No comments
Posted in , , ,

Nihilist Spasm Band - No Record & Vol.2 (1968/1979)



Nihilist Spasm Band to zespół muzyki improwizowanej, powołany do życia w latach 60-tych przez kilku panów, którzy wówczas byli młodzi i piękni, zaś obecnie prezentują się na zdjęciach jako grono sympatycznych dziadków, niczym kółko muzyczne z domu spokojnej starości. Dwóch członków składu pożegnało się już zresztą z tym światem.

NSB postawiło sobie za cel grać muzykę improwizowaną w pełnym tego słowa znaczeniu, bez ograniczenia rytmiką, harmonią etc. W Polsce tym tropem kilka lat temu podążał kwartet Warszawska Jesionka. Możliwe, że twórczość NSB ma (lub miała u zarania) jakiś kontrkulturowy wymiar, będąc wymierzoną w "coś" lub "kogoś".

Mniejsza o to - zajmijmy się samą muzyką na "No Record". Otóż jest to coś, co można oddać staropolskim określeniem "kocia muzyka". Wariacka improwizacja na instrumenty dętę, perkusyjne, strunowe etc., improwizacja, którą rządzi przypadek i chwilowy kaprys. Czasem dźwięki układają się w jakieś efemeryczne struktury, kiedy indziej rozpadają się w chaos. Coś jęczy, coś zawodzi, co innego stuka i puka. Niekiedy bliskie jest to spontaniczności i dynamice free-jazzu - ale mocno zdeformowanego.

Z pewnością taka sesja nagraniowa to kawałek dobrej zabawy, a jeśli ktoś zdążył przywyknąć do różnych "eksperymentalnych" albumów, które opisujemy na łamach MI, to zniesie i "No Record". Ja lubię posłuchać, nawet gdyby była to jedynie pretensjonalna hochsztaplerka (Wielebny ATW z www.harshnoise.art.pl)

Hugh McIntyre - Bass
Archie Leitch - Clarinet
John Clement - Guitar
Murray Favro - Guitar, Drums
J.B. Boyle - Kazoo
Greg Curnoe - Kazoo, Drums
Art Pratten - Performer, Kazoo



The Nihilist Spasm Band is a unique experimental collective generally known as "the first noise band." Formed in 1965 in London, Ontario, the Canadian group has since improvised on a number of instruments, including homemade creations such as the violin created by bandmember Art Pratten, the "Pratt-a-various." Their first concert took place in early 1966 and their debut recording, No Record, followed two years later. Another decade passed before their next album, Vol. 2, was released, but despite their sporadic recording, the band remained busy with live performances. For over 30 years, NSB has performed every Monday night at a gallery in their hometown. They have also performed at N.Y.C.'s Knitting Factory, the FIMAV music festival in Quebec and other creative music festivals, and toured Japan in 1997. Many of the Nihilist Spasm Band albums have been reissued on the Japanese label Alchemy Records by fan and noise artist Jojo Hiroshige (of Hijokaidan). Sonic Youth's Thurston Moore is also counted among NSB's big fans. In March 1998, the band threw the first No Music Festival, featuring improvisers from Japan, Toronto, N.Y.C., Chicago, and more. Box sets of each No Music Festival have been issued on Canada's independent label Entartete Kunst. (allmusic.com)

link in comments
3 comments
Posted in , ,

People - Ceremony Buddha Meet Rock (1971)





Kolejny japoński wynalazek. Jedenorazowy projekt, który został zrealizowany w 1971 roku. Materiał nagrany na płycie przypomina płytę koncepcyjną nawiązującą w swojej konstrukcji do tradycyjnej muzyki japońskiej i buddyjskiej ceremonii w psychedelicznym wydaniu. Nie mniej bardzo ciekawa i ponoć najrzadsza na świecie - ceny oferowane za nią (za winyl oczywiście) osycylują między 5.000 a 6.000 dolarów.

Yusuke Hoguchi - Organ
Kimio Mizutani - Guitars, Sitar
Hideaki Takebe - Bass
Kiyoshi Tanaka - Drums, Percussion
Rarry Sunaga - Percussion, Gongs

Quite a weird little record -- part psychedelia, but with some really rootsy elements -- and also some odd use of recorded music as well! The sound here is really mindblowing -- experimental and trippy, but never too free or over the top -- and the core instrumentation includes lots of fuzzy guitar, organ, and rough percussion -- plus additional vocals in parts, and even a bit of sitar as well! Most unusually, though, is that the first track on the record features part of a David Axelrod album playing in the background! There's clearly an Axelrod influence going on -- both in the structure and sound of the record -- although the group also take things very much in their own direction too. In essence it sounds like a buddhist ceremony with finger cymbals and chants, joined with insanely awesome psych-fuzz guitar by the great Kimio Mizutani, slide guitar, and sitar throughout the ceremony, culminating with female orgasmo moaning near the end. Truly amazing!

link in comments
No comments
Posted in ,

My Indole Ring (1966-1969)



My Indole Ring to bardzo interesujący kanadyjski zespół psychedeliczny z Vancouver, który swoje najlepsze nagrania zrealizował na pomiędzy 1966 i 1969 rokiem. Nie dorobił się chyba żadnej płyty. Dopiero po latach nagrania ukazały się nakładem wartościowej wytwórni Shadoks. Ocalało też jakimś cudem kilka "klipów" wideo, które prezentuję poniżej.

John Cluff ~ Hammond Organ
Chris Dahl ~ Drums
David Jordan Knox ~ Bass
John King ~ Guitar


Orange Float Petals

This eponymous album is the first (and probably only) to document the music of the late-'60s psychedelic rock group My Indole Ring. A local legend in Vancouver, Canada, back in 1967-1969, the quartet did not even release a single but, 25 years after the fact, this CD presents demos and live recordings that were all previously unavailable. Judging from this hour's worth of material, My Indole Ring definitely had something going. The set kicks off with "Orange Float Petals," an impressive acid rock song that became the group's signature tune. Full of instrumental quirks and imaginative vocal harmonies, this one is anthology material. "Love People Everywhere," "Blue Wax," and the instrumental "Silk Road" are satisfying but more generic numbers.


Come see me in

The influences of West Coast (Jefferson Airplane) and Vancouver groups (Papa Bear's Medicine Show) are detectable. The group rounded up its sets with blues standards, and its take on "Another Man Done Gone" and "Early in the Morning" follow the developing crossovers between blues-rock and pop at the time. The CD concludes with 20 minutes of live material. The sound quality takes a severe drop: The demos have been well restored but these recordings from the Retinal Circus in Vancouver remain murky. Besides nostalgic Vancouver residents, this album will be of interest only for psychedelic rock collectors. A limited-edition LP with fewer tracks has also been released. ~ Frantois Couture, All Music Guide

link in comments
3 comments
Posted in , ,

Spoils Of War - Second Album (1968)




Przedstawiam drugą płytę amerykańskiej grupy Spoils Of War, na którą składają się niepublikowane nagrania i utwory koncertowe. Tym, którzy znają zespół nie trzeba rekomendować tej pozycji, natomiast wszystkich, którzy nie znają - zapraszam do zapoznania się z tą - moim zdaniem - jedną z najciekawszych grup amerykańskich końca lat 60-tych. Muzyka jaką tworzyli, a były to gównie pomysły bandleadera Jima Cuomo, to bardzo interesujące eksperymenty dźwiękowe w psychedelicznej otoczce. Stylistycznie grupa nawiązywała do innej grupy - The United States of America. Podobieństwa są uderzające.

Jim Cuomo - organ, clarinet, sax, piano, vocals, recorder
Frank Garvey - drums
Sandy Spencer - vocal, cello
Elliott Delman - guitar

The follow up album of unreleased material studio and live released before as an Double LP including 8-page booklet. The very first time I've listen to The Spoils Of War was a few years back when the US collector Rick Haney send me an tape of the band's music he has found. Professor Brun, a former musical teacher of Jim Cuomo, who is the creative head behind SOW, gave 2 real-to-real tapes to Haney in hope to find the composer and release the music. But he had no luck finding Jim Cuomo in USA. On one hand I was so impressed by the music of SOW on the other hand it was quiet irritating.

The most inspiring but strange music I can remember from the 60's was the early Mothers Of Invention. The intellectual background of the music, the well-crafted and well-performed music of Zappa combined with underground rock and the political statement stayed important to me for the past 30 years. Later on I explored the music from early Soft Machine and in the 70's Slap Happy, Henry Cow and Faust. For open minded listener this was a must.

But the SOW worked in the same direction, experimenting with electronic sounds, composing and performing beautiful harmonies and songs, but all this in 1967/68. How in hell could the make music like this that early? Well, it must have been the inspiring influence of Jim Cuomo's musical teacher John Cage. A few years later Jim Cuomo was located in Paris, France. When Jim left USA for Paris he formed a new band which became Mormos.

For the CBS label they have recorded 3 albums and some singles and successfully released them. Some songs where old SOW tracks played now in an acoustic way with Mormos. So this was the link in finding Jim. After the first LP of SOW came out on Shadoks Jim supplied a lot of other material which was in parts released on the first SOW CD. A great friendship started between Shadoks and Jim Cuomo. Several other projects where released and now we have his final one. The new SPOILS OF WAR II CD with unreleased studio and live tracks.

Just a few month ago Jim located all the other former members of SOW in USA and maybe one day there will be a great reunion concert, let's hope for the best. Even today the music of The Spoils Of War goes far beyond most other modern pop music and will be inspiring for many years form now (green-brain-krautrock.de)

link in comments
3 comments
Posted in , ,

Szelest Spadających Papierków - Płyta Redłowska (1999)



Szelest Spadających Papierków to zespół, który obrósł w legendę, jednak wspomnienia o nim zatarły się i dziś mało kto jest w stanie precyzyjnie wskazać, czym właściwie był. Kapela związana była bardzo ściśle ze środowiskiem gdańskiej grupy artystycznej Totart, współtworzyła w latach 80 lokalne podziemie artystyczne.

