Stone Bunny to muzyczna efemeryda. Praktycznie jest to jedno z "wcieleń" zespołu Pentagram, którego charakterystyczną postacią był wokalista Bobby Liebling. Grupa pozostawiła po sobie jedynie EP'kę - w tej wersji uzupełnioną o bonusowy materiał z koncertów (dwa fragmenty - jeden ponad 34 minuty i drugi ponad 11 minut). Smakowity kąsek.
Pentagram first came into existence in 1971 in Woodbridge, VA, when singer Bobby Liebling met guitarist/drummer Geof O'Keefe. In the coming months, the duo played with a variety of local musicians, including guitarist John Jennings, bassist Vincent McAllister, and drummer Steve Martin, but by early 1972, McAllister had switched to guitar, O'Keefe took over on drums, and Greg Mayne joined on bass guitar. This lineup of Liebling, McAllister, Mayne, and O'Keefe would remain intact for the next six years, and though they occasionally performed under different names, including Virgin Death, Stone Bunny, and Macabre (the last of which graced their first single, "Be Forewarned," in 1972), they always inevitably returned to Pentagram.
Stone Bunny only stayed together for a few months because Liebling's harder vocal style wasn't right for Jennings' often melodic material, and they parted ways with the Jennings/Mayne/O'Keefe trio reverting back to the moniker Space Meat before splitting up a brief time later.
Proszę Państwa - oto nagrania niejakiego Jerry Raysona. Postać praktycznie nieznana - muzyk prawdopodobnie ma korzenie latynoamerykańskie, co słychać zresztą. Muzyka? No cóż, sami posłuchajcie - totalnie odjechany i psychodeliczny folk, a nawet zaryzykowałbym określenie street-folk (poniżej muzyczna próbka). W każdym razie tym, którzy lubią Holy Modal Rounders, Fugs. Red Crayola czy Davida Peela oraz fanom wszelkich muzycznych dziwactw serdecznie polecam.
“In this album I only use three sounds instead of all of them and three languages with African accents. The music of it is called primitive soul music...If you enjoy the new and the weird, this is for you.”
The album references boogaloo and limbo, journeys into space, with time out for an extended anti-junkie and -hobo rant. Acid Archives called Jerry Rayson's "Weird thing In Town" "...spaced out fringe folk with unusual inner-city vibe and Puerto Rican tangents."
To quote from the cover, “My theory of music is to explore in the unknown vibrations of sounds, to create psychedelic ways of thinking which I make mostly with primitive sounds by adding them together…If you enjoy the weird and the new, this is for you” --- Jerry Rayson
Jerry Rayson, an obscure late 60’s/early 70’s New York street poet and paintbrush artist. A latin hardcore David Peel type, only more obscure and into heroin.
Formalnie istniejąca od początku lat 60-tych węgierska grupa Syrius, dopiero w 1969 roku postanowiła odejść od wykonywanego do tej pory i uległego wobec władz big beatu na bardziej ambitniejszy i wymagający pod względem stylistycznym rodzaj muzyki. Podążają odtąd sukcesywnie w kierunku szeroko pojmowanego jazz-rocka. Pod koniec 1970 roku szczęśliwym zbiegiem okoliczności, muzycy dotarli do Australii, gdzie otrzymali szansę na zarejestrowanie i wydanie materiału na pierwszy longplay, który ukazał się w 1971 roku nakładem australijskiej wytworni Spin. Rok później album został wydany z dużymi trudnościami i w ograniczonej ilości również na Węgrzech. Mimo znakomitego warsztatu muzycznego, wykonawcom tego zespołu nie dane było niestety w pełni rozwinąć skrzydeł, z wielką szkodą dla wytrawnego słuchacza. Pełen bardzo ciekawych pomysłów jazz-rock, w wykonaniu tej formacji brzmi do dziś całkiem świeżo i rewelacyjnie, przez co śmiało może konkurować z najlepszymi wydawnictwami tego stylu ówczesnych zachodnioeuropejskich czy amerykańskich grup.
Miklos Orszaczky - Vocals, Bass, Guitar, Violin
Zsolt Baronits - Sax, Vocals
Mihaly Raduly - Sax, Flutes
Laszlo Pataki - Piano, Organ
Andras Veszelinov - Drums, Percussion, Vocals
Syrius was formed by Zsolt Baronits in 1962, Hungary, mainly to play early beat music. The band profile changed in 1969 when they started to play top quality progressive rock and jazz-rock fusion, Orszáczky Jackie, László Pataki, Mihály Ráduly and András Veszelinov joined the band. They got a contract in Australia where they recorded their most famous album called ''Devil’s Masquerade''. Later Tátrai Tibor came to the band.
The first track, called "Concerto For A Three-Stringed Violin And Five Mugs Of Beer", might be compared with Frank Zappa and early Soft Machine. Other tracks are: "Crooked Man'', the bluesy "I've Been This Down Before", "Devil's Masquerade", "Psychomania", "Observations Of An Honest Man" and the more psychedelic, predominantly instrumental "In The Bosom Of A Shout", which culminates in the declaration "music is the healing force of the universe".
The titles of tracks perhaps indicate the band's disassociated state of mind when confronted by a comparatively unhip audience and a degree of "ocker" Australian culture after their arrival. This pretty "way-out" Hungarian prog/jazz-fusion band would have been way out on a limb back then in Australia, although the prog scene was beginning to burgeon quite nicely.
Total time is only 35'57 but the music is, in the context of the times in Australia, quite oddball, offbeat and interesting. The style is driven by late 1960s' organ, acoustic piano, flute and a brass and vocal sound akin to Blood, Sweat and Tears. The drums and bass are very snappy and fill out the tunes with great colours and textures.
...Devil's Masquerade is a highly original and pioneering album of European prog/ jazz-fusion as well as an early cross-cultural hybrid that indicated the future of life in Australia, with its vast mix of peoples from all over the globe... (A.Dutkiewicz)
In 1969 SAINTE ANTHONYS FYRE was the ultimate hardrock powertrio from Trenton, New Jersey. Band leader, guitar wiz and vocalist Greg Ohm was heavy into music since childhood, having played classical music in elementary and high school (1st violin Trenton High’s Orchestra). He also took some music classes in college and ended up with the group Peter's Precious Soul, who were very popular locally. But Greg grew tired of playing Top 40 cover songs and decided to start his own band. While cleaning his grandmother's attic one day in 1967 he found an old newspaper with the headline, "Ste. Anthony's Fyre Strikes French Town." A wheat crop had developed ergot, which is a fungus disease that affects rye and other plants, and was contaminated. The wheat was used to make bread and sent the whole town on an LSD-like trip that lasted nearly three weeks. This was the perfect name for the group Greg had in mind and thus Sainte Anthony's Fyre was born.
Greg recruited two skilled local musicians, and friends of his; Tom Nardi (previously in the bubblegum band Marshmallow Way) on bass and vocals and Bobb Sharples on drums. In 1968 they started rehearsing in the cellar of a boutique in downtown Trenton called the Hip-Pocket. Greg was extremely innovative and played weird positions, inverted chords, and off-key tuning on his customized Gibson Firebird guitar. He would only use Marshall’s, three 100-watt heads with six cabinets. Greg also considered himself a fashion plate and always wore a grey felt cowboy hat, a scarf tied around his left knee, and bedroom slippers when he played. Tom used a Sunn 2000S with four 15'' JBLs, four Sunn 412S cabinets with two Sunn Sorado heads, one Sorado head with a 610 cabinet, and one 15'' cabinet, to blow eardrums left and right. He also sported a cartridge belt around his waist. Bobbie always had a double bass drum set. This was a real power trio.
One of the owners of the Hip-Pocket and his business partner decided to manage the band and used the profit from the clothing store to promote them. They started Zonk Productions and managed to get Sainte Anthony’s Fyre booked as an opening act for bands like MC5, Wishbone Ash, Grass Roots, Rare Earth, Fleetwood Mac, and Joe Cocker. About this time they met a black promoter named Dickie Diamond who wanted to bankroll them. He said he knew everyone and would take care of everything. He was putting on shows with black acts and had the band opening for them. They also had to fill in as backup players for an impressive rooster of artists like James Brown, Jackie Wilson, the Coasters, the Drifters, the Four Tops, Kool and the Gang and others!
As Sainte Anthony’s Fyre’s fan base grew Zonk Productions decided it was time to put out an album. It was recorded around the end of 1969 in a studio in Pennsauken, New Jersey which was run by the bass player from the Lovin' Spoonful. Unfortunately he had no idea how to record this loud bunch. They refused to go directly into the board or use small amps so the sound board kept blowing up. Then finally they just set the amps up facing the back wall and hung two microphones on the far wall. They did some overdubbing at Nise Studios in Philadelphia and after mixing, the tapes were sent to Motown for pressing, who according to the band totally screwed it up. United Artists then pressed about 1000 copies of the Zonk
Productions label release. Because the record was an independent release no radio stations would play it.
