in the band "Jazz Believers" playing alto saxophone. Also a member in the band was Krzystof Komeda who later composed the soundtrack for Roman Polanski's movie "Rosemary's Baby" in 1967. His next careet station was in The Wreckers (among Michal Urbaniak) playing tenor saxophone now. In 1961 he switched back to piano. 1962 he formed his own band. In 1964 he was the firstmusician to release a Jazz LP in Poland with his band "Kurylewicz Quintet" ("Go Right"). He left Poland in 1966 and moved to Sweden and played in Rock and Blues groups, as he said to make enough money to buy an appartment and a Hammond B-3 organ, whiche he did in 1973.

Adam Makowicz was born on the 18th August, 1940 in Gnojnik, Germany. He lives now in Toronto.

link in comments
2 comments
Posted in , ,

Jazz Carriers - Carry On! (1973)



Kolejny post z cyklu "był taki zespół". W latach siedemdzisiątych polski jazz stał na wysokim poziomie (zresztą chyba nadal tak jest, ale wtedy wyjątkowo obrodziło) i powstało wiele ciekawych płyt. Jedną z nich jest płyta grupy Jazz Carriers, której liderem był Henryk Miśkiewicz.

Wykształcenie zdobywał w klasie klarnetu w Liceum Muzycznym we Wrocławiu (1970) i Akademii Muzycznej w Warszawie (1974). Jako kompozytor zadebiutował w wieku 14 lat na festiwalu Jazz nad Odrą we Wrocławiu, gdzie zdobył wyróżnienie. Jako aranżer został zauważony przy okazji współpracy z Orkiestrą Polskiego Radia i TVP pod dyr. A. Trzaskowskiego.

Karierę jazzową rozpoczynał od współpracy z legendarnym już zespołem Jazz Cariers i Studiem Jazzowym Jana Ptaszyna Wróblewskiego. Był związany z wybitnymi polskimi muzykami jazzowymi m. in. E. Bem, A. Jagodzińskim, J. P. Wróblewskim, J. Śmietaną, W. Karolakiem, K. Stankiewiczem, A. Sendeckim. Miał okazję współpracować z Joe Lovano (specjalny projekt na Jazz Jamboree), Mino Cinelu, Patem Metheny (przy okazji projektów Anny Marii Jopek), Paulem Kuhnem (podczas koncertów z orkiestrą dla niemieckiego radia Westdeutscher Rundfunk w Berlinie), a ostatnio wraz z Davidem Mareyem przygotował wspólny program w Teatrze Słowackiego w Krakowie na I Pilzner Prestige Jazz Festiwal. Grał na wielu festiwalach w kraju i zagranicą m.in. Pori Jazz Festiwal, Umbria Jazz Festiwal, Jazz Jamboree, JVC Jazz Festival. Był zaproszony przez Kancelarię Prezydenta RP do występu przed prezydentem Billem Clintonem, a przez zespół Skaldowie do występu w Carnegie Hall. Jan Ptaszyn Wróblewski specjalnie dla niego skomponował koncert na saksofon improwizujący i orkiestrę symfoniczną „Altissimonica”. Program ten doczekał się swego wydania płytowego, którego premiera odbyła się na JVC Jazz Festival w Warszawie.

Jego charakterystyczne brzmienie saksofonu możemy usłyszeć na niezliczonej ilości płyt muzyki rozrywkowej, filmowej i jazzowej. Nagrał kilka autorskich płyt: „More Love”, „Kakaruka”, „Remembrances”, „Ja nie chcę spać”, „Lyrics”, „Full Drive”, „Alltissimonica”, „Uniesienie” - wszystkie nominowane do nagrody Fryderyka. W roku 2001 otrzymał tę statuetkę za płytę „Lyrics”, a w 2004 jako jazzowy muzyk roku. W tym samym roku został uhonorowany Grand Prix Jazz „Melomani 2004” za całokształt pracy artystycznej. Nagrodzony Mateuszem (nagroda Pr III Polskiego Radia). Henryk Miśkiewicz jest także wielokrotnym zwycięzcą ankiety Jazz Top miesięcznika Jazz Forum jako najlepszy saksofonista altowy.

link in comments

This stuff comes to you from http://djalma-soulfood.blogspot.com
No comments
Posted in , ,

Valet - Naked Acid (2008)



Po króciutkiej przerwie znowu wracam z kolejną perełeczką z gatunku psychedelic. I jak to znowu w przypadku małoznanych nowości bywa - niewiele wiem o tym projekcie - Valet. Wiem natomiast, że jest to kawał wspaniełej muzyki i tripowych dźwięków. Angielskojęzyczni czytelnicy będą mogli sobie poczytać trochę na ten tema poniżej.

Honey Owens' sophomore effort for Kranky encapsulates a mystical space with both moments of direct songwriting and more spaced out passages of psychedelia. The album's artwork suits it's contents: a giant siamese cat swims in moonlight bathed waters that are simultaneously issuing forth from and retreating into some sort of God-head before the stars and a plateau ablaze.
Kranky

Naked Acid opens with a tumble of toms, bells, and wooden chimes but soon appears Owens' guitar and more importantly her voice, mirrored by Adrian Orange who duets with her on "We Went There." The ghostly vocal companions are countered with effected guitar squeals that cut through the ambience, glistening. By the track's end, these elements dissolve into an airy breath-like drone. This accompanies the momentum of the more straight-forward sections of the music, which are paced much like deep, hearty breath-cycles. While the record does feature a fair share of dronescapes, they are intoxicating and hallucinatory without being overwhelming or dull. There is an intense air of mystery evoked in these passages, but Owens succeeds in making them unpretentious and welcoming.

While her guitar may be the most prevalent on the album, Owens' voice is truly the stand-out instrument on Naked Acid as it is both styled and implemented in numerous ways. On "Kehaar" she moves from sounding like a pair of chanting apparitions to a siren singing to the sea and back again. In the tracks "Drum Movie" and "Babylon 4 Eva" her voice only surfaces at select points, bubbling out of the mix to provide a new and vital texture. Then there is "Fire," where Honey is at her most bluesy; only she and her slowly bouncing guitar are featured. Much of Naked Acid can feel directed at distant topics, and "Fire" is a much needed relief from this, bringing the listener and artist face to face. This contrast, tested on the previous Valet record, is certainly perfected here.

My only issue on Naked Acid may be with its closer, "Steets," which features processed drums, and a much more synthetic sound to it than the rest of the album. While at first it feels out of place, on repeated listens it serves, with its brightness, as a sort of cleansing of the murky waters that are the previous songs. While the pace of the songs on Naked Acid are breath-like, the structure of the album as a whole, too, can be understood as one large breath with this "cleansing" song as its culminating point of exhalation.

This stuff comes from blogger I don't remember the name. Thanks

link in comments
    Serpent.pl