Grała wówczas sporo koncertów, przede wszystkim na imprezach organizowanych przez środowisko totartalne. Przyniosły one niszową sławę zespołowi, który objawił się jako przykład rewolucyjnego i radykalnego podejścia do materii muzycznej. Znakami charakterystycznymi Szelestu z tamtych czasów były: prowokacja, awangarda i muzyczna destrukcja. Koncerty grupy były wydarzeniami o charakterze bardziej happeningowym niż muzycznym. Członkowie zespołu często przebierali się w najbardziej niespodziewane stroje, między utworami odczytywali manifesty. Bardzo często muzyka schodziła na drugi plan, wydawała się tylko dodatkiem. Szelest grał w tamtych czasach bardzo chaotyczny, ekstremalny hałas, inspirując się dość wyraźnie dokonaniami zachodniej awangardy i bardzo wówczas silnego nurtu industrialnego. Koncerty SSP kończyły się regularnie niszczeniem instrumentów i interwencjami służb bezpieczeństwa.


archiwalna fotka pochodzi ze strony poświęconej
Gdańskiej Scenie Alternatywnej (www.w-matni.com/burdel)

Kryzys Totartu i Pomarańczowej Alternatywy dotknął także i Szelest. Trapiony problemami personalnymi i zdrowotnymi członków grupy zespół zniknął na dłuższy czas. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych grupa reaktywowała się, by w październiku 1999 roku zarejestrować album koncertowy o nazwie "Płyta Redłowska". W gdańskim klubie Plama spotkali się wówczas: Joanna Charchan (saksofon altowy), Krzysztof Siemak (gitara i pętle), Paweł Końjo Konnak (zlewiny liryczne), Sławomir Ozi Żamojda (gitara), Szymon Albrzykowski (bas), Tomasz Ballaun (perkusjonalia).

Zespół, którego filarami są dziś Krzysztof Siemak i Joanna Charchan, gra dość spokojną muzykę, opartą w dużej mierze na elektronicznie generowanych pętlach rytmicznych, będących bazą dla improwizowanych partii gitary i saksofonu. To transowa, przez większą część płyty wyciszona muzyka, co zabrzmieć może szokująco dla tych, którzy pamiętają zespół sprzed lat. Pewien niepokój wprowadzają fragmenty, w których pojawiający się zawsze na koncertach zespołu Paweł Konnak recytuje swe najnowsze, refleksyjne wiersze. Ciekawa i bardzo zaskakująca płyta. (tekst pochodzi z plama.art)

Obecnie zespół wydaje się znowu dryfować w kierunku trudnej i eksperymentalnej muzyki. Ponoć nawet wydana została płyta.

link in comments
2 comments
Posted in ,

Dyskoteka (1971)



No proszę jakie perełki można znaleźć na zagranicznych blogach. Pamiętam tę płytę doskonale. Za szarych peerelowskich czasów nie każdy mógł sobie pójść na dyskotekę, więc prawdopodobnie - ku uciesze mas pracujących - wypuszczono taki właśnie produkt, który chyba składał się z dwóch woluminów. W roli konferansjerów wystąpili Jacek Bromski i Tadeusz Romer. Na materiał zawarty na płycie składały się przeboje polskich grup "mocnego uderzenia" jak Niebiesko Czarni, Klan czy Trzy Korony, ale też nieliczne pojawili się wykonawcy ze "zgniłego Zachodu", których albumy pojawiły się w sklepach - nagrania skądinąd świetnej grupy The Gun czy już mniej świetnej, ale wspominanej z sentymentem grupy The Christie. Tak na marginesie - zawsze mnie zastanawiało kryterium jakim kierowała się cenzura, że wybór padł np. na The Gun etc. - czy było to zjawisko losowe? Wracając jednak do płyty wydaje mi się również, że niektóre utwory są chyba w zupełnie innych wersjach niż te, które ukazały się na albumach. Proszę przysłuchać się szczególnie nagraniu "Nie przejdziemy do historii" Krzysztofa Klenczona i Trzech Koron, bo jeśli mnie słuch nie myli to tak ostrej wersji nie słyszałem nigdy. Innym świetnym nagraniem jest utwór Niebiesko Czarnych do filmu "Trzecia część nocy".

Thanks to lamaraba.blogspot

link in comments
1 comment
Posted in , ,

Charles Manson - One Mind (2005)



To niesamowite, że nawet będąc w pierdlu można z powodzeniem kreować dalej swój wizerunek ikony kultury masowej. Przykładem jest właśnie Charlie M., któremu nie przeszkadzają więzienne mury w radosnej twórczości - a nawet, co najciekawsze, moim zdaniem - coraz bardziej rozwija swoje telenty, bo oprócz poetycko-wizjonerskich ballad zaczął uprawiać sztukę malarską. Psychopatyczny morderca idzie z duchem czasu i wydaje płytę, korzystając z licencji Creative Commons. Chodzi o album "One Mind", który na CD ukazał się w 2005 roku. Jak można przeczytać na blogu LimeWire, niedawno materiał z tego wydawnictwa został objęty licjencją Creative Commons. Oznacza to, że płytę można rozpowszechniać, kopiować oraz remiksować za darmo i legalnie w celach niekomercyjnych.Tym samym Manson dołączył do grona muzycznych rewolucjonistów, którzy w ostatnim czasie udostępniają swoją muzykę w internecie. Pozwalam więc sobie na tę ciekawostkę i zamieszczam ten album w pigułce.

Kim jest Charlie Manson pewnie każdy wie, a jeśli nie to w skrócie przedstawiam jego personę: Charlie Manson - samozwańczy guru i jedyny przywódca Rodziny odsiaduje wyrok dożywotniego więzienia w stanowym więzieniu Corcoran, Kalifornia (Corcoran State Prison). W 2009 roku Charlie skończył 75 lat. Wciąż jest niezmiernie popularny, dostaje też znacznie więcej listów niż jakikolwiek inny więzień w Stanach Zjednoczonych. Według danych z nieistniejącej już strony Acces Manson (www.atwa.com) Charlie przebywa obecnie w specjalnie strzeżonej celi. Został tam przeniesiony w roku 2000, po tym jak podobno groził komuś z personelu więziennego. W celi tej izolowany jest przez 23 godziny na dobę. Poza celą, wśród winnych więźniów, porusza się zakuty w kajdanki. W lutym 2002 roku opuścił ową celę.


"Get On Home" sung by members of the Manson Family

Szorstkie warunki więzienne to dla Charliego nic nowego. W tej specjalnej celi był już osiem razy. Pierwszy raz w roku 1989, po tym jak został przeniesiony z więzienia w San Quentin do więzienia Corcoran. Powodem przeniesienia było znalezienie podczas rutynowej kontroli kuli do pistoletu. Kolejnym powodem, dla którego został przeniesiony do specjalnej celi był zarzut niszczenia mienia państwowego. Charlie podobno wyrwał ze ściany słuchawkę telefoniczną i zaatakował pracownika więzienia. Kolejnym powodem było oskarżenie o spiskowanie przeciwko życiu prezydenta USA.

W maju 1994 roku został umieszczony podobnej, specjalnej celi (Protective Housing Unit). Miał kontakt z innymi więźniami, jednak jego prawa jako więźnia były dosyć ograniczone. Po trzech miesiącach wrócił do poprzedniej celi. Znów podejrzewano go o planowanie zamachu na prezydenta USA. Zwolniono go po trzech tygodniach. W marcu 1995 roku wrócił do specjalnej celi, po tym jak został oskarżony o posiadanie narkotyków. Dołączono do tego również groźby pod adresem personelu więziennego. W czerwcu 1995 roku znów trafił do owej celi za groźby pod adresem personelu więziennego.

W marcu 1997 roku został przeniesiony do stanowego więzienia w Crescent City, Kalifornia (Pelican Bay State Prison). Trafił tam po tym jak został oskarżony o sprzedawanie narkotyków. Więzienie to jest jednym z najbardziej surowych w USA. Media okrzyknęły Mansona jako szefa multimilionowego imperium narkotykowego. Po czternastu miesiącach wrócił do więzienia Corcoran.

Również w 1997 roku odbyła się sprawa w związku z przedterminowym zwolnieniem. Sprawa była transmitowana przez Court TV. Oczywiście wniosek odrzucono. Manson wciąż stanowi ogromne zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego. W odpowiedzi Manson powiedział, że akceptuje tą decyzję. Powiedział również, że każdy ma swój umysł, każdy sam powinien dojść do tego, co zostało przedstawione jako Helter Skelter. Rzeczywistość, jaką przedstawił główny oskarżyciel nie zgadza się z rzeczywistością, jaką reprezentuje Charlie. Nie stwierdził też, że nie był w to zamieszany. Jednak uważa, że nie złamał żadnego prawa. Czy to prawa ustanowionego przez człowieka, czy prawa bożego. Chciał by sąd to rozważył. Sąd, który jest naszym sądem, nie jego. Zebranym życzył udanego dnia i podziękował za możliwość wypowiedzenia się.