In the meantime Dickie had some crazy schemes going. He wanted to put them on tour as Led Zeppelin (he called them "Zefflin"), he said no one would figure it out because Zeppelin was from England and nobody knew what they looked like. He also started booking shows, selling the tickets, and then canceling the shows. Nobody knew what they were doing but Dickie said he would make it up to the band. So he got some time at Electric Lady Studio in New York to re-record the album in January 1971. But before Chris. (anthologyrecordings.com)
Ultimate wasted slimy speed freak vortex of polluted psychedelic hard rock from the greasy wasteland of inner city Jersey. The most wicked manic garage power trio to end them all. Raw gnarly drugged guitar, cavernous bass, drums beat to a pulp and psychotic vocals. Beyond early Blue Cheer, this record is so wasted, toxic and heavy! One look at the pictures will tell you how they sound. A highly sought after collector piece.
Swoją jedyną, trochę już zapomnianą płytę ''Red Hash'' Gary Higgins nagrał w 1973 roku, tuż przed aresztowaniem za ciężkie przestępstwo, jakim było posiadanie przez muzyka marihuany. Jako, że czasu miał niewiele uwinął się szybko, nagrania jednak, których dokonał z pośpiechem nie mają absolutnie nic wspólnego. Wprost przeciwnie, wraz z towarzyszącymi mu muzykami stworzył niespiesznie snujący się, zadumany i smutny w swym brzmieniu folkowy album. Całość składa się oryginalnie z 11 utworów zaśpiewanych leniwym, zamglonym głosem, któremu akompaniują w dopracowanym stylu wiolonczela, organy, flet, bas oraz jeszcze jedna gitara. Pozycja z całą pewnością zasługująca na swoje miejsce w panteonie niepokornych folkowych instrumentalistów.
"Lost" albums are all the rage these days. Underpromoted or too weird to generate sales upon their initial release, recent years have seen the resurgence of the "rediscover and reissue" brigade, whose leading lights so far have been Vashti Bunyan and Linda Perhacs (who literally walked out of the woods carrying the master-tapes to her legendary Parallelograms album). To this ever-evolving list we can now add an album that was consigned to the attics and basements of history due to a pot bust: Red Hash by Gary Higgins.
Having played around New York city in a few fledgling rock'n'roll combos (one with a guy called Simeon who would go on to proto-electronic fame with the Silver Apples), Higgins retreated to rural Connecticut in search of clean country air, where he grew an impressive beard and honed his folk-rock stylings with an acoustic band called Wooden Wheel. Before long, these small-town hippies attracted the Nixonite heat ("I, like many at that time, experimented with drug use and even inhaled" quips Gary) with Higgins and a friend implicated in a pot bust and subsequently jailed - but not before he and the band recorded a classic psych-folk album in 1973 which wouldn't reach an audience for thirty-two years. It was called Red Hash (after the nickname that the flame-haired Higgins earned while in custody).
Although recorded in a forty-hour session under the shadow of a spell in prison, the album betrays little of the turmoil which surrounded its creation. "I had the feeling I might never get a second chance to complete it or any other musical project for, essentially, ever" says Higgins. "I was unavailable for mixing and final production of the album and watched from afar as Red Hash hit the streets." Listening to it today, one envisions Red Hash emerging as an airy folk-rock document with psychedelic flourishes, slightly eerie overtones and a warm, inviting melodicism evoking bearded bucolia from the sepia-toned 70's: a smoke-folk classic with all the easy charm and group mind of the passive peace pipe while still haunted by the creeping paranoia of the loner stoner.
Higgins was locked up on a two-years-and-nine-months sentence for possession of marijuana and the album, released in a limited pressing on his own imprint Nufusmoon, disappeared in a puff of smoke. "At the time the album was very well received" says Gary, "but without live support and carried solely on undying enthusiasm and tireless effort from a small group of friends with essentially no experience in record promotion and sales, momentum slowed and cases of records quietly became collectors of dust, stored in basements along with fond memories and thoughts of what might have been."
On finishing his stint behind bars, Higgins returned to real life and wasn't heard from again. Then, the myth surrounding the album began to build with Red Hash becoming a much sought after, gentle psychedelic folk-rock-pastoral pop classic (in the vein of Bunyan's Just Another Diamond Day and Perhac's Parallelograms). Badly dubbed bootlegs started to do the rounds in collectors circles and found their way onto the web. Then Ben Chasny of Six Organs of Admittance recorded a version of Higgins "Thicker Than a Smokey" on his 2005 Drag City release School of the Flower and included the following plea in the liner notes: "If anyone has any information on the whereabouts or fate of Gary Higgins, please contact us at Drag City." "A friend put it on a cassette tape for me in about 1999" says Chasny, "I had also been covering the song for a few years and it just made sense to put it on the record. Gary's just a great songwriter. His words seem to flow effortlessly from a very lonely place, though I have met him and he doesn't seem very lonely."
Chasny's friend at Drag City, Zach Cowie, flipped out upon hearing Chasny's copy of Red Hash - "It was a joint gift from Ethan Miller and Ben Chasny - both in Comets on Fire - we traded huge packages of music when I met those dudes back in the day and the Hash was in there - it's the first thing I played because Ben said it was one of his favourite albums. Ben's music means the world to me; it's the first "new" thing I've truly fallen in love with since high school, so an endorsement like that from him threw it to the top of the pile. Gary's tunes were exactly what I was looking for. All I was listening to was If I Could Only Remember My Name by David Crosby and this matched the vibe perfectly. There's an unmatched amount of truth and immediacy in those recordings that chill you to the bone, so real."
Cowie and Chasny instigated a mini-manhunt, ringing and writing to every Gary Higgins in the Connecticut phonebook. Was it hard to track the elusive Higgins down? "Yes and no." says Cowie. "The difficult thing was that I was doing a million things in my day-to-day job (record label and tour managing) and had little time to devote to this Higgins thing. I'd write a letter here and there to any addresses I could find...talk to record nerds around the world - nuthin. The big score was running into this dude Rob (who works for a rad label in Chicago called Numero Group) at a party and hearing from him that a friend of his actually called Gary once. He emailed me the number; I matched the number to an address, too freaked out to cold-call him, prefer the letter...and we took it from there..." According to Devendra Banhart, a fervent acolyte of Gary Higgins, "Zach from Drag City and Ben Chasny just put all their spirits together and just researched and searched and found him. Good music lives on: history makes sure that the good stuff stays. He's amazing!" Red Hash was re-released to a wave of acclaim which came as a pleasant surprise to it creator - Mr. Gary Higgins. (furious)
Zbigniew Seifert (1946 – 1979) - postać niezwykła w polskim jazzie. Żył niespełna 33 lata. Pomimo skromnego dorobku muzycznego, jego wartość artystyczna do dziś dzień wprawia w podziw. Na młodych zaś twórcach pozostawia wyraźny ślad. Joachim Ernst Berendt powiedział „Zbigniew Seifert (…) należy do grona muzyków, dzięki którym o jazzie polskim mówi się w świecie tak wiele dobrego.”
Z urodzenia Krakowianin. Z tym miastem związany był niemal całe swoje życie. W Krakowie uczęszczał do Podstawowej Szkoły Muzycznej, Liceum Muzycznego, gdzie miał okazję kształcić swoje umiejętności pod okiem wybitnego skrzypka - pedagoga prof. Stanisława Tawroszewicza. Zbyszek kontynuował swoją edukację w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie również w klasie Tawroszewicza. W Liceum zaczęła się jego pasja do muzyki jazzowej, z którą postanowił związać się na całe życie. W Liceum Muzycznym Seifert zaczął grać na saksofonie altowym.
Saksofon był jego naturalnym wyborem, gdyż od początku fascynował się muzyką Johna Coltrane’a. Mniej więcej w tym samym czasie założył swój kwartet – Kwartet Zbigniewa Seiferta - w skład którego wchodzili: Jan Jarczyk – pft, Jan Gonciarczyk – b oraz Janusz Stefański - dr. Od początku byli bezkompromisowi i bardzo odważni w swoich artystycznych dążeniach. W 1968 i 1969 kwartet otrzymał najpierw II, a potem I nagrodę na festiwalu Jazz nad Odrą, a sam Seifert również nagrody indywidualne. W 1969 roku wygrali I nagrodę na Festiwalu w Nagykőrős na Węgrzech. Te osiągnięcia otworzyły możliwość występu na Jazz Jamboree. W 1968 r. zespołem zainteresował się również Tomasz Stańko. Pod koniec lat 60-tych Kwartet Zbigniewa Seiferta oraz nowo powstały Kwintet Tomasza Stańki działały równolegle, jednak wkrótce okazało się, że popularność Kwintetu nie pozwala na działalność obu zespołów. Przez 5 lat (1968 – 1973) Kwintet Tomasza Stańki w składzie: Tomasz Stańko – tr, Zbigniew Seifert - sax, vln, Janusz Muniak – ts, Bronek Suchanek – b oraz Janusz Stefański – dr, był środkowoeuropejską wizytówką freejazzu. Nagrali 3 płyty (Music for K, Jazzmessage from Poland oraz Purple Sun), gościli na najbardziej prestiżowych festiwalach w Europie m.in.: Jazz Jamboree, Berliner Jazz Tage, International New Jazz Meeting Altena, International Jazz Beat Festival Arhus. W trakcie pracy w Kwintecie Zbyszek przeszedł swego rodzaju metamorfozę i mniej więcej rok po ukończeniu Wyższej Szkoły Muzycznej (dyplom otrzymał w 1970 r.), zdecydował się wreszcie, po namowach m.in. Stańki, na użycie skrzypiec w kwintecie. Urozmaicało to niesamowicie brzmienie zespołu, a oryginalny styl Zbyszka dodawał dodatkowego smaku w kolorystyce dźwięku.
