John Cage (ur. 5 września 1912 w Los Angeles, zm. 12 sierpnia 1992 w Nowym Jorku) – amerykański kompozytor współczesny. Jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci współczesnej kultury.
W swych ekstrawaganckich realizacjach poszedł dalej niż jakikolwiek inny kompozytor współczesny. Przykładami "utworów", które zainicjowały dyskusję o granicach muzyki były Tacet 4' 33" - 4 minuty i 33 sekundy ciszy, "granej" przez orkiestrę lub jakikolwiek instrument czy zespół, lub też Imaginary Landscape No. 4, w którym muzyką są dźwięki dobiegające z 12 radioodbiorników obsługiwanych przez 24 osoby regulujące długość fal oraz głośność. Wszystkie te dokonania nie były żartami, lecz miały, według kompozytora, istotne - filozoficzne i kulturowe - uzasadnienie. Od lat czterdziestych pozostawał pod wpływem filozofii Wschodu - buddyzmu zen oraz księgi Yijing, która stała się dla niego uzasadnieniem słuszności wprowadzenia do kompozycji przypadku. Zrewolucjonizowało to muzykę w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, stanowiąc atrakcyjną alternatywę dla serializmu.
John Cage od dzieciństwa uczył się gry na fortepianie. Jego dalsza edukacja muzyczna obejmowała tradycyjne studia w konserwatorium Pomona College oraz własne poszukiwania twórcze w czasie licznych podróży. Cage odwiedzał kraje wschodnie: Filipiny, Koreę, Laos a nawet wyspy Riukiu i wyspę Kingmanriff na Pacyfiku.
Od 1944 trwała nieprzerwana współpraca artystyczna i związek partnerski między Cage'em i Merce'em Cunninghamem - wybitnym choreografem i tancerzem amerykańskim. Mieszkali wspólnie w Nowym Jorku aż do dnia śmierci kompozytora.
Był wegetarianinem. Mistrzami Cage'a byli Arnold Schönberg, Erik Satie, Marcel Duchamp, wiele idei zaczerpnął też od Henry'ego Cowell'a. Z wpływów Schönberga wynikało dążenie do totalnej organizacji dzieła muzycznego (zobacz serializm) we wczesnych utworach. Pokrewieństwo z Satie'em demonstrowało się odwrotną skłonnością do swobody, zaprogramowanego chaosu, traktowania muzyki jako formy zabawy. Wpływy Cowell'a uwidoczniły się w intensywnym użyciu instrumentów perkusyjnych oraz preparowanych instrumentów. Właśnie preparowany fortepian stał się ulubionym instrumentem Cage'a. Cage wynalazł wiele sposobów jego preparowania, spośród których najbardziej pospolitym było zakładanie na struny stalowych nakrętek. Znaczący fragment twórczości Cage'a inspirowany był muzyką elektroniczną. Cage znany był także z eksperymentów łączących gatunki muzyczne. Utwór Musicirus (Muzycyrk) jest happeningiem, w którym wykorzystał wszystkie gatunki: od muzyki poważnej przez jazz i rock do musicalu, a to wszystko w połączeniu z pantomimą i filmem.
Choć w młodości Cage podejmował próby malarskie, to porzucił je na rzecz większego zaangażowania w muzykę. Pierwszy wizualne dzieło dojrzałego Cage'a Not Wanting to Say Anything About Marcel pochodzi z 1969 roku. Praca składa się z dwóch litografii oraz szeregu ośmiu paneli z pleksiglasu pokrytych sitodrukiem, którym Cage nadał nazwę pleksigramów. Zarówno litografie, jak i panele przedstawiają różnorodne, losowo skomponowane fragmenty typograficzne.
Od roku 1978, aż do śmierci Cage pracował dla Crown Point Press, tworząc cykl grafik każdego roku. Dziełem zrealizowanym najwcześniej była akwaforta Score Without Parts (1978), stworzona na podstawie ścisłych, spisanych instrukcji, w oparciu o kombinacje rysunków Henry David Thoreau. Tego samego roku, powstało Seven Day Diary, który Cage narysował z zamkniętymi oczami, z wykorzystaniem przypadku ale równocześnie podporządkowując się ścisłej strukturze.