Siedem miesięcy później, znów trafił do specjalnej celi. Spędził tam dwa miesiące. Podobno robił jakieś nielegalne interesy. Po jakimś czasie znów trafił do owej celi. Tym razem powodem było niestosowanie się do więziennych reguł. Ograniczono również częstotliwość rozmów telefonicznych i odwiedzin. Ostatnia rozprawa o przedterminowe zwolnienie miała miejsce 24 kwietnia 2002 roku. Charles odmówił uczestniczenia w niej, ponieważ musiałby uczestniczyć w kajdankach na dłoniach. Oczywiście wniosek odrzucono. (cytowane za http://killer.radom.net)


San Quentin Prison Interview (1989)

Charles Milles Manson (born November 12, 1934) is an American criminal who led what became known as "the Manson Family," a quasi-commune that arose in California in the latter 1960s. He was found guilty of conspiracy to commit the Tate/LaBianca murders, which members of the group carried out at his instruction. Through the joint-responsibility rule of conspiracy, he was convicted of the murders themselves.

Manson is associated with "Helter Skelter," the term he took from the Beatles song of that name and construed as an apocalyptic race war the murders were putatively intended to precipitate. This connection with rock music linked him, from the beginning of his notoriety, with pop culture, in which he became an emblem of insanity, violence, and the macabre. Ultimately, the term was used as the title of the book that prosecutor Vincent Bugliosi wrote about the Manson murders.

At the time the Family began to form, Manson was an unemployed ex-convict, who had spent half his life in correctional institutions for a variety of offenses. In the period before the murders, he was a distant fringe member of the Los Angeles music industry, chiefly via a chance association with Beach Boy Dennis Wilson. After Manson was charged with the crimes, recordings of songs written and performed by him were released commercially. Artists including Guns N' Roses and Marilyn Manson have covered his songs in the decades since.

Manson's death sentence was automatically reduced to life imprisonment when a decision by the Supreme Court of California temporarily eliminated the state's death penalty.

link in comments
2 comments
Posted in , ,

Kinior & Bielinianki - Ludovizja (2008)



Kolejna płyta multiinstrumentalisty Włodzimierza Kiniorskiego, który po romansie z muzyką senegalską, jamajską i podhalańską postanowił zająć się muzyką z rodzinnych stron. Tym razem do współpracy zaprosił Zespół Śpiewaczy Bielinianki, który został założony w trosce o pielęgnowanie tradycji ludowych oraz gwary świętokrzyskiej. W skład zespołu wchodzą: Aneta Maruszak, Anna Kępczyńska, Julita Skrzyniarz, Renata Przepióra, Kamila Kępczyńska, Agnieszka Kałuża oraz Władysław Bąk. Tytuł płyty jest trawestacją słowa ludowizna. Na płycie znajduje się 18 ludowych utworów, którym nadano świeżości łącząc je z elementami muzyki elektronicznej, jazzowej czy dźwiękami przywodzącymi na myśl czarny ląd. Płyta przenosi nas więc w świat wielokulturowości, gdzie łączenie pozornie odległych elementów jest czymś zupełnie naturalnym.

Po pierwszym przesłychaniu płyty miałem mieszane wrażenia bardziej w stronę na "nie". Nie podobały mi się zbyt "współczesne" harmonie wokalne pań z Bielinianek spodziewając się raczej "rootsowych" głosów prosto spod strzechy. Jednak po ponownym przesłuchaniu odbiór się radykalnie zmienił. Nie jest to może płyta powalająca, ale miło się jej słucha, a ludowy element całkiem nieźle wspasowuje się w stylistykę kreowaną przez Kiniorskiego.

link in comments
2 comments
Posted in , ,

Team Dokus - Tales From The Underground (1969)




Team Dokus to jakiś przedziwny "monster" z końca lat sześćdziesiątych. O samej grupie nic nie wiadomo. Nagrania pochodzą z acetatu i zostały wydane jako kompaktowa reedycja. Grupa (o ile to nie był jakiś "undergroundowy" projekt) stylistycznie nawiązywała do progresywnej psychedelii. Mnie osobiście kojarzy się to z wczesnymi nagraniami Arthura Browna. Warto się zapoznać !

Mysterious and menacing acetate-only album from underground rockers. The members of this band are presently unknown but the reissue (Tenth Planet TP 007 / 1994) is from a 1969 acetate, of which only one copy is known to exist. Essentially a concept album based on the theme of nuclear destruction it relates the tale of World War 3 and life after a nuclear holocaust. The music is lightish progressive rock with the opener, Fifty Million Megaton Sunset, the highlight musically and lyrically. This cut had previously been included on Psychedelic Salvage Co. Vol. 2 (LP & CD) and both Psychedelia, Vol. 3 (LP) and Hen's Teeth, Vol. 3 (CD) include the un-abbreviated version. Side one closes with another gem, the doom-laden, gently flowing and melancholic On The Way Down. Side two opens with Visions, a pretty standard progressive rock offering, but Tomorrow May Not Come, which had previously got an airing on Psychedelic Salvage Co. Vol. 1 (LP & CD), has some good extended instrumental pieces and Big Red Beast featured some promising guitar and vocals, but the other real gem was Feel Your Fire, a very effective blend of vocals, catchy drumming, guitar and keyboards which previews the finale, a reprise of Fifty Million Megaton Sunset. Recommended. (taken from "Tapestry Of Delights")

Faintly Blowing - thanks for inspiration

link in comments
2 comments
Posted in , ,

Sing Sing Penelope - We Remember Krzesełko (2008)



Wszystkie drogi prowadzą do Mózgu. To właśnie z tym bydgoskim klubem związana jest historia jazz rockowej ekipy Jaskinia, którą powołali do życia Daniel Mackiewicz i Patryk Węcławek. W wyniku przeobrażeń ideowych, jakie miały miejsce na łonie tego zespołu, w 2001 roku razem z Tomkiem Glazikiem, Wojtkiem Jachną i Rafałem Gorzyckim stworzyli oni Sing Sing Penelope. Założyli go aktywni i uznani muzycy z pogranicza jazzu i post rocka. Tomek Glazik to od kilku lat członek wielu formacji związanych z Kazikiem Staszewskim (Kazik, Kult, Buldog) oraz improwizowanych projektów (Contemporary Noise Quintet). Wojtek Jachna grał niegdyś w reggae'owym zespole Dubska, a obecnie udziela się także w trójmiejskim zespole Emitera - Mordy oraz w Contemporary Noise Quintet. Współtwórca grupy Jaskini i Cyclists - Daniek Mackiewicz przez trzy lata współpracował z zespołem Maestro Trytony. Gitarzysta Patryk Węcławek (prócz bycia jednym z ojców Jaskini) jest także członkiem Maestro Trytony oraz wspiera na kontrabasie Ecstasy Project. Ostatni z piątki Sing Sing Penelope - perkusista Rafał Gorzycki założył Ecstasy Project, a także współpracuje z Maestro Trytony. Wspólnym mianownikiem, który scalił ten kwintet, okazały się indywidualne doświadczenia każdego z muzyków tworząc w ostateczności zintegrowaną, świeżą stylistykę jazzową.


We Remember Krzesełko

W swojej twórczości muzycy z Sing Sing Penelope czerpią inspiruje nie tylko z jazzu (Davis, Coltrane, Dolphy), ale także rocka (Hendrix), muzyki klasycznej (Bach, Schonberg, Lachenmann) oraz ze wcześnych form elektronicznych (Stockhausen).

W 2005 roku pojawiła się debiutancka płyta tego bydgoskiego zespołu "Sing Sing Penelope". Materiał powstał w przeciągu jednego dnia - 24 lipca 2004 roku w toruńskim studio "Butelka". Był to ich pierwszy krok w ich procesie futuryzowania i "emancypacji" yassu w stronę esencji jazzu. Londyńska rozgłośnia radiowa Last.fm zaliczyła płytę "Sing Sing Penelope" do grona dziesięciu najlepszych albumów z awangardową muzyką jazzową roku 2005. Kilka miesięcy po tym wydarzeniu pojawiła się kolejna pozycja tego bydgoskiego zespołu. Mowa o "Music For Umbrellas". Zawierała ona sześć nowych nagrań nagrane przy udziale gościa z Norwegii - skrzypka Sebastiana Gruchota. "Music For Umbrellas" było w dalszym ciągu podróżą zespołu Sing Sing Penelope po klasycznym, i wymagającym jazzie umieszczonym w abstrakcyjnej i ekstrawaganckiej, futurystycznej formie wzbogaconej o postrockowe elementy. Pokazali oni to dobitnie w galopującym i nieokiełznanym "Fis & Love".

Pracę nad trzecim krążkiem Sing Sing Penelope "We Remember Krzesełko" odbywały się w dwóch turach. Został on zrealizowany podczas czterodniowych wypadów w kwietniu 2006 i w lipcu 2007 roku do studia "Electric Eye" usytuowanego w kilkutysięcznym Szubinie. Podobnie jak było w przypadku "Music For Umbrellas" gościnnie wystąpił skrzypek Sebastian Gruchot, który stał się autorem jednego utworu "No Title". Na potrzeby tego krążką powstał klip do tytułowego, postrockowego utworu "We Remember Krzesełko". Całość, pięćdziesiąt minut muzyki trzeciego albumu Sing Sing Penelope tworzy coraz bliższą rzeczywistości synergię pomiędzy współczesnym, otwartym na zmiany jazzem, a awangardowym, poszukującym nowych kanałów wyrazu, rockiem. (tekst: Marcin Niewęgłowski joilet.blox.pl)


Fis & Love

The band established in Bydgoszcz, Poland in the year 2001 by musicians playing in important polish and european jazz, avantgarde and postrock groups. The band is connected to a legendary avantgarde Club "Brain" from Bydgoszcz. Connecting their experience and musical background, they created a new and interesting modern electro-acoustic style and musical language. They released debiut album in march 2005 by Tone Industria - The Warsaw label. Second album of Sing Sing Penelope - "Music for Umbrellas" was released in May 2006. It contained 6 new compositions. The guest star on "Fis & Love" piece was Sebastian Gruchot - violin player. Album was held by a new Warsaw Label "Monotype Records". It was a very mature presentation of modern jazz musical concept. In the Summer of 2007, tbe band was invited to present its music during Warsaw Summer Jazz Days - the biggest international modern jazz festival in Central Europe. Third album 'We Remember Krzesełko' was released in February 2008 by a new label Electric Eye Records.

link in comments
2 comments
Posted in , ,

Contemporary Noise Quintet - Theatre Play Music (2008)



Contemporary Noise Quintet – formacja założona przez braci Kapsa (Kuba i Bartek), wcześniej współtworzących legendę alternatywnego rocka Something Like Elvis. W skladzie zespolu znaleźli się również:

Tomek Glazik - saksofon tenorowy i barytonowy (Kult, SingSing Penelope, ex-4Syfon)
Wojtek Jachna - trabka (Mordy, Dubska, SingSing Penelope)
Pawel Urowski - kontrabas (Soul Esence, ex basista trashowo - death metalowych formacji DemoGorgon, Land of Anger)

W listopadzie 2006 r. do grupy dołączył gitarzysta Kamil Pater, a na początku 2007 roku basista Patryk Węcławek znany z formacji SingSing Penelope zastąpił dotychczasowego basistę Pawła Urowskiego.