Seifert będąc w Polsce nagrywał również dla Studia Jazzowego Polskiego Radia, którego szefem był JP Wróblewski. Obecność członków Kwintetu Stańki w SJPR przypada na tzw. złoty okres zespołu.
Po rozwiązaniu Kwintetu w 1973 roku Seifert przenosi się do Niemiec gdzie od razu rozpoczyna współpracę z zespołem Hansa Kollera w grupie Free Sound. Była to odskocznia od awangardowej i niezwykle wymagającej muzyki freejazzu w zespole Stańki. Od 1974 roku nagrywa dla radia Norddeutscher Rundfunk. Również w 1974 roku dochodzi do nagrania jego Koncertu na improwizujące skrzypce, sekcję rytmiczną i orkiestrę symfoniczną właśnie dla NDR’u. W 1975 roku zakłada międzynarodowy zespół Variousspheres, ze zmiennymi składami osobowymi. W I składzie grali: Hans Hartman – b, Michael Herr – p, Janusz Stefański – dr; w II składzie: Adelhardt Roidinger – b i Lala Kovacev – dr. Stopniowo Zbyszek dojrzewał do rozpoczęcia i realizowania swojej własnej drogi muzycznej. Niezwykle pomocnym w tych staraniach był ceniony w środowisku jazzowym Joachim Ernst Berendt, który od samego początku doceniał niesamowity talent Seiferta i do samego końca towarzyszyl mu i pomagał w realizacji artystycznych projektów oraz wspierał go duchowo. Rok 1976 był przełomowy w życiu Zbyszka. Z jednej strony nagrał swoją pierwszą autorską płytę „Man of the Light”, którego producentem był Berendt. Zbyszek o muzykach, z którymi nagrał tę płytę wyraził się: „W ogóle jestem szczęśliwy, że nagrałem płytę z taką sekcją rytmiczną – Cecil (McBee), Billy Hart, Joachim Kühn… Jest to najlepsza rzecz, jaka mogła mi się przytrafić” . Z drugiej strony w kwietniu 1976 roku dowiedział się o swojej chorobie nowotworowej. Od tej pory zaczął się swoisty wyścig z czasem. Zbyszek mimo niezwykle trudnej sytuacji do końca się nie poddawał i mocno wierzył w swoje wyzdrowienie, snując dalsze plany artystyczne, nawet w momencie, kiedy choroba zaatakowała mu na parę miesięcy rękę. Napisał wtedy do Janusza Stefańskiego: „Janusz, już jest dobrze, mogę już poruszyć ręką na dziesięć-piętnaście centymetrów. Będę musiał grać na saksofonie. Ale grać będę”. Seifert odznaczał się niezwykłą żywotnością, emanowała z niego siła, mimo że choroba nie pozwalała mu na normalne funkcjonowanie i często odwoływał koncerty. Michał Urbaniak powiedział kiedyś: „Zbigniew jest silny wewnętrznie, duchowo. Jest silniejszy od wszystkiego, co mogłoby go spotkać. Dlatego przezwycięży wszystko.” Niezwykle znaczącą w jego karierze jest płyta "Solo Violin" dedykowana żonie Agnieszce. To ponad 40 minut wirtuozowskich i autentycznie jazzowych popisów skrzypcowych. Zresztą w jednym z wywiadów podkreślał, że nie interesują go łatwe ‘chwyty’ skrzypcowe, a całą inspirację czerpie z muzyki i techniki Johna Coltrane’a, co było wyczynem karkołomnym ze względu na odmienną specyfikę instrumentów: „Przez cały czas zadaję sobie jakieś głupie łamigłówki, które na saksofonie mogłem od razu zagrać, a na skrzypcach muszę dopiero dochodzić, w której pozycji je wykonać”.
Seifert coraz bardziej był zauważany w środowisku jazzowym. Jego gra nie pozostawała obojętna dla słuchających. Albert Mangelsdorff po występach ze Zbigniewem Seifertem podczas Danaueschingen Music Festival (X 1976) powiedział: „Zbigniew ma cudowną umiejętność wczuwania się w muzykę. Ze wszystkich, którzy przychodzą mi na myśl, jest on tym, który najbardziej mi odpowiada.” Po jednym z występów we Francji, członkowie legendarnej grupy Oregon będąc pod ogromnym wrażeniem gry Seiferta, zaprosili go do współpracy i tak powstała płyta "Oregon/Violin" w 1977 roku. Także w 1977 roku, dzięki Chrisowi Hinze, z którym Zbyszek współpracował, doszło do nagrania pierwszej płyty dla amerykańskiej wytwórni Capitol. Plyta "Zbigniew Seifert" jest w stylu popularnego w tamtym czasie jazz-rocka. Seifert uległ naciskowi producentów, którzy ostatecznie uczynili z niej produkt czysto komercyjny, odległy od jego własnego stylu. W 1978 roku Seifert nagrał dla Capitolu swoją drugą płytę i tym razem zrealizował swoje muzyczne marzenia. Obok Zbyszka na płycie Passion zagrali tacy giganci jazzu jak: Jack DeJohnette – dr, John Scofield – g, Eddie Gomez – b, Richie Beirach – p, Nana Vasconcelos – perc. Niestety płyta "Passion" była jego ostatnią. W nocy z 14 na 15 lutego 1979 roku w Szpitalu Onkologicznym w Buffalo Zbigniew Seifert zmarł po dwóch operacjach na zawał serca.
Postać Zbigniewa Seiferta jest niezwykle ciekawa i barwna. Jego niepowtarzalny styl odcisnął niezatarte piętno na skrzypcowym wykonawstwie jazzu. Oprócz tego, że był niezwykłym muzykiem, Seifert był również wspaniałym człowiekiem. Jak wyraził się Berendt: „Ten, kto pisze o Zbigniewie Seifercie, musi napisać także o Seifercie – człowieku – ludzkim, uczynnym, skromnym; o jego wrażliwości, którą my na zachodzie odczuwamy jako polską w najlepszym tego słowa znaczeniu…” oraz dalej „McCoy Tyner był dla Zbyszka «Człowiekiem Światła» (Man of the Light). Jemu poświęcił on pierwsze nagranie na płycie, wydaną dla wytwórni MPS. Dla nas z kolei, przyjaciół Zbyszka, «Człowiekiem Światła» był właśnie on sam.” (www.zbigniewseifert.com)
***
A masterful improviser who could have ranked at the top with Adam Makowicz and Michal Urbaniak, Zbigniew Seifert's early death robbed Poland of one of its top jazz artists. Seifert started on the violin when he was six and ten years later started doubling on alto sax. He studied violin at the University of Krakow, but when he started leading his own band in 1964, Seifert mostly played alto, showing off the influence of John Coltrane. When he was a member of Tomasz Stanko's very advanced quintet (1969-73), Seifert switched back to violin and largely gave up playing sax. He moved to Germany in 1973, was with Hans Koller's Free Sound from 1974-75 and freelanced (including with Joachim Kuhn). Seifert played at the Monterey Jazz Festival with John Lewis in 1976 and the following year recorded with Oregon. As a leader Seifert (who was affectionately known as Zbiggy) performed music that ranged from free jazz to fusion. Seifert recorded for Muza in 1969, Mood from 1974-76, MPS in 1976 and Capitol from 1977-78. He died of cancer at the age of 32. (Scott Yanow)
Postpunkowy zespół Au Pairs powstał w 1979 roku w Birmingham. Ich muzyka naładowana była od początku mocno napiętą atmosferą polityczną ówczesnej Anglii, podsycana na dodatek nieukrywanymi poglądami feministycznymi liderki grupy Lesley Woods. Takie też były ich teksty, mówiące najczęściej w inteligentny sposób o relacjach damsko-męskich, ubrane w muzyczną otoczkę czerpiącą rzecz jasna z klimatów punk, ska, reggae i rocka garażowego. Całość oparta była na bardzo charakterystycznym i wyrazistym głosie charyzmatycznej wokalistki oraz pierwszoplanowym brzmieniu gitary basowej, świetnie operującej beatem, nadającym skoczności i zadziorności wszystkim utworom. Krotko mówiąc, bezkompromisowe, wyzywające granie przepełnione temperamentem i emocjonalnym pożarem. Koncertowy album z Berlina zawiera między innymi interesującą wersję utworu Peace of My Heart Janis Joplin.
Lesley Woods - guitar, vocals
Paul Foad - guitar, vocals
Jane Munro - bass
Pete Hammond - drums
The Au Pairs were a post-punk band who formed in Birmingham in 1979. Musically they were very similar to bands such as Ludus, Gang of Four and the Delta 5. That is, the rhythm section was tight and funky (obvious influences were James Brown and Funkadelic), but the guitars were light and "scratchy" (like Subway Sect). All these bands shared a strongly left wing social outlook, but the Au Pairs stood out due to their frontwoman, Lesley Woods, being an outspoken feminist and lesbian. The band were greatly influential in this respect on the riot grrrl movement a decade later. Music historian Gillian G. Gaar noted in her history of women in rock that the band mingled male and female musicians in a revolutionary collaborative way as part of its outspoken explorations of sexual politics.