W latach 1979-1982 Cage wykonał cykl dużych grafik: Changes and Disappearances (1979–80), On the Surface (1980–82), iDéreau (1982). Były to ostatnie prace, w których użył techniki grawerowania. W 1983 roku do tworzenia sowich prac wizualnych zaczął używać niekonwencjonalnych materiałów, takich jak np. przędza czesankowa, pianka, a następnie kamieni i ognia (Eninka, Variations, Ryoanji, itp.). W latach 1988-90 roku tworzył akwarele w Mountain Lake Workshop.
Jedynym filmem wyprodukowanym przez Cage'a wchodzący w skład cyklu Number Pieces, One11. Wykonanie 90-minutowego czarno-białego filmu zostało zlecone przez kompozytora i reżysera Henninga Lohnera. Został on ukończony zaledwie kilka tygodni przed śmiercią Cage'a w 1992 roku. One11 w całości składa się ze zdjęć losowo determinowanej gry światła elektrycznego. Premiera miała miejsce 19 września 1992 w Kolonii, przy akompaniamencie wykonania utworu na orkiestrę 103.
Przez całe swoje dorosłe życie, Cage udziela się również jako wykładowca i pisarz. Niektóre z jego wykładów zostały zawarte w książkach, z których pierwszą była Silence: Lectures and Writings (1961). Silence to nie tylko "zwykłe" wykłady, ale także teksty eksperymentalne, takie jak ujęte w rytmiczne struktury Lecture on Nothing (1959). Późniejsze publikacje również zawierały zawartość różnego typu, od wykładów na temat muzyki do mezostychów Cage'a. W 2006 roku Piotr Sommer wydał tłumaczenia jego poezji, O krok od nich. Przekłady z poetów amerykańskich (Wrocław 2006).
Cage był również zapalonym mykologiem: razem z przyjaciółmi współtworzył Nowojorskie Stowarzyszenie Mykologiczne. Jego kolekcja obecnie mieści się w Dziale Specjalnym zbiorów Biblioteki McHenry'ego na University of California w Santa Cruz. (wikipedia)
Even after his death, John Cage remains a controversial figure. Famously challenging the very notion of what music is, Cage remained on the leading edge of both playful and profound experimentalism for the greater part of his career, collaborating with and influencing generations of composers, writers, dancers, and visual artists. One of his best-known and most sonically intriguing innovations, the prepared piano, had become an almost commonplace compositional resource by the end of the twentieth century. Years before the invention of the synthesizer, he was in the forefront in the exploration of electric and electronic sound sources, using oscillators, turntables, and amplification to musical ends. He pioneered the use of graphic notation and, in employing chance operations to determine musical parameters, was the leading light for one cadre of the avant-garde that included Morton Feldman, Christian Wolff, Earle Brown, and Pauline Oliveros. Cage produced works of "performance art" years before the term was coined, and his 4'33'' (1952) -- in which the performers are instructed to remain silent for four minutes and thirty-three seconds -- takes a place among the most notorious touchstones of twentieth century music.
Cage was born on September 5, 1912, in Los Angeles, California. After boyhood piano lessons, he pursued both formal and informal musical studies that ranged from classes at Pomona College to cultural excursions throughout Europe to lessons with American composer Adolph Weiss.
Cage's true mentors were Henry Cowell and Arnold Schoenberg, two very different musical personalities. Cage's music from the 1930s and 1940s demonstrates the direct influence of both Schoenberg and Cowell, and is marked especially by the use of percussion instruments and the prepared piano. While Cage's early music was based, like Schoenberg's, primarily on the organization of pitch, rhythmic structures became increasingly important, no doubt due in part to the composer's associations with the world of dance. He had worked as a dance accompanist at UCLA and then took a similar position at the Cornish School of the Arts in Seattle, Washington, in 1938. Here he met, and developed a working relationship, with choreographer/dancer Merce Cunningham.