Muzykę zespołu można określić jako energetyczny jazz, z elementami muzyki filmowej, jednak różnorodność dźwięków nie pozwala jednoznacznie zaszufladkować wypracowanego przez muzyków stylu. Muzycy CNQ nie są typowymi jazzmanami, wcześniejsze ich dokonania są bardzo rockowe, być może dlatego, dźwięki w ich wydaniu wyznaczą nową drogę muzyce jazzowej.

Zespół zadebiutował jesienią 2006 albumem “Pig Inside The Gentelman”, wydanej nakladem zalozonej przez braci Kapsa wytworni Electric Eye Records. Płyta okazała się niemałym pozytywnym zaskoczeniem dla fanów jazzu i nie tylko. Jej recenzje wciąż ukazują się na łamach największych gazet muzycznych w Polsce, a koncerty gromadzą bardzo liczną, żądną nowych emocji jazzowych publiczność. W krótkim czasie CNQ, “nowa nadzieja polskiego jazzu” osiągnął sukces. W wielu rankingach podsumowujących rok, płyta “Pig Inside The Gentelman” zajęła czołowe lokaty w kategoriach “muzyczna nadzieja roku” oraz “jazzowa płyta roku” (w m.in. plebiscycie Programu Trzeciego Polskiego Radia). Koncerty CNQ spotkają się z entuzjastycznym przyjęciem. (independent.pl)




Contemporary Noise Quintet – the band established by Kapsa brothers, who earlier formed Something Like Elvis the legendary emo-hardcore band. CNQ’s musicians are also: Tomek Glazik – saxophones (Kult, ex-4Syfon, Sing, Sing Penelope), Wojtek Jahna – trumpet (Sing, Sing Penelope, Mordy) and the guitar player Kmil Pater who joined the band in November 2006 and lately Patryk Weclawek (bass) who replaced Pawel Urowski.

CNQ’s music can be described as energetic jazz with the elements of film music. However, the variety of sounds does not allow pigeonholing their music style unambiguously. The debut record “Pig Inside The Gentleman” was released in autumn 2006. It collected favourable reviews and became one of the records of the year in the plebiscite of III Program of Polish Radio. In November CNQ toured in several cities of Poland. The concerts were enthusiastically received. What is more, the band gained approving reviews in press:

“ CNQ convinces straight away to have their own idea for music, which is not only attractive but also perfectly produced. “Pig Inside The Gentleman” is the record everyone should reach for, the one of the best Polish releases in 2006. “ -- Piotr Lewandowski PopUp Magazine

"Contemporary Noise Quintet – jazz music without jazz, film music without movie but something splendid instead! Despite the band’s name suggesting noisy music for the chosen ones, CNQ appears to be a revelation for everyone. Beautiful, hard, romantic piano tunes in the dialogue with brass section. Simple and extraordinary emotional compositions leading to the climax which makes the flesh creeps while listening. Hair bristle on the heads of those who remember the musical past of CNQ’s members…---- Bartek Chacinski, Przekroj

“Contemporary impresses with maturity and class. There’s elegance as well as punk energy. The compositions are unbelievably spacious but on the other hand all fulfilled with instruments – from the superb rhythm combo to the greatly equipped brass section. The roots of the most of CNQ’s musicians reach harder music, sometimes even heavy metal what bears excellent interest. The compositions are vigorous and expressive. The name of the band must be remembered because it undoubtedly is Polish export commodity.”

link in comments
4 comments
Posted in , , ,

5'nizza - Anplagd (2003)



Grupa 5'nizza jest niewątpliwym objawieniem ostatnich lat na muzycznej scenie Ukrainy i Rosji. Duet ten zdołał wspiąć się na szczyt popularności bez dostępu do wielkich pieniędzy, bez znajomości, teledysków i reklamy. 5'nizza zawdzięcza swój sukces własnemu, niepowtarzalnemu stylowi oraz uporowi muzyków, dzięki któremu udało się rozpropagować styl grupy. Złośliwi dodają, ze członkowie zespołu znaleźli się w odpowiednim momencie w Moskwie spotykając tam wpływowe osoby z branży. Nie ważne jakie były rzeczywiste przyczyny sukcesu 5'nizzy - obecnie grupa stała się prawdziwą gwiazdą wielkiego formatu - na koncerty przychodzą tłumy, płyty sprzedawane są w ogromnych nakładach (dostępne są również w Polsce).

Zespół 5'nizza został założony przez 2 młodych ludzi z Charkowa: Andriej "San" Zaporożec jest wokalistą. Z wykształcenia lekarzem-pediatrą. Urodzony w 1979 roku w Charkowie; Siergiej Babkin - "Otec Rodnoj" (Ojciec rodzony). W zespole 5'nizza gra na akustycznej gitarze. Zajmuje się także teatrem. Nagrał również swój solowy album "Ura!", który stylowo przypomina twórczość 5'nizzy.

Do tej pory grupa 5'nizza wydala 2 albumy studyjne oraz jeden akustyczny. W 2003 roku ukazała się debiutancka płyta pt. "5'nizza", w roku 2005 wyszedł natomiast album "o5" (opjat). W miedzy czasie grupa wydala album "Anplagd" - zapis koncertu akustycznego.

Ich twórczość nie da się jednoznacznie zaklasyfikować do jednego konkretnego gatunku, gdyż przeplatają się tu ze sobą przeróżne style, (w tym nawet hip hop, punk rock, czy jazz) jednak w Rosji umownie podciąga się ją pod reggae. Może m.in. dlatego,że mnóstwo tu odniesień do Jamajki, Boba Marleya etc.


Son

5'nizza (means "Friday" in Ukrainian and Russian) was an acoustic group formed in 2000 in Kharkiv, Ukraine that disbanded in 2007. It was made up of two friends: Sergey Babkin (guitar), and Andrey "Sun" Zaporozhets (vocals). The band's music has a combination of influences: reggae, Latin, rock and hip hop, which is performed in a minimalistic folk style limited to vocals, beatboxing, and acoustic guitar.

Their official debut album, Pyatnitsa, was produced in 2003 and consisted mostly of songs from Unplugged. A second album, o5, was released in 2005. Both Babkin and Zaporozhets have released other musical projects in addition to their work together. Babkin (a solo artist since 2004) has recorded three solo albums: Ura, SN. G, Bis! and Motor; and Zaporozhets appeared as a backing vocalist inLuk, a lounge group. Babkin is also an actor in the Kharkiv theater group Theater 19. Andrey Zaporozhets is currently completing his university degree in pediatrics. Second album O'5 (meaning Again in Russian) was released in 2005.


CCCP Anthem

5'nizza toured Russia and visited Minsk, Belarus, as well. 5'nizza also visited Lithuania, the band was one of the main guests at the open-air festival Cote of Culture (Kulturos Tvartas) in 2004. The band recorded its third album in 2007, with guest appearances from Luk and Markscheider Kunst, among others. In September 2007, Babkin and Zaporozhets decided to disband. The third album was released instead by Zaporozhets new project SunSay. Since the crew has expanded, the album will feature more personnel and instruments than the original 5'nizza setup (one guitar and two voices), but Babkin's guitar and backing vocals will be kept in some tracks.

link in comments
2 comments
Posted in , , ,

Magic Carpathians Project - Denega (2001)



"Karpaty Magiczne nad Bałtykiem. Morskie pejzaże utkane z baśniowych harmonii instrumentów akustycznych (cymbały chińskie, fortepian, miniharmonium, gitara, instrumenty pasterskie, klarnet), hipnotycznych muśnięć basu i podskórnej elektroniki. A gdzieś w tle niedalekim odgłosy morza i foczej załogi z Półwyspu Helskiego. Tudzież Anine wokalizy. To już nie Karpaty, a Bałtyk Magiczny prawdziwie. Obuhem!!!"

Nagrania powstały w ramach sesji zorganizowanej wspólnie z Fundacją Rozwoju Uniwersytetu Gdańskiego oraz Stacją Morską w Helu wg koncepcji dra Krzysztofa Skóry ze Stacji morskiej UG w Helu.

W roku 2000 ukazała się płyta CD "Bałtyckie Szepty"z pierwszą częścią muzyki zrealizowanej przez Annę Nacher i Marka Styczyńskiego. Wpływy ze sprzedaży płyty "Bałtyckie szepty"zasilają fundusze programu reintrodukcji foki szarej w Bałtyku, prowadzonego przez Stację Morską UG w Helu."