Their first album Playing with a Different Sex is considered a post-punk classic with strong, sarcastic songs like "It's Obvious" and "We're So Cool" taking a dry look at gender relations. Other songs, such as "Armagh" with its refrain,"we don't torture" took a pro-republican look at the then ongoing "Troubles" in Northern Ireland, which caused some controversy at the time.
The band's second album, Sense and Sensuality, showed an even greater influence of jazz, soul, funk and disco on the band's sound, but was less well received. The band broke up in 1983 just before they were about to go into the studio to record an album with producer Steve Lillywhite. Woods formed an all woman band called the Darlings in the late '80s, but then left the music industry. She now works as a lawyer. Guitarist Paul Foad remains an active musician, playing with Andy Hamilton and the Blue Notes, a Jamaican jazz band, and teaching guitar in and around Birmingham. He has also published a guitar technique book, co-written with Stuart Ritchie, titled The Caged Guitarist (2000). Bass player Jane Munro works as an alternative therapist (aromatherapy, reflexology and Indian head massage) in Birmingham. Pete Hammond also remains an active musician and teaches percussion in Birmingham.
The band performed in 1980 for the cult classic concert film Urgh! A Music War. (wikipedia)
"I want to be a rocker. Everybody else has walked away from rock. I want to walk towards it." - Henry Flynt
Country outsider Henry Flint assembled this weirdo fusion masterpiece between 1974 and 1975 with the assistance of a full-on rock band. As ever, Flynt's distinctively off-kilter guitar and fiddle sounds teeter on the brink of lunacy at all times, but the band help make some sense of the racket by switching from free jazz to funk to all-out garage rock at a moment's notice. The presence of Paul Colin's articulate sax work makes for a solid counterpoint to Flynt's more outlandish violin caterwauling on the opening 'Conga', while Communist anthem 'The International' is reconfigured as a duet for Colin and Flynt's twanging guitar improv. A little further in and there's some appealing swingtime hillbilly jamming on 'Virginia Trance', whereas 'I Was A Creep' sounds like James Brown's backing band as fronted by Mr. Mackey from South Park on vocals. A very strange piece of music by any measure, but a real winner nonetheless. It's the instrumentals that tend to be the most successful outings here however, and the twelve-minute set-closer 'Stoned Jam' is a particular highlight, sounding much as its title would suggest, opting for a kind of hazed-out blues in a downtempo groove.
In the mid-Seventies, as America was reliving a sanitized version of the Fifties with /American Graffiti/ and /Happy Days/, Henry Flynt (perhaps the only bona fide philosopher/hillbilly fiddler in the history of the world) assembled a crack band of downtown New York pals to remind everyone of rock’n’roll’s righteously unruly roots. No one listened at the time, but upon hearing it now, /Nova’Billy/ is a revelation. Flynt rethreads the sounds of early rock ’n’ roll — the rude bleat of Big Jay McNeeley’s sax; Chuck Berry’s briar patch guitar riffs; the slapback shuffle of Carl Perkins and the propulsive piano of Jerry Lewis — and swings it overhead for his own unruly lariat. That an avant-garde thinker created music this glaringly unpretentious and wholly alive in the conceited environs of pre-punk New York is accomplishment enough. As gnarly as /Nova’Billy/ can get, one intuits that this is how rock’n’roll felt at the beginning: a sputtering, barely-controllable cyclone of dancefloor energy and joyful noise. - Sam Sweet, Stop Smiling
Fried country blues, interspersed with moments of sax squeal and odd almost Velvets rants, if that band was founded in rural Arkansas rather than Warhol’s factory. How ever you want to take it, its highly listenable, playful music that fits nicely with today’s oddballs. The fact that there are actual funk passages on this album is just bizarre. So tune it for some old school freak weirdness if yr so inclined. - Steve Lowenthal, The Fader
Welcome back my friends to the hoedown that never ends. This is a barn dance called by an inspired madman, where the fiddles switch at bog bottom boogie and the drummer rolls like a good crank buzz, mean and hard and focused. Throw this into the ring with Canned Heat's Hooker 'n' Heat and Albert Ayler's New Grass tag teaming and Flynt might bitch slap 'em both. It might be the Chuck Berry piano on "Lonesome Train Dreams" that trips 'em up or maybe the howlingly hypnotic string buzz throughout that puts them off kilter but there's a ropeadope move in here somewhere. While largely known to experimental/outsider music enthusiasts, Flynt is surprisingly groovy here. This highly left leaning (there's a delightfully bent version of Communist anthem "The International") conflagration of bold ideas existed for slightly less than a year in 1974-75, and while woefully short-lived, they make most so-called "newgrass" acts today look like mere fluffers to these true porn stars. This is bold, fearless stuff that still hits you square in the gutbucket. A thousand thanks to Locust for helping this one resurface. If Nova'Billy doesn't make you scream out loud at least a few times I'd wonder if there's antifreeze in your veins instead of human blood. - Dennis Cook, Jambase
Japoński taniec butoh narodził się niedawno. Pierwszy spektakl odbył się zaledwie w 1959 roku, ale od początku były kłopoty z klasyfikacją tego zjawiska (widowisko teatralne, taniec?). Początkowo sztuka tańca butoh uznawana była za awangardową i niepotrzebną. Wpływ na jej powstanie miały wydarzenia w Hiroshimie, a także zrzeczenie się tronu przez cesarza, co spowodowało załamanie się istniejącej od 2500 lat hierarchii. Twórcy butoh buntowali się również przeciwko zalewającej Japonię kulturze Zachodu, dlatego też do połowy lat 70. na Zachodzie o butoh nie wiedziano nic.
Nazwa składa się z dwóch japońskich słów: "bu" - taniec i "toh" - krok. W pierwszych spektaklach brali udział tylko mężczyźni. 30-osobowy zespół prezentował spektakle pełne erotyzmu, pokazujące siłę męskich ciał, poruszające problemy homoseksualizmu. Przedstawienia te realizowane były przez pierwszego twórcę butoh - Hijikatę. Spektakle nie podobały się władzom, które bardzo szybko zakazały oficjalnej prezentacji butoh. Prezentacje jednak rozwijały się i ich twórcy występowali w przeróżnych nieoficjalnych miejscach - domach przyjaciół, świątyniach. W latach 60. butoh zaczął opanowywać całą Japonię, pojawiało się coraz więcej twórców i wykonawców, coraz więcej zainteresowanej publiczności.
W 1978 roku butoh po raz pierwszy pojawił się na Zachodzie i od razu wzbudził sensację. Zachód poznał nową formę sztuki, w której tancerz pozostaje bez tożsamości, jest "niewidoczny" i anonimowy, w stanie bycia niczym. Ma "tylko" ciało, które dąży do aktu transformacji. Młodsi twórcy butoh zafascynowali się kulturą Zachodu, a zwłaszcza Artaud, Grotowskim i niemieckim kinem ekspresjonistycznym. Manifestacyjnie używają brzydoty, cielesności, które mają przynieść oczyszczenie.
Butoh rozwija się. Do spektakli wprowadzono kobiety, zaczęto korzystać z japońskiej ludowości, codzienności. W pracy wykorzystuje się elementy jogi i medytacji. Ciało stanowi kostium dla duszy, podkreślana jest jego stabilność, jest starannie malowane - talkowane i pobielane. Umysł ma być czysty, otwarty. Świat przedstawień butoh jest zagmatwany, chaotyczny, wartości materialne są odrzucone. Spektakle butoh pokazują dramat człowieka, zaczynający się w dniu jego narodzin i trwający aż do śmierci. (Kinga Byzdra)
Butoh is an enigma, an ever-evolving mystery. Violent or peaceful, slow or manic, painfully intimate or grandly spectacular, freely improvised or choreographed in stylized gestures, Butoh seems to fly away from itself, resisting definition or explanation, yet profoundly transforming those who encounter it.
Butoh burst upon the world in 1959 in Tokyo in a performance by Tatsumi Hijikata and Yoshito Ono that was immediately labeled scandalous by Japanese society. Violent and sexual, irrational and frightening, Hijikata danced in search of his own body. What does it mean to be incarnate on earth - "a corpse standing upright?"
Butoh's founders, Kazuo Ono and Hijikata, trained in Western dance and in the German Neue Tanze tradition. They searched for a way of moving that better fit their bodies, that was distinctly Japanese without being traditionally Japanese. In seeking a Japanese dance, they discovered something universal, a new art form, neither theater nor dance, that offered a way to overcome the distance between the dancer and the body and between the body and the universe. Convinced that the exploration of forbidden sexual passions could free the body from artifice, rejecting dance as self-expression and drawing inspiration from nature and from the imagination, from the crippled and the blind, these early Butoh pioneers gave birth to something that has revolutionized art. Today, Butoh has spread throughout the world and continues to develop in ways its founders could never have foreseen. (Bob DeNatale)
Mulatu Astatke (lub jak piszą Francuzi Astatqé), multiinstrumentalista, dla którego wiodącym instrumentem jest wibrafon, uznawany jest, obok saksofonisty Getachewa Makurya, za najważniejszą postać w dotychczasowej historii etiopskiego jazzu. Aranżer i kompozytor, powszechnie uznawany jest za twórcę Ethio-jazzu, stylu powstałego w wyniku wprowadzenia do post-Davisowskiego dwunastotonowego jazzu modalnego skali pentatonicznej, charakterystycznej dla tradycyjnej muzyki etiopskiej. W latach 50. i 60. ubiegłego wieku w Londynie i Nowym Jorku Astatke uczył się gry na fortepianie, zaś w Bostonie studiował kompozycję w Berklee College of Music, którego zresztą był pierwszym afrykańskim studentem. We wszystkich tych miastach grywał jazz w lokalnych klubach, współpracował z bardziej lub mniej znanymi muzykami, pracował jako aranżer. Po powrocie do kraju, z połączenia elementów jazzu i muzyki latynoskiej z etiopską skalą muzyczną, udało mu się stworzyć coś naprawdę oryginalnego – styl, który swą odmiennością fascynuje również i współcześnie.