The most important aesthetic development in Cage's career came as a result of his studies of Eastern philosophies, especially Zen Buddhism, in the late 1940s and throughout the 1950s. The result was music derived, at least in part, from quasi-random decisions determined by the I Ching (the Chinese Book of Changes). Instead of imposing an inviolable order upon the conventional elements of Western music, Cage endeavored "to make a musical composition[,] the continuity of which is free of individual taste and memory (psychology) and also of the literature and 'traditions' of the art." The embodiment of this philosophy is well illustrated by Cage's Imaginary Landscape No. 4 (1951). The score calls for the prescribed manipulations of knobs on twelve radios; the aural result is dependent on what happens to be on the airwaves at the instant of performance. In "composing" works in such a fashion, Cage ensured that each realization of the score would provide a unique sonic experience.
Cage's ecumenically experimental spirit continued to thrive into the 1960s and beyond. The "environmental extravaganza" Musicircus (1967) incorporates everything from rock music to pantomime to film; HPSCHD (1967) mixes computer technology with the music of Mozart, Beethoven, and Chopin. Child of Tree (1975) calls for the amplification of a potted plant, Inlets (1977) for four conch shells and the sound of fire, and Il Treno (1978) for "prepared trains."
Though his career unfolded largely without the confines of the musical establishment in America, Cage became something of a beloved elder statesman of music in his later years, honored with formal distinctions and concerts marking his major birthdays. He died in New York City on August 12, 1992. (Michael Rodman)
The three works recorded here, two of them ("Fourteen" and "Ten") being first recordings, all come from the last decade of John Cage's life. "Ryoanji" has been recorded in its large ensemble format over an entire disc, but not quite like this version. The three pieces all employ microtonal music as their primary means of elucidating the musical text "Ten" is scored for flute, oboe, clarinet, trombone, percussion, two violins, viola, and violincello. As in "Ryoanji," the woodwinds, string quartet, and trombone play microtones. This work differs in that distinct pitches are used; they were determined by using a visual form of notation for the work. There are arrows pointing upwards or downwards that precede the notes in three different oppositions, low, middle, or high. Cage was able, by use of this method, to distinguish six different pitch levels between two conventional semitones -- no less than 84 pitches per octave. Except for the piano and the percussion, the payers all lay an overlapping range of a minor sixth each, which covers 64 microtones in all. Of the remaining parts, the percussionist uses ten preselected (by the performer) sounds and three categories of sounds from the piano, which are plucked notes from the inside, chords, and then sounds from the physical instrument itself, its construction. How does it add up? As a meditative study in tonality and its fluctuations, it's haunting and beautiful, with few seams but a number of surprises from the percussionist, pianist, and trombonist who explode when playing a note of short duration. In this version of "Ryoanji," the ensemble, comprised of only three players this time, is a bit slower and everything is played in the lower range. The duration of all notes, whether short or long, are left to the performer, and only the percussion is a constant. It is also played faster on this recording, never allowing for the passage of time to be noted or ignored. The microtonality expressed by the flute in playing the notes to the longest end of the prescribed range and the contrasted, deeper octaves of the trombone playing the shortest possible tones in what is allowed by the compositions few dictates. All of it is a glissandi that sounds like the events in nature happening upon one another rather than musical events transpiring according to plan. Finally, "Fourteen," composed in 1990 for the same number of players, Cage employed his "time brackets" system, which are chance distributed sequences of time periods -- different for each part of the score -- within which a sound or numerous sounds can take place. This is a kind of wounding of silence. The time brackets allow the musicians to vary the durations of their sounds from extremely long to extremely short. To encourage an equally beneficent kind of musical anarchy, Cage prescribed in his instructions certain ways in which instruments were to be played, such as the piano being bowed or having a bundle of horsehair pulled through its strings, and percussion being rubbed or bowed so as to disguise its relative sound and create a greater possibility in the durational range for color and texture. The overall density of the work is determined by five times of time brackets of different lengths, the substitution of silence for sounds, the substitution of various time brackets for silence itself and the variation of the number of sounds that occur during each time bracket. This creates a virtual kaleidoscope of sonic and tonal possibilities as well as spatial redistribution in the way sounds relate to one another freely, as single instruments or in groups. This trio of pieces reveals that at the end of his life, Cage was entering an entirely new phase of compositional development, as restless as ever, trying to get to the root of what may be unhearable. (Thom Jurek)
;-)
OdpowiedzUsuń