"Silnie zrytmizowany, rytualny żywioł poprzednich realizacji Karpat ustąpił tu miejsca muzyce bardziej minimalistycznej i abstrakcyjnej. W tej formule zespół czuje się jeszcze lepiej i "Denega" okazuje się jego najdojrzalszą realizacją (...) Nawet radiowy komunikat prognozy pogody dla marynarzy potrafi stać się tu motywem medytacyjnej kompozycji o kolorycie z pogranicza elektroakustycznej minimal music i psychodelii. Bardzo oryginalna propozycja, aktualna, choć stojąca z boku trendów, nie wolna od eksperymentów, ale też bardzo przystępna i niezwykle klimatyczna, kojąca i naznaczona szlachetnym ciężarem gatunkowym. (Rafał Księżyk)"



In 1998 multi-instrumentalist Marek Styczynski and singer Anna Nacher started a new project, named Projekt Karpaty Magiczne. The group released the debut album Ethnocore (Fly Music, 1999), the soundtrack to a play, Ksiega Utopii/ The Book Of Utopia (Obuh, 1999) and Denega (Obuh, 2000), a recording based on samples of Baltic seals and other marine sounds. The Magic Carpathians Project, as it was renamed for western audiences, plays an ambient, cosmic, jazz version of Atman's pan-ethnic music.

While maintaining the same ambient/orchestral approach towards ethnic sources, Ethnocore II: Nytu (Drunken Fish, 2001) leans towards the Indian raga (India Mal, India Mata) and Buddhist chanting (Nytu, Denega). The album is dedicated to "nytu", an ancient vocal technique of the Carpathians which is Nacher's main tool. But Tibetan and Indian harmonies permeate the entire work and in the end the album sounds much more Asiatic than European. Compositions are often immersed in a forest of woodwinds, while samples of Tibetan voices augment the eerie atmosphere. An arsenal of didjeridu, dulcimer, synthesizer, violin, clarinet, sitar and percussions attacks the woodwinds and the voices from all directions and turns each track into the musical equivalent of boiling magma. Compared with Atman, the new project is more "artificial", ponderous, brainy. Where Atman was a spontaneous joy of world sounds, PKM is an intellectual's view of popular music, a scientist's vivisection of alien organisms. Something is lost in the process, just like so much of modern ethnic/ambient/dance music loses not only the spirit but also the artistic value of the originals.

The duo triumphs when the sheer number of sonic events overwhelms the listener, as in Lluru, or when the improvisation and the concept border on free-jazz, as in Transcarpathians. Western music has trodden down this path before, when German musicians like Stephen Micus and Georg Deuter explored and assimilated Indian culture. It is not a coincidence that the experimental mini - sonatas Radical Acoustic and Atropa Belladonna Cries recall Micus and Deuter's experiments of the 1970's and 1980's.

link in comments
2 comments
Posted in ,

The Temptations - Papa Was A Rolling Stone (2003)



Zespół The Temptations powstał w 1960 roku jako The Elgins. Mimo że skład grupy zmieniał się bardzo często, zawsze było to "5 afroamerykańskich śpiewających tancerzy". Grupa prezentowała muzykę disco, R&B, soul i funk.

Wszystko zaczęło się od połączenia dwóch lokalnych grup - The Primes i The Distants. Wtedy w The Distants grali Otis Williams, Elbridge Bryant i Melvin Franklin, a w The Primes - Eddie Kendricks, Paul Williams i Kell Osborne. Po tym jak The Primes się rozpadli, powstała grupa The Elgins, w skład której weszli Otis Williams, Paul Williams, Bryant, Franklin i Kendricks. Grupa niedługo później zmieniła nazwę na The Temptations. Zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Motown i zaczął wydawać swoje single, z których jedynie "Dream Come True" odniósł komercyjny sukces.

W roku 1963 zespół opuścił Bryant, a zastąpił go David Ruffin. Rok później wyszedł singel "The Way You Do The Things You Do" - pierwszy utwór w karierze grupy, który dostał się na pierwsze miejsca list przebojów. Również w 1964 roku wyszedł album "Meet The Temptations", a rok 1965 to kolejny przebój - "My Girl", który królował na listach R&B. Następne hity to "It's Growing", "Since I Lost My Baby", "Don't Look Back" i "My Baby". Rok później The Temptations wrócili z utworami "Get Ready", "Ain't Too Proud To Beg", "Beauty's Only Skin Deep" i "(I Know) I'm Losing You".


Papa was a rolling stone

Do roku 1968 zespół zyskał popularność, o jakiej nikomu się nie śniło. Oprócz występów w telewizji, The Temptations wydali także album "The Temptations In A Mellow Mood". Od roku 1968 zespół zaczął współpracować z Dianą Ross i The Supremes. W rezultacie powstały dwa albumy - "Diana Ross & the Supremes Join the Temptations" z przebojami "I'm Gonna Make You Love Me" i "Together" oraz "G.I.T. on Broadway". Również w tym czasie skład zespołu zmieniał się kilkakrotnie. Grupa zaczęła także współpracować z nowym producentem, co wiązało się ze zmianą brzmienia. Efektem był utwór "Cloud Nine", który zadebiutował na zestawieniu 10 najlepszych piosenek. Następnie The Temptations wydali płytę pod tym samym tytułem i dostali nagrodę Grammy za najlepszy występ grupy r&b. Kolejne hity nowego wcielenia The Temptations (którym muzykę nazywano wtedy "psychodelicznym soulem") to "Runway Child, Running Wild", "I Can't Get Next To You" , "Psychadelic Shack" i "Ball of Confusion".

Rok 1971 to singiel "Just My Imagination", który od premiery wspinał się na coraz wyższe miejsca zestawień dopóki nie osiągnął pierwszego. Był to również czas kolejnych zmian w składzie. Rok później wyszedł największy przebój zespołu "Papa Was a Rollin' Stone", który dał The Temptations kolejną nagrodę Grammy. W 1973 roku mogliśmy posłuchać nowego albumu zatytułowanego "Masterpiece".

Lata 80. to aż 10 krążków The Temptations, z których najważniejsze to "Reunion" i "Together Again". To także czas roszad w zespole, które od lat 90. były coraz częstsze. Popowy album "For Lovers Only" wyszedł w roku 1995, a trzy lata później zespół wydał "Phoenix Rising" - pierwszą płytę od 20 lat, która sprzedała się w ponad milionie kopii. W 2000 roku The Temptations wydali krążek "Ear-Resistible", który rok później przyniósł im trzecią nagrodę Grammy. Ostatnie jak dotąd wydawnictwo to "Reflections" z 2006 roku. (rmf.fm)


Get Ready (1966)

I rate these skimpy made-for-boom-boxes cassettes compiled by Motown in the late '80s rather highly. All featured solid overlooked and neglected album tunes anchored by a couple of mega-hits. Ex-Temp Glenn Leonard's shimmering falsetto shines twice: inspiring on "Go For It" and mesmerizing on the soulful, questioning "Is There Anybody Else." Dennis Edwards rocks the house on two stone killers from the Reunion album: the factual "Money's Hard to Get" and the sinuous "Lock It In the Pocket." The fast-playing cassette is anchored by edited versions of "Papa Was a Rolling Stone" and "Masterpiece." You get to hear the contrasting falsettos of Damon Harris (on the latter two tunes) and Leonard in one short, sweet package. ~ Andrew Hamilton, All Music Guide

link in comments
4 comments
Posted in , , , ,

Krzysztof Penderecki & Don Cherry - Actions (1971)



Krzysztof Penderecki - słynny polski kompozytor miał w swojej karierze również epizody jazzowe. Współpraca z jazzmanami znalazła swoje odzwierciedlenie w postaci płyty "Actions" (proszę popatrzeć sobie na skład) wydanej w roku 1971. Jest to jeden z kamieni milowych muzyki improwizowanej - album zawiera rejestrację koncertu, jaki odbył się 17 października 1971 roku podczas festiwalu w Donaueschingen. Materiał ten ukazał się pierwotnie na płycie winylowej firmowanej przez Philipsa (w 1977 wypuściła ją także Wergo), zaś producentem, - tak koncertu jak i nagrania - był Joachim Berendt. Muzycy grający na tym koncercie występowali jako New Eternal Rhythm Orchestra. Płyta swego czasu była praktycznie nieosiągalna. Szczerze polecam tę pozycję wszystkim miłośnikom jazzu, ale nie tylko.

Don Cherry to jeden z twórców i głównych innowatorów free jazzu.W połowie lat 50. dołączył do kwartetu Ornette'a Colemana, wraz z którym w latach 1958-1960 nagrał przełomowe dla free jazzu płyty Something Else!!!!! The Music Of Ornette Coleman, The Shape of Jazz to Come, Change of the Century i Free Jazz: A Collective Improvisation. Rozgłos zdobyty dzięki nagraniom z Colemanem umożliwił Cherry'emu podjęcie współpracy z najlepszymi muzykami jazzowymi. W 1960 wraz z Johnem Coltrane'em nagrał płytę Avant Garde; nagrywał również m.in. z Sonnym Rollinsem i Archiem Sheppem. W 1964 dołączył do zespołu Alberta Aylera. Nauczył się gry na wielu egzotycznych instrumentach ludowych (m.in. pochodzącej z Pakistanu trąbce kieszonkowej z charakterystycznie zgiętym ustnikiem). Po powrocie zamieszkał w Szwecji wraz ze swoją żoną Moki. W jego muzyce pojawiły się silne inspiracje folklorem Bliskiego Wschodu, Afryki i Indii. Dzięki nagraniom z lat 70. (Orient, Eternal Now, Brown Rice) stał się prekursorem world music i etno jazzu. Współpracował również z polskimi muzykami m.in z grupy Osjan, Miłość etc. Zmarł w Hiszpanii w 1995. (wikipedia)