Mulatu Astatke był i jest jazzmanem znanym i uznanym – nagrywał i wydawał płyty nie tylko w Etiopii i Stanach Zjednoczonych, ale również i w innych krajach. Ba, jedną z nich zarejestrował dwadzieścia lat temu w Polsce z towarzyszeniem ówczesnej czołówki naszych muzyków, m.in.: Szprota, Szukalskiego, Ścierańskiego i Chrósta. Jednak szeroka popularność zainteresowała się jego twórczością dopiero kilka lat temu. Stało się to za sprawą Jima Jarmuscha, który wykorzystał w „Broken Flowers” kilka nagrań Mulatu zaczerpniętych z wydanej w 1998 przez francuską wytwórnię Buda Music czwartej części serii „Ethiopique”, w całości poświęconej bohaterowi tego tekstu. Opublikowane na tej kompilacji nagrania pochodzą z lat 1969-1974, chronologicznie nie są więc odległe od utworów zawartych na „Mulatu of Ethiopia”. Co więcej, dwie kompozycje pojawiają się na obu albumach, ale choć nagrania utrzymane są w podobnej stylistyce, omawiana płyta ma od utworów znanych z „Broken Flowers” mroczniejszą aurę. Prawdopodobnie odpowiedzialność za owo przyciemnienie barwy spada na elektryczny fortepian, który często brzmi jak przepuszczony przez wah-wah, co nadaje muzyce psychodeliczny charakter. (Tadeusz Kosiek)
Mulatu Astatke (surname also spelled Astatqé) is an Ethiopian musician and arranger. He is known as the father of Ethio-jazz. Born in 1943 in the western Ethiopian city of Jimma, Mulatu was musically trained in London, New York City, and Boston, where he was the first African student at Berklee College of Music. He would later combine his jazz and Latin music influences with traditional Ethiopian music.
He has worked with many influential jazz artists such as Duke Ellington during the 1970s. After meeting the Massachusetts-based Either/Orchestra in Addis Ababa in 2004, Mulatu began a collaboration with the band which continues today, with the most recent performances in Scandinavia in summer 2006 & London, New York, Germany, Holland, Glastonbury (UK), Dublin and Toronto in summer 2008. In the autumn of 2008, he collaborated with London-based Psyche-Jazz collective, The Heliocentrics on an album 'Inspiration Information Vol. 3' which included re-workings of his earlier Ethio-Jazz classics with new material by The Heliocentrics and himself. Mulatu's signature instrument is the vibraphone.
In 2005, his music appeared on the soundtrack to the Jim Jarmusch film Broken Flowers. In addition, Volume 4 of the Ethiopiques series is devoted entirely to Mulatu's music. Mulatu has also produced songs for many artists from East Africa, including Mahmoud Ahmed.
Mulatu released a two-disc set to be sold exclusively to passengers of Ethiopian Airlines, with the first disc being a compilation of the different styles from different regions of Ethiopia and the second being studio originals.
In 2007 and 2008, Mulatu completed a Radcliffe Institute Fellowship at Harvard University where he worked on modernizations of traditional Ethiopian instruments and premiered a portion of a new opera, "The Yared Opera. Mulatu also recently served as an Abramowitz Artist-in-Residence at the Massachusetts Institute of Technology in Cambridge, MA. In addition to a lecture and workshops, Mulatu served as an advisor to the MIT Media Lab on creating a modern version of the krar, a traditional Ethiopian instrument, for which he will return to MIT briefly in spring 2009 to check on its progress.
On February 1, 2009, Mulatu Astatke performed at the Luckman Auditorium in Los Angeles with a band including such notable jazz musicians as Bennie Maupin, Azar Lawrence, and Phil Ranelin. (wikipedia)
Niezależna grupa założona w 1989 przez Grzegorza Laszuka i Pawła Stankiewicza. Sami członkowie Komuny Otwock mówią o swojej grupie - "anarchistyczna wspólnota działań". Komuna Otwock jest bodaj najbardziej radykalnym zespołem polskiego teatralnego off-u.
Twórcy wywodzą się z ruchu alternatywnego. W swojej działalności grupa odwołuje się do tradycji ruchów kontestatorskich - XIX-wiecznego anarchizmu i komun hipisowskich, nawiązuje do idei ekologicznych i feministycznych. Członkowie grupy byli organizatorami happeningów i akcji plenerowych, mieli własne radio, angażowali się w życie otwockiej społeczności. W miejscowości Ponurzyce prowadzili dom, gdzie organizowali kampanie proekologiczne; zielone szkoły. Stale współpracują również z Amnesty International. W Komunie Otwock działa około 20 osób.
"Komuna Otwock stara się przełamać bariery bierności - mówią założyciele grupy. - Poprzez twórczą aktywność budujemy własną przestrzeń wolności i szczęścia, równocześnie burząc schematyczność myślenia zakazującą czynić świat innym." ("City Magazine" 2004, nr 1)
"Niewątpliwie teatr jest najbardziej twórczy, ale nie wiem, czy najbardziej istotny. - analizuje ściśle teatralną działalność grupy Grzegorz Laszuk. - Daje prestiż w lokalnym świecie i mocniej działa na publiczność swym przekazem, ale bez wszystkich działań pozateatralnych ten przekaz byłby pusty. Dlatego ich potrzebujemy. Nie wystarczy mówić w teatrze, że człowiek powinien działać, ale trzeba działać naprawdę. Inaczej to nie ma sensu, jest kłamstwem." (w: Piotr Gruszczyński, "Ojcobójcy. Młodsi zdolniejsi w teatrze polskim.", Wydawnictwo W.A.B., Warszawa 2003)
Komuna Otwock od kilku lat występuje na najważniejszych przeglądach teatru off-owego, takich jak krakowskie Reminiscencje czy Rozdroże w Warszawie, a także na poznańskiej MALCIE. Zespół występował też zagranicą. Komuna Otwock ze względu na swoją społeczną postawę i teatralne środki, jakie wykorzystuje w swoich przedstawieniach, uważana jest za kontynuatorkę dokonań słynnej Akademii Ruchu. Członkowie grupy chętnie przyznają się zresztą do fascynacji i inspiracji zaczerpniętych z takich teatrów jak Akademia Ruchu, Bread and Puppet czy La Fura dels Baus.
"Istotne w tych wszystkich teatrach jest to - mówi Laszuk - że przekraczają ramy spektaklu, są działaniem społecznym i są prawdziwe." (w: Piotr Gruszczyński, "Ojcobójcy. Młodsi zdolniejsi w teatrze polskim.", Wydawnictwo W.A.B., Warszawa 2003)
Zespół zrealizował kilkanaście teatralnych projektów, wiele razy przygotowywał też przedstawienia dla dzieci. Do najgłośniejszych prezentacji Komuny Otwock należy m.in. multimedialny spektakl "BEZ TYTUŁU" (1996).
"Komuna wykorzystuje wyświetlane na ekranie slajdy, fotografie zdarzeń i postaci historycznych oraz znane obrazy codzienności (człowiek na księżycu, Hitler i Stalin, głodujące dzieci), a także napisy. Są to pytania ankietowe - na przykład: 'dlaczego tu jesteś?', 'co ci w życiu przeszkadza?', 'co może poprawić świat?' - do których dołączono kilkanaście możliwych odpowiedzi. Między ekranami występują aktorzy wykorzystujący elementy tańca nowoczesnego i technik peformance. Wykonują działania, które schematycznie obrazują sytuację współczesnego człowieka. Oprawę stanowi głośna, samplowana na żywo muzyka (techno, ambient) oraz pulsujące światło. W jednaj ze scen aktorzy pokazują papierowy kolaż - zlepek rozmaitych symboli religijnych i znaków cywilizacji (krzyż, gwiazda Syjonu, swastyka, emblemat Unii Europejskiej, znaki pacyfistów i anarchistów). Spektakl jest swoistym kryptomanifestem młodego pokolenia, tolerancyjnego i otwartego na wszelkie idee." (Magdalena Gołaczyńska, "Dialog" 2001, nr 3)
Komuna Otwock zrealizowała też widowisko "TRZEBA ZABIĆ PIERWSZEGO BOGA" (2000).