back side

This recording documents a live performance at the Donaueschingen Music Festival in 1971, but the co-crediting is somewhat misleading. While the New Eternal Rhythm Orchestra (named for Cherry's magnificent album from a few years prior, Eternal Rhythm) appears throughout, the first two pieces are by Cherry, the last by Penderecki. The two "principals" don't actually come into contact with each other. The orchestra is truly an all-star cast of the cream of European improvisers, each and every one having gone on to significant achievements. Cherry's "Humus - The Life Exploring Force" is a suite not too dissimilar to those he performed on both Eternal Rhythm and the ensuing Relativity Suite (including an early version of "Desireless"), ranging from raga-inspired lines to bluesy refrains, to jaunty modal riffs. If the performance is a little on the ragged side and if vocalist Loes Macgillycutty proves somewhat overbearing, it more than makes up for it in enthusiasm and joy. This is followed by a brief encore in which Cherry gets the audience to sing along on a complex (for Westerners) Indian scale; it's quite enchanting before exploding into a short, orchestral free-for-all. Penderecki's "Actions for Free Jazz Orchestra" is another kettle of fish entirely. The composer had often used jazz elements in his previous works, though always sublimated to his overall classical (if avant-garde) direction. Here, he makes a good attempt to meet this "foreign" genre halfway, allowing the orchestra much latitude for improvisation while supplying dark and brooding borders to keep things corralled. The problem is, that's basically all there is to the piece: alternating written parts (fine in and of themselves) and free improv (also energetically performed) with little to conceptually bind them. It's not a bad performance by any means, and is of some degree of historical import if only to document a relatively rare meeting of the jazz and classical avant-garde, but it doesn't quite hold together as a solid work. Fans of Cherry, though, will definitely want to own this disc as a significant addition to his stellar work of the late '60s and early '70s. — Brian Olewnick

link in comments
2 comments
Posted in , ,

Amiina - Kurr (2007)



A teraz coś dla miłośników bardziej delikatnych brzmień. Ta płyta powinna spodobać się przede wszystkim minimalistom. Muzyka na płycie jest dokładnie taka jak ją ilustruje okładka płyty - tkanina z dźwięków.

Amiina to kwartet smyczkowy, który zabłysnął, współpracując z nieco bardziej znanymi kolegami. Cztery dziewczyny są autorkami aranżacji smyczków na ostatnich płytach Sigur Rós, wspomagają również zespół w trasach koncertowych, mając niemały wkład w tworzenie unikatowego brzmienia grupy. Pozwoliło im to na rozwijanie ich własnej twórczości, która daleko wykracza poza działalność zwykłego kwartetu smyczkowego. Ich pierwsze propozycje mogliśmy usłyszeć na wydanej trzy lata temu epce "AnimaminA", natomiast w tym roku pojawił się ich długogrający debiut.

"Kurr" kontynuuje ukazane wtedy pomysły, jeszcze głębiej zanurzając się w świat idiofonów - instrumentów perkusyjnych takich jak ksylofony, wibrafony czy wypełnione wodą szklane naczynia, które tworzą zarówno rytmiczną podstawę, jak i zapewniają kojące, delikatne melodie. Te właśnie dźwięki, różniące się wysokością i barwą, odsłaniane w przeróżnych kombinacjach, układają się w niespieszny i melancholijny ciąg wypełniający całą płytę. Ich uzupełnieniem, a zarazem głównym źródłem niezliczonych melodii są przeciągłe plamy tworzone przez akordeon, piłę czy wreszcie same smyczki. W kilku utworach pojawia się także ciepły i nieco dziecięcy śpiew członkiń kwartetu, który jeszcze wyraźniej podkreśla, że pomimo wspomnianych związków Amiiny z Sigur Rós, ich autorska twórczość ma dużo więcej wspólnego z radosno-nostalgicznym stylem innego islandzkiego zespołu Múm. W porównaniu z debiutancką epką, najnowszej płycie brakuje jednak pewnej tajemniczej aury, która tak skutecznie potrafiła oczarować i wciągnąć w świat drobnych, nostalgicznych opowieści. Nie sposób jej odmówić uroku, a delikatne plumkania, którymi jest wypełniona, jak nic innego potrafią ukoić i zrelaksować. Jednak twórczość Amiiny tym razem nie jest w stanie wyjść poza rolę nieinwazyjnej muzyki tła, której bardzo przyjemnie się słucha, lecz równie łatwo o niej zapomina. (aleksander kobyłka)



Icelandic all-female ensemble Amiina have certainly come a long way since their origins at the Reykjavik College of Music some 15 years ago. At the time the group were a mere string quartet, playing other people's music in an academic environment. All that was set to change once Sigur Ros collared them for some assistance with string arrangements and tour support duties. You might say that a good proportion of Sigur Ros' sound post-Ágatis Byrjun has been directly informed by Amiina's contributions to their sound - you could hear a great deal of common ground between their work on the epic ( ) album and the kind of languorous, romantic strings on their debut AnimminA EP. That sort of effortlessly vast sound still rears its head on this debut album, and by the time you get to 'Glamur', you feel as though Jonsi Birgisson's falsetto could come crashing in at any moment, but of course it never does, and as the album progresses you can hear Amiina slowly getting further and further away from their old ties, gradually and organically finding their own sonic identity. The willowy bowed saw and synthesizer tones of 'Seoul' give the first hints at the band's broadened range of instruments, and on 'Hilli' you can hear a very folksy approach to composition, with the ladies adding their voices to the mix in a beautiful, choral fashion. However, it would be a crime for Amiina not to give their string quartet background a fair representation, and sure enough, on tracks like the majestic 'Sexfaldur' they deliver the goods in spades. 'Lori' is similarly stately sounding, but features some drums, played in a militaristic, almost marching rhythm while a shimmering harpsichord flutters along in an accordingly formal, baroque manner. One of the biggest surprises here comes from 'Blafeldur', an immeasurably graceful piece for brass. There's something wonderfully morose about it that seems to condense all the most successful elements of Amiina's boundlessly elegant music into a brief three minutes. Totally essential stuff and a massive recommendation. (boomkat.com)

link in comments
2 comments
Posted in ,

Clear Light - Black Roses (1967)



Clear Light were a folk-rock/psych-rock group from LA that released one lp off Elektra in 1967. Clear Light are famously known for including two drummers, one of them being Dallas Taylor of CSNY and Manassas fame. Paul Rothchild produced the lp, which explains why the recording sessions were fraught with tension and negativity. The group was really masterminded by guitarist/vocalist Bob Seal, bass player Doug Lubahn and lead vocalist Cliff De Young. Prior to Clear Light the band had been known as the Brain Train. Seal felt a name change was appropriate to coincide with the release of a newly recorded debut single, Black Roses. Seal decided on Clear Light, a concept he had come across in his readings of Eastern philosophy - a name also shared by a potent brand of LSD.

Black Roses was released in September of 1967 and written by outside songwriter and ex-boxer Bud Mathis Wolfgang Dios. It was a great hard charging folk-rock single with an acid tinged guitar solo that deserved to sell much better than it did. Black Roses appeared on the group’s only full length platter, released in late 1967. Many psych fans are divided when it comes to the Clear Light lp but I think it’s a good one. Maybe not a true classic on par with Love’s Forever Changes or Moby Grape’s debut but still a very good lp without any weak tracks. The band tries nearly everything within a 2 to 3 minute pop song context, meaning the songs are loaded with good quirky ideas and great guitar solos (check out Think Again). Some tracks like They Who Have Nothing and the baroque Ballad of Freddie & Larry bear a strong Doors and Love influence but this makes sense considering the fact that all groups were on Elektra. Other songs like the outstanding fuzz guitar psychedelia of Sand and the trippy Night Sounds Loud are more original and hinted at a strong future for the group. The former track features some great organ and spiraling acid guitar interplay. The album’s most famous track, a cover of Tom Paxton’s Mr. Blue, sounds dated today with its spoken word dialogue although even this song is oddly appealing in its own way and definitely still considered a highlight.

Rothchild’s iron fist policy coupled with the lack of commercial success led to Clear Light’s demise, shortly after the release of this solid album. Not everyone will like this record because of its eccentric nature but it really is a crime that Clear Light were unable to release a followup to this debut. A very worthy release from a talented, accomplished California group. (therisingstorm.net)

Cliff De Young - Lead Vocals
Bob Seal - Guitar and Vocals
Ralph Schuknett - Organ, Piano, Celeste
Doug Lubahn - Bass Guitar
Michael Ney - Drums and Percussion
Robbie Robison - GuruLee
Housekeeper - Seer and Overseer

link in comments
1 comment
Posted in , ,

Ensemble Aznach - Zoura (2001)



Ensemble Aznach to zespół wykonujący tradycyjną muzykę ludową z Czeczenii.

Współczesna profesjonalna muzyka czeczeńska zawiera wielkie bogactwo historycznych dokonań twórczych narodu. Mimo że pierwsi autorzy i wykonawcy pozostali anonimowi, ich utwory przetrwały. Bajarze-pieśniarze (illanczi) żyli w każdej wsi i aule. Ich ranga społeczna była wyjątkowa. Historyk N. Dubrowin powołując się na źródła, nazwał ich profesjonalnym związkiem, zajmującym jeden z najwyższych, najbardziej zaszczytnych szczebli społecznych. Śpiewając, podnosili na duchu walczących o wolność i niepodległość rodaków. Byli wyrazicielami ich myśli, pragnień i dążeń. Mówią o nich liczne legendy. W XIX wieku zyskali sławę, mi. in. dzięki M. Lermontowowi, który w poemacie „Izmaił-Bej”, napisanym w 1832 roku opisał czeczeńskiego pieśniarza, czy K. Bielewiczowi – autorowi poematu „Czeczeniec Biersan”.


Wśród zawodowych muzyków najbardziej znana jest rodzina Bisirchojewów (przekazująca z pokolenia na pokolenie swój dorobek artystyczny), utalentowany harmonista Magomajew, Jusup Gadajew ze Starych Atagów, harmoniści Sekinat Dudajew i Daszukajew. W XX wieku popularnym wykonawcą pieśni był Ibragim Batajew. Wiele pieśni napisał Baudin Sulejmanow. Wirtuozem gry na harmonii nazywano Umara Dimajewa, autora kilkudziesięciu utworów na harmonię, setek opracowań, aranżacji i interpretacji. Wiele popularnych melodii i współczesnych pieśni stworzyli: Bałkan Anzorowa, kompozytorka i pieśniarka Marjam Ajdamirowa, harmonistka Esit Ganukaajewa, muzyk Idris Cickijew. Obecnie najpopularniejszym, znanym nie tylko w Czeczenii, wykonawcą pieśni o losie narodu i krwawej wojnie, jest 30-letni Timur Mucurajew – piewca wolności i niepodległości Czeczenii. Walczący poeta „podczas 10-letniej wojny stracił nogę i ojczyznę, w której jest prześladowany, jak zbrodniarz który dokonał zamachu stanu” – napisała o nim ukraińska „Klasa Robotnicza” we wrześniu 2003 roku. Pieśń „Jeruzalem” (do filmu „Wojna”) należy do najbardziej znanych utworów Mucurajewa. Najczęściej śpiewa o Groznym, ukochanym mieście swojej młodości. Mniej znana, lecz najbardziej poruszająca pieśń Timura nosi tytuł „Płonie ogień”.

W oparciu o elementy czeczeńskiej muzyki ludowej powstało wiele wybitnych dzieł, m.in.: A. Dawidenki, M. Kowala, S. Rjauzowa, N. Narimanidze, W. Szwedowa, A. Aleksandrowa, A. Chalebskiego i wielu innych. Znaczącą rolę w upowszechnieniu w Czeczenii profesjonalnej sztuki muzycznej odegrał kompozytor Georgij Christoforowicz Mielpurnow (1900-1957), Gruzin z pochodzenia, absolwent Moskiewskiego Konserwatorium Muzycznego, który swoją twórczość poświęcił Czeczenii, gdzie przebywał w latach 30. XX wieku. Był nie tylko wybitnym instrumentalistą i kompozytorem, ale i pedagogiem. Z jego inicjatywy w 1936 roku powstała orkiestra złożona z tradycyjnych instrumentów czeczeńskich (deczik-pondur, harmonia, zurna, adchok-pondur, kontrabas bałałajkowy, baraban, bęben). Mielpurnow na podstawie zebranych przez siebie melodii czeczeńskich i inguskich opracował i napisał wiele oryginalnych utworów. Aktywna działalność twórcza Mielpurnowa została przerwana w latach represji stalinowskich. Znaczna część jego bezcennych rękopisów – zapisów nutowych zaginęła. Znana jest też rodzina Szeripowów. Nazarbek Szeripow w 1912 roku napisał sceniczne utwory muzyczne: „Zabawa” i „Niedźwiedź”, poświęcone tradycjom ludowym. Asłanbek Szeripow jest autorem przekładu pieśni czeczeńskich na język rosyjski. W 1918 roku wydał we Władykaukazie książkę „Zbiór czeczeńskich pieśni heroepickich”. Kolejni kompozytorzy na czeczeńskiej scenie muzycznej pojawiają się dopiero po 1957 roku, m. in.: Umar Beksułtanow, Said Dimajew, Adnan Szachbułatow, Ali Dimajew. Kompozytor i muzykolog Said Dimajew jest autorem muzyki filmowej, symfonicznej, suit i oratoriów. Przez dziewięć lat pełnił funkcję dyrektora artystycznego Filharmonii Czeczeno-Inguskiej, był również pierwszym dyrygentem i dyrektorem artystycznym Orkiestry Narodowej Czeczeno-Inguskiego Radia i Telewizji. Kompozytor i pieśniarz Ali Dimajew był współzałożycielem estradowego zespołu wokalnego „Zama”, istniejącego w latach 1982-1999. Pieśniarz Sułtan Magomiedow w okresie deportacji przebywał w Kirgizji. Tam dostrzegł jego talent wybitny dramaturg Abduł-Chamid Chamidow i zaproponował mu pracę w Kirgiskim Ludowym Zespole Pieśni i Tańca. S. Magomiedow w 1957 roku powrócił do Czeczenii; został solistą Czeczeno-Inguskiego Ludowego Zespołu Pieśni i Tańca. Sukcesami poszczycić się mogą także muzycy: Supjan Cugajew, Ramzan Packajew i Czergizbijew. Wielki wkład w rozwój czeczeńskiej kultury muzycznej wniosła powstała w 1939 roku Filharmonia Narodowa i otwarta w 1936 roku Wyższa Szkoła Muzyczna. (tekst z czeczenia.blog.onet.pl)

Ensemble Aznach plays traditional music from Chechenia.

link in comments
1 comment
Posted in , , , ,

El Ritual (1971)



El Ritual to obok Dug Dug's jedna z najważniejszych grup psychedelicznych z Meksyku. Mnie co prawda bardziej podoba się właśnie El Ritual. Muzycy starali się łączyć różne gatunki muzyczne - pobrzmiewają tam elementy grania progresywnego, bluesa, jazzu no i oczywiście psychedelii. Pozycja absolutnie konieczna na półce każdego kolekcjonera.

Gonzalo Chalo Hernández - bass
Alberto Lalo Barceló - drums
Frankie Barreno - lead vocals, guitars, flute
Martín Mayo - keyboards

El Ritual is well crafted progressive/psych bluesy rock with nice organ, some Tull like flute here and there, nice guitars, with softer and harder rock/prog/bluesrock passages, sometimes with rather hard rock vocals, and a few times Uriah Heep-lkind of vocal harmonies, with lyrics in English. The fourth track, “Satanas” is more experimental, theatrical track mixed with bluesy rock, and a long drum solo, a song about being the devil. “Muerto E Ido” has a slight Canterbury touch. This deserves to be heard by all prog/psych collectors. It sounds as interesting as many English & American examples. (orexisofdeath)

link in comments
No comments
Posted in , , ,

Muzykanci - Gore Gwiazda (2002)



Mamy czas kolędowania, czas Jasełek - i w nawiązaniu do tej pięknej tradycji chciałbym przedstawić wspaniałą płytę zawierającą dawne kolędy i inne pieśni w wykonaniu nieistniejącego już zespołu Muzykanci działającego w latach 1997-2002 w składzie:

- Alicja Hałas (bęben) i Jacek Hałas (śpiew, akordeon, lira korbowa, basy, gardon) - niegdyś związany z Bractwem Ubogich, wśród swych licznych doświadczeń muzycznych, ma występy w duecie Ket Jo Barat wraz ze Stefanem Puchalskim, a również (jako jeden z nielicznych polskich lirników) solowe koncerty z pieśniami dziadowskimi. Jest założycielem Poznańskiego Domu Tańca, od stycznia 2003 współtworzy grupę Lautari;
- Joanna Słowińska (śpiew, skrzypce) - solistka i skrzypaczka Muzykantów, z równym powodzeniem jak pieśni ludowe - wykonuje muzykę teatralną - kompozycje Zygmunta Koniecznego do słów St. Wyspiańskiego (m.in. solowe partie Pallas Ateny w Nocy Listopadowej i opartym na Weselu spektaklu Serce moje gram), C. K. Norwida i ks. J. Twardowskiego. Od 2003 występuje jako Joanna Słowińska z Zespołem, i
- Jan Słowiński (śpiew, skrzypce, altówka, basy) - organizator odbywającego się w Krakowie Festiwalu Muzyki Tradycyjnej Rozstaje, prezentującego najciekawsze zjawiska sceny folkowej Karpat i Europy Środkowej, prowadzi Wydawnictwo Jana Słowińskiego. Po rozpadzie Muzykantów w zespole Joanny Słowińskiej.

W 1999 roku grupa wygrała drugą edycję konkursu Nowa Tradycja organizowanego przez Radiowe Centrum Kultury Ludowej, później zdobyli grand prix na festiwalu Euro Folk, a ich debiutancka płyta "Muzykanci" uznana została za najlepszy Folkowy Fonogram Roku 1999. W uzasadnieniu werdyktu Tomasz Janas, jeden z jurorów, pisał "To piękny dowód autentycznej fascynacji muzyką ludową. Dodajmy jednak, że owa fascynacja nie oznacza sentymentalnego czy powierzchownego stosunku do tradycji. Tradycja jest dla Muzykantów prawdziwym wyzwaniem - tworzą więc własny, bardzo surowy styl".

Oto, co o swojej muzyce mówią sami muzycy: "Chcemy podzielić się tym, co nas wzrusza, zachwyca i niepokoi... Do repertuaru każdy z nas wnosi własne upodobania i fascynacje. Melodie pieśni, zaproponowane do wspólnego wykonanania, przez długi czas gramy do tańca i do słuchu w najprostrzej formie, charakterystycznej dla danego regionu przez brzmienie instrumentów lub zaśpiew. Po pewnym czasie, gdy nabiorą one odpowiedniego dla siebie tempa „pod nogę”, wyrazu, wielogłosu, na tak ogranym materiale dokonujemy aranżacji. W zwartej formule koncertu staramy się przywołać i zachować pierwotną energię tańca i urodę pieśni. Koncerty poszerzamy często o zabawę taneczną: uczymy tradycyjnych tańców polskich, czasem węgierskich, litewskich, bretońskich. Obok inspiracji tradycyjną muzyką polską różnych regionów, nawiązujemy do muzyki Karpat, mniejszości słowiańskojęzycznych zamieszkujących teren II Rzeczpospolitej, ponadto Galicyjskich Żydów i Romów".