"Młodzi ludzie zaprosili widzów do uczestnictwa w rodzaju rytuału, którego klimat tworzył pulsujący, dynamiczny rytm wybijany przez członków grupy na bębnach, metalowych przedmiotach, podłodze sceny" - notowała Agnieszka Fryz-Więcek. - "Usłyszeliśmy, że świat powstał przez przypadek: bóg we śnie uronił nasienie i gdy zobaczył, co stworzył - zapragnął zniszczyć ludzkość. To ludzie jednak zabili boga. Ten 'mitologiczny' (czy też mitotwórczy) tekst, wygłaszany przez aktora z wysokości metalowego słupa, można różnie rozumieć: jako konieczność inicjacji, usamodzielnienia się, a nade wszystko - potrzebę aktywnego działania we wrogim świecie. Podobnie jak cały spektakl, który składa się z precyzyjnie ustawionych, wykonywanych symultanicznie sekwencji ruchowych, 'rytualnych okrzyków', projekcji wideo na trzech ogromnych ekranach wiszących w górze wokół sceny (ukazujących najczęściej w efektowniejszy, ciekawszy niż w rzeczywistości sposób to, co dzieje się na dole) oraz deklaracji odczytywanych przez lidera z kartek, które następnie zostają spalone na znajdującym się w centrum sceny palenisku. Wykonawcy, ubrani w ciężkie buty, 'militarne' spodnie i podkoszulki wznoszą w tyle sceny wysoką metalową konstrukcję (po której skaczą bez zabezpieczenia) wyposażoną w liny służące do zawisania w akrobatycznych pozycjach głową w dół. Poszczególne działania, prezentowane cyklicznie, w powtarzających się sekwencjach (bębny, krzyk, kolejna porcja tekstu, układy choreograficzne) wprowadzają widzów w trans, intrygują, wciągają w świat swoistego rytuału odprawianego z widocznym przejęciem i zaangażowaniem. Dość kategorycznie wygłaszane 'propozycje do interpretacji' ujmują program pozytywny grupy: patrzeć-Widzieć, odczuwać-Działać. Te deklaracje (w dodatku wygłaszane z pretensjonalną manierą akcentującą 'ę'), mogą śmieszyć zblazowanych współczesnych cyników. Ale absolutnie pozytywną wartość mają dobre wibracje, które emanują z pokazu Komuny Otwock, autentyzm i wiara, że trzeba myśleć pozytywnie i działać (w różnych dziedzinach) w imię dobra. I to, że nie boją się deklarować: 'Sensem jest stan nie-Snu, który czasami nazywamy rewolucją'." ("Didaskalia" 2000, nr 36)
Kolejne przedstawienie grupy to wyciszone i rytmiczne "DESIGN GROPIUS/DLACZEGO NIE BĘDZIE REWOLUCJI" (2002) zainspirowane twórczością Waltera Gropiusa.
"Liczę na to, że Komuna Otwock zawsze będzie poszukiwała możliwości burzenia takiego świętego spokoju, o którym jest to przedstawienie. - mówił o spektaklu Piotr Gruszczyński.- Odkryli dosyć straszną prawdę o człowieku, o gatunku ludzkim, że właśnie ludzie nie chcą rewolucji. Rewolucja nie jest naturalnym stanem, bo w momencie zrywów następuje tylko zmiana ministrów. Nie następuje żadne istotne przemienienie człowieka. Nic wielkiego się nie wydarza. Człowiek wybiera wygodne krzesło. Jest takie pojęcie performing arts, które w Polsce nie funkcjonuje. Mamy inne podziały. Dzielimy sztukę na teatr, plastykę, instalacje, happeningi. Komuna Otwock jest jakby na pograniczu tych wszystkich działań. W swoich przedstawieniach konsekwentnie buduje teatr, w którym znak plastyczny mieszany jest z intensywną energią aktorską. To na ogół im bardzo dobrze wychodzi. Przebija się przez granice sceny, wchodzi w widownię. Myślę, że tutaj w tym przedstawieniu w sposób zamierzony to zostało wyhamowane." (wypowiedź dla telewizyjnego programu "Pegaz")
...zespół zrealizował przedstawienie "PERECHODNIK/BAUMAN" (2003) na podstawie "CZY JA JESTEM MORDERCĄ?" - wojennego pamiętnika otwockiego Żyda - Calela Perechodnika oraz tekstu "NOWOCZESNOŚĆ I ZAGŁADA" poświęconego socjologicznej analizie Holocaustu autorstwa Zygmunta Baumana. Przedstawienie jest przewrotną pochwałą naszych "wygodnych", "umiarkowanych" i "stabilnych" czasów, w których nie jesteśmy skazani na dokonywanie trudnych, moralnych wyborów. (Monika Mokrzycka-Pokora)
W kolejnym spektaklu ''PRZYSZŁOŚĆ ŚWIATA'' (2006) Komuna z dystansem opowiada o młodych ludziach zafascynowanych radykalnymi ideami społecznymi. Postępowe idee zderzają się tutaj z obojętnym i zadowolonym z siebie światem. Kanwą opowieści jest historia grupy Baader-Meinhof - słynnych terrorystów z lat 60.
Ostatnim przedstawieniem Komuny Otwock jest ''MILL/MASLOW'' (2008). Tak jak miało to miejsce w poprzednich pracach, Komuna dalej opiera się na analizie autentycznych wydarzeń i biografii, konfrontując je z teoriami opisującymi różne społeczne zagadnienia. Tutaj bohaterem jest angielski filozof John Stuart Mill. Jego postaci przeciwstawiona jest piramida potrzeb, stworzona przez amerykańskiego psychologa Abrahama Maslowa. Kanwą fabularną spektaklu jest autobiografia J.S. Milla.
Komuna Otwock, performance-art action group, since 1989:
– creates performances, theatre actions and happenings.
– realizes multi-disciplinary projects which go beyond traditional artistic spheres.
– organizes concerts, exhibitions, talks, speaking tours and social actions.
– is also a sporadic publisher of booklets and magazines on many subjects and operator of independent galleries.
K.O.`s performances and actions are collective creations with social message, designed to reflect the state of society`s social conscience, encourage self-analysis and act as a spur to action. These are blends of music, video and dramatic staging on the fringe of dance theatre and performance art.
Komuna Otwock is called theatre of movement, complemented with multimedia images and sophisticated live music on a stage. The texts, pictures and movies are always presented for the audience on screens. In 15 years of performing Komuna Otwock has been variously described as "alternative", "political", and "guerilla".
Zespól The Head Shop z Nowego Jorku wydał tylko jeden album osadzony w szeroko rozumianych psychodelicznych klimatach w 1969 roku dla wytworni Epic. Ten unikalny materiał pełen energii i szaleństwa o często eksperymentalnych brzmieniach zawiera dużo charakterystycznego, chwilami dziwacznego śpiewu, ostre gitarowe wstawki, rozmyte dźwięki basu oraz sporo zaskakujących i ciekawie brzmiących efektów dźwiękowych. Warto nadmienić, że na płycie znajdują się również pewne akcenty mogące zainteresować fanów The Beatles.
Danny Prosseda - guitar
Drew Sbordone - bass
Joe Siano - vocals
Jesse Luca - drums, percussion
Milan - rhythm guitars and screams
Geoff Wright - Hammond/Farfisa Organ, fuzz bass (on "Heaven Here We Come" and "I Feel Love Comin' On")
Maxim - violin solo (on "Prophecy")
Larry Coryell - guitar solo (on "I Feel Love Comin' On")
The Head Shop is a psychedelic rock band from New York that released a one-shot, eponymous album on Epic Records in 1969. According to promotional material for the album, the band performs "9 musical chapters that will lead you into new musical and audiophile dimensions of psychedelic art of music". A commercial ad in New York's Screw magazine was blazoned with: "Do You Want Head? Blow Your Mind with the Head Shop Album!" The music features fuzztone bass and guitars, Farfisa as well as Hammond organ, and general weirdness. One recent reviewer describes the music as "a demented fusion of ’69 era heavy psych and ’66 era garage punk".
The album was produced by Milan, and the associate producer is Maxim; they are also listed as the songwriters on the original songs, which include "Listen with a Third Ear", "Heaven Here We Come" and "I Feel Love Comin' On". Larry Coryell, a respected jazz guitarist is a "guest musician" that provides a guitar solo on one track, "I Feel Love Comin' On". Coryell's debut album on Vanguard Records was released in the same time period.
The cover songs are also highly entertaining: Side 1 ends and Side 2 begins with two extremely familiar Beatles songs, "Yesterday" – reminiscent of the Vanilla Fudge cover of "Help!" – plus a propulsive rendering of "Revolution". "Yesterday", along with an original song called "Where Have All the People Gone", are combined into "Opera in the Year 4000" that may function as a commentary on the state of the music world at the end of the decade: even if all the people are gone in two thousand years, the then omnipresent Beatles standard would still survive. The album also includes a melancholy version of another hit song of the period, "Sunny" by Bobby Hebb. Like "Yesterday", hundreds of other cover versions of "Sunny" are extant, but not like this.
The album cover feature a swirling group of multi-colored (and numbered) boxes that surround a black-and-white image of a shrunken head. The back cover is mostly black with minimal copy but also shows a shot of the band lit from beneath.
Although the band is obscure by any standard, The Head Shop is probably the best known and one of the last of the many projects masterminded by Milan, an enigmatic music industry professional who produced and performed on a variety of recordings released throughout the 1960's. Virtually all of the Milan projects, including The Head Shop are highly sought collectors' items, and original sealed copies of the Epic album surface occasionally.
The album has been reissued on two different German labels, Synton Records in 1998 and World in Sound Records in 2004. The latter reissue includes 7 bonus tracks, along with a copy of the 1969 Screw Magazine ad. The bonus tracks run the gamut from folk to flower power to psychedelic pop and include songs by The Aladdins, Household Sponge (the predecessor band to The Head Shop), Licorice Schtik (another Milan outfit of the same time period), and other earlier Milan projects.