Gorąco polecam tę pozycję bowiem to, co kiedyś funkcjonowało w świadomości ludowej jako kolęda ma obecnie zupełnie inny charakter. Polecam.



Jacek Halas - voc, accordion, hurdy-gurdy, whistle, bass
Alicja Halas - polish drums
Joanna Slowinska - voc, violin
Jan Slowinski - voc, violin, bass

Muzykanci, a premium Polish folk band from Cracow, were awarded probably all the important prices they could get in their homeland: Grand Prix New Tradition '99 in Warsaw, Grand Prix Eurofolk '99, and Grand Prix Folk CDs Festival for their album. The quartet consist of two couples, plays a rich array of acoustical instruments and draws from historical regions like Bukowina or Podolia - which are no longer listed on the maps of Europe.

While many Europeans are quick to learn about distant cultures, music of their own continent is still to be discovered. The innovative Polish band Muzykanci collected many of their songs in the remote Carpathian valleys of Ukraine, Slovakia - and also in their homeland. These rare traditions are often flavoured by the Gypsy and Jewish settlement, which makes them very different from related styles in other parts of Eastern Europe.

Like other Polish bands, Muzykanci are real experts in the precise and subtle work with rhythm and expression. Some of their songs are known to the Czech audiences as folk standards you learn in the elementary school, but Muzykanci perform them with highest skill and fresh and crisp pattern.

link in comments
8 comments
Posted in , ,

Novi Singers - Rien Ne Va Plus (1973)



"Rien ne va plus ! ---
Nie wolno już więcej obstawiać"
(zapowiedź krupiera w rulecie tuż przed puszczeniem kulki)


Porokendrolowaliśmy ostro w poście poniżej - nadeszła więc pora na wyciszenie na zmianę klimatu. Będziemy obcować ze sztuką wokalną w jednym z najlepszych wykonań jakie znam. Novi Singers ("New Original Vocal Instruments"), zespół wokalny założony przez Bernarda Kafkę w 1964 r., zadebiutował na estradzie 2 maja 1965 r. w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Już w październiku 1965 r. odnotował zwycięstwo w xv Międzynarodowym Festiwalu Jazzowym w Zurychu.

Styl Novi Singers, zakorzeniony w tradycjach amerykańskich grup wokalnych lat 30. xx wieku, wzbogacony o odkrycia tria Lambert - Hendricks - Ross, zaistniał jako nowy kierunek kontynuacji Les Double Six of Paris. O wysokiej jakości artystycznych propozycji zespołu decydują: gruntowne wykształcenie muzyków, pasja improwizatorska i odkrywczość w posługiwaniu się głosem.


Torpedo

Novi Singers występowali na wielu festiwalach jazzowych, z muzykami tej klasy, co Oscar Peterson, Charlie Mingus i Miles Davis, a także z zespołem Modern Jazz Quartet. Zdobyli też szereg muzycznych nagród. Przez wiele lat plasowali się w ankietach magazynu "Down Beat" wśród trzech najlepszych zespołów wokalnych świata (w 1978 r. zajęli I miejsce). Nagrali osiem płyt, nagrywali też dla radia, wykonywali muzykę filmową i teatralną.

Ostatni skład kwartetu (1977-1985) to: Ewa Wanat - sopran, Waldemar Parzyński - tenor, Ryszard Szeremeta - baryton, Janusz Mych - bas. Ostatni koncert zespołu odbył się w Sali Kongresowej w Warszawie w październiku 1985 r., w pierwszej części koncertu Raya Charlesa. Po tym występie kwartet zawiesił działalność, każdy z artystów zajął się własnymi pasjami muzycznymi.

Ewa Wanat - otrzymała dyplom w klasie skrzypiec Zenona Brzewskiego w warszawskiej PWSM. Od 1964 r. była członkinią Novi Singers. Od 1985 r. występowała w duecie z Januszem Mychem. Nagrali razem trzy programy telewizyjne, wzięli udział w sopockim festiwalu jazzowym, koncertowali też za granicą, prezentując szeroki repertuar - od muzyki klasycznej po jazz. Obecnie zajmuje się wyłącznie nagraniami muzyki ilustracyjnej dla potrzeb filmu i teatru.

Bernard Kafka, założyciel Novi Singers, jest autorem wielu wybitnych kompozycji i aranżacji jazzowych. Za współpracę z Manhattan Transfer i z Ramseyem Lewisem był nominowany w 1982 r. do nagrody "Grammy".

Janusz Mych, urodzony w 1941 r. w Tychach, w 1966 r. ukończył studia w klasie fletu warszawskiej pwsm. Był członkiem Novi Singers od chwili powstania zespołu. Od 1985 r. występował w duecie z Ewą Wanat.

Wypada jeszcze przedstawić muzyków towarzyszących i grających na płycie "Rien Ne Va Plus":

Jan "Ptaszyn" Wróblewski - conducter
Zbigniew Seifert - violin on "Fool on The Fill"
Zbigniew Namysłowski - alto sax
Janusz Muniak — alto and tenor sax
Tomasz Szukalski — tenor sax
Waldemar Kurpiński — baritone sax
Stanisław Cieślak — trombone
Stanisław Mizeracki - trumpet
Tomasz Stańko — trumpet
Włodzimierz Nahorny — piano
Marek Bliziński — guitar
Wojciech Bruślik — bass guitar
Janusz Stefański — drums
Kazimierz Jonkisz - drums on "introduction" and "Blue Moon"


(back of the LP)

"There is this epidemic of labeling, everybody labels everybody - seems some people can't sleep at night without having everything neatly classified. I don't give a damn if somebody says I sing church music, and somebody says it's military marches and somebody says it's nursery rhymes, and somebody else wonders if it's jazz. (...) I don't care what it's going to get called, I just want it to be good." (Bernard Kawka of the Novi Singers in: Jazz Forum 1/1971)

We first stumbled across the Polish vocal ensemble Novi Singers (New Original Vocal Instruments) several years ago by chance and have been hooked ever since. Their second album "Novis in Wonderland" (1968) might be known to many, for it was released on the German SABA-MPS label. The vast artistic output of the group for the state-owned Polish record label Polskie Nagrania remained a well-kept secret for the Western-European countries and the rest of the world. The emergence of the CD in Poland had a detrimental effect upon the Polish Jazz scene by confining many of these excellent jazz-recordings to the vaults.


Second Side (from movie "Tryptyk Jazzowy" by G. Lassota)

With their absolute technical perfection and their musical approach, the vocal jazz ensemble Novi Singers were at the time often compared to Lambert-Ross-Hendricks or Les Double Six. The story of the Novi Singers begins in 1964 when Bernard Kawka, a student at the Warsaw Music Conservatory, decides to found his own jazz group with other students, choosing the voice as an ideal instrument. The original members of the group are Ewa Wanat (violin), Janusz Mych (flute), Waldemar Parzynski (percussion), Aleksander Gluch and Bernard Kawka (violin), all of whom both sang and played their respective instruments.

"Above all we found the human voice to be a perfect jazz instrument" recalls Ewa "and that the possibilities in sound, expression and interpretation were unlimited. We knew that there was still much to be done in the field we had chosen and so we decided to become real improvisers: to create music while singing. We resigned from lyrics, and began to scat. Texts are self - determining and make improvisation difficult, while we want our music to be spontaneous, fresh and full of improvising expression and rhythmic dynamism that belongs to afro-rooted music". (Jazz Forum 1/1971) ---- Daniel W. Best

link in comments
3 comments
Posted in ,

Velvet Underground - Live at The Gymnasium (1967)





Jednym z moich ulubionych bootlegów jest płyta Velvet Underground zarejestrowana w kwietniu 1967 roku w nowojorskim klubie The Gymnasium. Mimo kilku mankamentów technicznych znakomicie się jej słucha w odróżnieniu od pozostałych. Na tytułowej okładce widać Nico, ale odnoszę wrażenie, że nie ma jej na scenie, a jeśli jest to nie udziela sie woklanie, a raczej robi tło - jak to miała w zwyczaju i gra np. na jakimś bębenku. Powiem szczerze - doceniam artystyczną wartość nagrań zrealizowanych z Nico, ale preferuję Velvetów zdecydowanie, kiedy się z nimi nie produkuje. Owszem - można od czasu do czasu przywołać sobie doła na żądanie i posłuchać "jedynki" albo jej solowych nagrań, ale prawdziwi Velveci to tacy, jacy prezentują się na przedstawianej płycie - dziki rock and roll - samo "mięcho".



The Gymnasium bootleg is reminiscent of The Velvet Underground & Nico acetate that inspired an online bidding frenzy in 2006. Found by collector Warren Hill in 2002 as he flipped through some fire-damaged LPs in Chelsea, New York, the acetate contained songs from the famous album of the same name, easily recognizable by the peelable banana by iconic artist Andy Warhol on the cover. That album was released in 1967, but the acetate is thought to contain earlier recordings. According to RealityStudio.org, the acetate contains previously unheard versions of the songs recorded in April of 1966 at Scepter Studios.

The Velvet Underground & Nico acetate eventually sold for $155,401 on eBay, shattering the previously held record for the most expensive LP to be sold on the site. Many fans hoped the album’s discovery and sale might mean they could eventually buy a copy of the album themselves, but legal disputes concerning ownership of the material have so far prevented this from happening.

Some doubts have been raised by fans and critics concerning the newly discovered recording’s rarity and authenticity. Pitchfork reports that the song “I’m Not A Young Man Anywhere” was in fact performed on April 30, 1967, which could be the version heard on the album. Furthermore, many fans insist the album sounds more like the work of a top-notch cover band than the actual Velvets itself.

link in comments
    Serpent.pl