Majic Ship - to amerykańsko-kanadyjski zespół powstały - jak to zwykle na tym blogu bywa - pod koniec lat 60-tych. Powstał z inicjatywy wokalisty Mike'a Garrigana i gitarzysty Tommy'ego Nickosey'a. Grupa "uprawiała" wszechobecne wówczas gatunki jak - psychodelię, county and western czy jazz. W 1970 roku zespół nagrał dla wytwórni Bel-Ami swój bardzo dojrzały, zadziwiający album. Zawierał on m.in. znakomitą wersję utworu Neila Younga "Down By The River". Zespół rozpadł się kilka miesięcy po nagraniu zniesmaczony małym zainteresowaniem. Jedyny longplay tej grupy w wersji winylowej osiąga na rynku kolekcjonerskim spore sumki. W 1985 roku wytwórnia Heyoka zrobiła reedycję, ale i to wydanie jest sporo warte.
Mike Garrigan - vocal Tommy Nikosey - guitar Phil Polimeni - guitar Cosmo Riozzi - bass, organ, vocal Rob Buckman - drums
While on their early singles Majic Ship was a solid pop band who mostly devoted themselves to imaginative interpretations of covers, by the time they cut their first LP in 1970 they'd shifted gears and become a hard rock act with an undertow of pastoral psychedelia, and their self-titled album (the only full-length release from the original band) is an interesting artifact of its era. Lead guitarist Phil Polimeni embraced a warm but fuzzy sound that suggests the influence of Jimi Hendrix and Pete Townsend without the aggressive histrionics of either artist, and vocalist Mike Garrigan was a more than capable blue-eyed soul singer with an admirable sense of restraint on moodier numbers such as "We Gotta Live On" and "Wednesday Morning Dew." When the band turns up the volume on stuff like "Where Are We Going" and "Sioux City Blues," the results are a bit less immediately impressive, since a number of bands were following a similar path at the time, but Majic Ship still has plenty to offer when they rock out. The performances here sound warm and organic, and sway with an easy but impassioned groove, while Garrigan, bassist Gus Riozzi, and rhythm guitarist Tommy Nikosey deliver impressive harmonies. While the 11-minute medley of "Down by the River" and "For What It's Worth" goes on a bit too long and doesn't bear comparison to the originals, Polimeni's guitar work holds it own and the band is able to bring its own personality to the tunes, no small thing. It's probably a mistake to regard Majic Ship as a lost classic from the era when psychedelia was giving way to hard rock, but it's a solid and enjoyable record from a band who had genuine talent and some fine songs; it's not hard to imagine these guys could have become major stars if their luck had been a bit better back in the day. ~ Mark Deming
Graham Bond urodził się w 1937 roku. Na początku swojego życia był sierotą. Adoptowała go potem rodzina, która stworzyła mu ciepłe warunki rozwoju. Od momentu urodzenia cierpiał na astmę. Rodzice kupują mu fortepian. Uczy się grać przez 7 lat w kierunku pianisty koncertowego. Polubił jednak jazz i Charlie'ego Parkera. Polubił także saksofon. Bierze lekcje jogi znanej jako kharma. Jest to związane z jego grą na saksofonie i kłopotami z oddychaniem. Saksofon był po trosze instrumentem terapeutycznym. W 1953 roku razem z kolegami zakłada zespół The Modernnaires. Grają dixieland jazz, a następnie dołącza do orkiestry szkolnej i wykazuje talenty w grze na oboju i wiolonczeli. Zaczyna interesować się bebopem. Razem w dwoma muzykami zakłada zespół Terry Graham Trio. Ci dwaj to: Terry Lovelock (perkusja) i Colin Wild (fortepian). W 1960 roku poznaje Dicka Heckstall-Smitha i żeni się z Diane Eton, pianistką. Dołącza również do Goudie Charles Quintet, który rozszerza się do sekstetu (Skład: Goudie Charles (gitara), Milton James (sax tenor), Gordon Bellamy (puzon), Roy Surman (bas), Art Terry (perkusja), Graham Bond (sax), a następnie do kwintetu. Grupa zmienia nazwę na Dave Rendell Five i wyjeżdża na nagrania do USA. Potem tournee brytyjskie. Lovelock już nie gra z nimi, zastępuje go na perkusji Phil Kinorra. Graham koncertuje w najlepszych klubach Londynu. Pracuje równolegle jako sprzedawca lodówek, w wolnych chwilach grając jazz. Muzykowanie w tym ogrodzie nie daje po prostu papierówek. W sierpniu 1961 występują na pierwszym festiwalu jazzowym w Richmond. W październiku 1961 utwór Roarin' ukazuje się na płytce po obu stronach Atlantyku. Graham debiutuje fonograficznie. W listopadzie 1961 Graham wystąpił na koncercie w St. Pancras Town Hall w Londynie na imprezie jazzowo - poetyckiej. Spotkał tu Dicka Heckstall - Smitha i poznał Pete'a Browna. W maju 1962 wyjechali na międzynarodowy festiwal jazzowy do Brukseli. Na perkusji kolejna zmiana, nowym został Ted Pope. W sierpniu 1962 występy na drugim festiwalu jazzowym w Richmond. Zaraz potem nagrywają pierwsze sesje dla radio BBC z DHS na saksofonie.
W 1961 roku Bond dołacza do grupy Alexisa Cornera - Blues Incorporated - przez który przewinęła się plejada znakomitych muzyków: Charlie Watts, Mick Jagger, Andy Hoogenboom (bas), Ginger Baker (perkusja) Long John Baldry, Dick Heckstall-Smith, Jack Bruce, Cyril Davies (harmonijka). W zespole gra do 1963 roku a następnie zakłada Graham Bond Organization. Graham Bond Organization to cztery lata muzycznego przecierania nowych ścieżek, ekscytujących koncertów i kłopotów finansowych. Ciągle krążyli po Londynie od koncertu do koncertu, a Baker i Bond ćpali na umór. Krytycy angielscy nie mogli wyjść z podziwu nad wysoką jakością brytyjskiego rytm and bluesa zaproponowanego przez zespół. Krytycy amerykańscy nie zostawiali na zespole suchej nitki sugerując, że brytyjski rytm and blues ma się nijak do prawdziwego. Nagrania studyjne nigdy nie dorównywały koncertowym. Pomimo dobrych albumów zespół nie osiągał sukcesów na listach przebojów, zarabiając głównie koncertami. W salach koncertowych, wśród publiczności, mogli uprawiać swoją bluesowo - jazzową mieszankę do woli. Porywali swoją widownię. Graham Bond był muzycznym przewodnikiem, ale grupę prowadził Ginger Baker, a po nim Jon Hiseman. Graham nie miał głowy do interesów, gdyż przeważnie był pod wpływem albo alkoholu albo narkotyków, albo jednego i drugiego w jednej szklance. Perkusiści Baker i Hiseman zdobywali więc zarówno profesjonalne ostrogi artystyczne, ale również stali się skutecznymi organizatorami, co zaowocowało potem z nawiązką w wielu fantastycznych projektach muzycznych. Dick Heckstall-Smith nie błyszczał na początku działalności zespołu, ale postępy jakie zrobił w GBO były nieprawdopodobnie wielkie. Wszystkie rejestry saksofonów stały się kawałkiem ciasteczka. Gra na dwóch saksofonach jednocześnie przeszła do historii muzyki rockowej. Jack Bruce nie komponował tak dużo. Uczył się metod od Grahama. To tutaj Bruce skomponował swoje pierwsze utwory. Co potem wyrabiał w The Cream, wiedzą wszyscy.
Wiele czynników złożyło się na fakt, że GBO rozpadli się. Przede wszystkim ich muzyka za bardzo oddalała się w kierunku jazzu, co powodowało kłopoty ze zdobyciem masowej widowni i odbiorców płyt. Kolejnym czynnikiem było wyprzedzenie sceny muzycznej, a więc poniesienie kosztów związanych z pionierstwem. Należy zwrócić uwagę, że podobny, ale nieco późniejszy projekt Colosseum uzyskał nie tylko sukces artystyczny, ale także komercyjny. Niewątpliwie duże znacznie dla działalności miały również personalne problemy, głównie Bonda. Wolność grania i tworzenia szła w parze z narkotykami i alkoholem, co powodowało spięcia i rozstania. Tu pojawiły się poważne animozje między Bruce'm i Bakerem, które potem zastopują The Cream. Tu także Graham Bond zaczął mieć poważne nałogi i problemy ze sobą.
W 1968 roku Bond spotyka miłośniczkę czarnej magii Diane Stewart, która będzie w 1970 roku jego drugą żoną. Poznał także członków holenderskiej grupy The Fool, którzy zdobyli kontrakt z wytwórnią Mercury i pojechali na sesje nagraniowe do USA, zabierając Grahama, jego żonę i córkę Ericę. W czasie pobytu w USA, Graham nagrywał z The Fool, nagrywał solo dla wytwórni Pulsar, oraz nagrywał dla innych wykonawców. Nagrania solowe zostały szybko wydane w USA w postaci dwóch albumów Love Is The Law (1969) i Mighty Grahame Bond (1969). Płyta Love Is The Law została nagrana w składzie: Graham Bond (klawisze, bas, sax), Diane Stewart (śpiew), Hal Blaine (perkusja), Dave Sheehan (perkusja, instr. perk.). Na albumie Mighty Grahame Bond małżeństwu Bond pomagali Harvey Mandel (gitara), Max Bennett (bas), Harvey Brooks (klawisze), Eddie Hoh (perkusja). W nagraniach tych pomagał mu także perkusista Hal Blaine. Teksty piosenek odzwierciedlają już silny wpływ czarnej magii i książek Aleistera Crowley'a. Obie płyty nie znalazły sukcesu. Kooperacje z innymi to głównie sesje z Hendrixem w Nowym Jorku, a po wygaśnięciu wizy i wyprawie do Los Angeles, sesje ze Screaming Joe Hawkinsem (album What That Is), z Jefferson Airplane i Grateful Dead. W 1969 roku został zaproszony do projektu Gingera Bakera - Air Force.
W 1970 roku wydaje płytę "Holy Magic": "Zgodnie ze starodawnymi legendami Druidów i Celtów, król Artur powróci w tym wieku Wodnika, aby nas podnieść na duchu. I człowieku, on będzie dmuchał tępego bluesa; zgodnie z czarnoksiężnikiem Bondem! Dużo wcześniej przed obecnym zalewem zaangażowania w czarną magię przez niektóre grupy, Graham interesował się białą lub jak to on woli, świętą magią (holy magick). Aby wyjaśnić te słowa lub być może je lepiej zrozumieć, on postanowił zadedykować swój ostatni album 'prawdziwym poszukiwaczom światła'. Teksty to głównie zaklęcia i modlitwy w językach egipskim i azteckim. Na okładce fotografia Stonehenge z Grahamem i jego żoną Diane Stewart wznoszącymi swoje ręce w błaganiu. Jeśli jednak nie idzie ci magia, jest sporo lamentującej muzyki dla uciechy. (...) Najlepsi są w powolnym bluesie The Judgement. I nawet jeśli nie chcesz wokół siebie gwiezdnej świątyni, odsłuchanie strony pierwszej powinno skontaktować cię z 'wyższymi siłami', zgodnie z Bondem. Przynajmniej mamy nową kategorię - rockult!" (Chris Welch, MM, 2.01.1971). W 1971 roku wydaje kolejny album "We Put Our Magick on You".
Po rozpadzie grupy Bond nawiązuje kontakt z Petem Brownem i nagrywają płytę "Bond & Brown". W 1972 roku menadżer Bond & Brown usuwa Diane Stewart z zespołu, co zbiegło się z separacją Diane i Grahama, a w konsekwencji zakończyło się rozwodem.
"Wtedy ona i Bond rozstali się, kiedy ona odkryła, że Bond seksualnie molestował jej córkę, pasierbicę Bonda. Pod silnym stresem Bond zaczął zachowywać się dziwacznie."
W 1974 roku Bond po oszukaniu dilera narkotykowego ucieka na policję, aby się schronić. Tu z kolei aresztują go za posiadanie marihuany. Wszystko miało zakończyć się leczeniem Grahama, ale policja trzyma go prawie miesiąc w areszcie. Ląduje w końcu w psychiatryku. Po jego opuszczeniu zamieszkuje w płn. Londynie z kolegą nazwiskiem John Hunt. W maju 1974 roku przebywając na peronie stacji metro Finsbury Park, skacze pod koła jadącego pociągu.
"Nie była to dosłowna śmierć samobójcza. Dla niego przyjąć śmierć znaczyło tyle, co powiedzieć Jak się masz? lub wypić piętnaste z kolei piwo." (NN, nieznane polskie pismo, 1974) (materiały zaczerpnięte z rock.w3h.net)
Love Is the Law is the first of the two LPs Graham Bond recorded for the Pulsar label in the late '60s after his move to the United States, and is the better of the pair by a wide margin. That doesn't mean, it should be cautioned, that it's that great, and it's considerably below the standard of the discs he cut in the U.K. in the mid-'60s as the leader of the Graham Bond Organisation. That might not only be because he was missing musicians of the extremely high caliber of his supporting players in the Organisation; it might also be due to him having played everything himself on the LP, with the exception of drums (by Hal Blaine) and some soulful female backup vocals. Yet there's still substantial pleasure -- if that's the right word to use for a musician with such a demonic vocal, instrumental, and compositional flavor -- to be had from Bond's consistently spooky blues-rock organ and Mellotron. If his vocals are a bit croaky, and his lyrics (where odes to free love dovetail with dread and the occult) a bit creepy, that's part of the reason the music stands out even from the eclectic palette of late-'60s rock; there's nothing else quite like it, even if it might not be his best work. The title track and "The World Will Soon Be Free" are certainly among the absolute highlights of his post-Organisation discography, and if the remake of "Our Love Will Come Shining Through" isn't up to the level of the great obscure mid-'60s U.K. 45 on which he first issued the song, it's still pretty good. If some of the lyrics seem a bit awkward and confused in their confluence of naive romanticism and ominous foreboding, they're made up for by some quite groovy blues-jazz organ riffs. Overall, it sounds like the songwriting could have done with some polish and the arrangements with some fleshing out, but Bond fans will still find it worthwhile to seek out this rare LP. ~ Richie Unterberger, All Music Guide
Grecki wokalista Nikolas Asimos urodził się w sierpniu 1949 roku w Salonikach. Z całą pewnością człowiek nietuzinkowy, jego styl życia i twórczość o anarchistycznym zabarwieniu budziły liczne kontrowersje wśród ówczesnego greckiego społeczeństwa. Wciąż łaknący i poszukujący wiedzy w 1967 roku został przyjęty na wydział filozofii uniwersytetu w Salonikach, równocześnie aktywnie udzielał się w teatrze oraz komponował i śpiewał swoje utwory w różnych miejscach Salonik. Od początku w twórczości swojej krytykował m.in. ograniczenia swobód obywatelskich wprowadzone przez rządzącą wtedy w Grecji juntę wojskową, dzięki czemu miewał w tym okresie częste problemy z policją. W 1973 roku wyjechał do Aten gdzie ukończył studia w szkole teatralnej, jednocześnie jest nadal bardzo aktywny twórczo, śpiewa i dokonuje pierwszych nagrań swoich utworów. Wciąż niepokorny wobec władz, w 1977 roku zostaje najpierw tymczasowo aresztowany wraz z kilkoma innymi twórcami, następnie zaś otrzymuje powołanie do wojska, z którego jednak został zwolniony po badaniach psychiatrycznych. Nie był to jednak koniec nadmiernego zainteresowania władz osobą Asimosa. W 1987 roku został niesłusznie oskarżony o gwałt na byłej dziewczynie, po czym brutalnie doprowadzony do szpitala psychiatrycznego a potem do więzienia, z którego jednak został zwolniony za kaucją. Tym razem jednak czara goryczy przelała się. Nikolas Asimos nie potrafi sobie poradzić z coraz liczniejszymi szykanami a dodatkowe nagromadzenie problemów osobistych powoduje, że stan jego zdrowia psychicznego poważnie podupada. Ostatecznie, po dwóch nieudanych próbach, w marcu 1988 roku popełnił samobójstwo we własnym domu.
Jego muzykę oczywiście trudno jednoznacznie zdefiniować, tworzył mieszając ze sobą grecką muzykę popularną i tradycyjną, rock a nawet blues. Teksty jego autorstwa były sarkastyczne, prowokacyjne, często obraźliwe i oburzające, z drugiej strony zaś romantyczne i melancholijne, w pełni wyrażające burzliwy osobisty świat twórcy i jego sprzeciw wobec wszelkich bezmyślnych schematów.
Nikolas Asimos was born in Thessaloniki on the August 20 of 1949. Both his parents were from Kozani. He was very eager for learning as a young man. In 1967 he enrolls in the Philosophical School of the Aristotle University of Thessaloniki. He was often involved with theater during his college years, while he was writing songs and he was singing in various boîtes of Thessaloniki. He often had problems with the police, particularly during the period of military rule — hunta — in Greece and the consequent restriction on civil liberties, i.e., freedom of expression, that such regimes enforce. In 1973 he moves to Athens from Thessaloniki, he continued to be involved in theatre and he graduated from a private theatre school. He wrote songs which were not recorded officially, but in private, on tapes that he would then sell on the streets of Athens. He performed in boîtes around Plaka along with Giannis Zouganelis and Sakis Boulas, inter alia. His first encounter with official recording was in 1974 with the single Romios - Michanismos. In 1976 he had a daughter with Lillian Charitaki with whom he was not married. In 1977 he was temporarily imprisoned along with 5 other editors and writers. They were all released by initiative of Dionysis Savvopoulos. In 1978 he was drafted in the Greek army. However he did not serve but was releaved for psychological reasons. He wrote his book Anazitontas Krokantropous which was never officially published, but was circulated by himself in photocopies. In his later years and after his death, the book was also made available by a publishing house. In 1982 he released his long play record titled O Ksanapes. In 1987 he was wrongfully accused for the rape of an ex-girlfriend and was violently led to a mental institution. Shortly after he was sent to Korydallos Prison and was later bailed out. He never managed to overcome his bitterness over this unfounded charge. The outstanding trial along with other personal problems accumulated and this affected his psychological state profoundly. After two failed attempts, he committed suicide by hanging on 17 March 1988 in his house which he used to call preparation area.