Surman jest znakomitym instrumentalistą, gra na saksofonie sopranowym i barytonowym, klarnecie basowym, fletach bambusowych, a także czasami na tenorze i syntezatorach.
Razem z Mikiem Westbrookiem był (1958-62) członkiem grupy Jazz Workshop przy Plymouth Arts Centre i w 1962 r. przybył z nią do Londynu. Surman był studentem London College of Music (1962-65) oraz London University Institute of Education (1966). Wraz z Humphreyem Lytteltonem pracował także w 9-osobowym zespole Ronniego Scotta (The Band).
Surman zdobył uznanie na całym świecie - czytelnicy pisma "Melody Maker" dwukrotnie wybierali go najlepszym saksofonistą barytonowym na świecie, w 1968 r. został uznany za najlepszego instrumentalistę międzynarodowego festiwalu jazzowego w Montreux, także wiele albumów przyniosło mu nagrody i wspaniałe recenzje. W latach 60. zapraszany był do zespołów Grahama Colliera, Mike'a Gibbsa, Dave'a Hollanda, Chrisa McGregora, a nawet orkiestry Franka Bolanda.
W okresie 1968-69 muzyk prowadził własny zespół, w którym centralnymi postaciami byli: Mike Osborne, Harry Miller i Alan Jackson. Surman grał także z New Church Alexisa Kornera, z Johnem McLaughinem (na jego słynnym albumie "Extrapolation"), Johnem Warrenem i Hartym Beckettem.
Z Barre'em Phillipsem i Stu Martinem utworzył grupę Trio (1969-72). Na krótko przed powiększeniem formacji o Alberta Mangelsdorffa (w 1977) i zmianą nazwy na Mumps, Surman współpracował z Terjem Rypdalem ("Morning Glory"). W tym czasie poznał też Jacka DeJohnette'a, który stał się jego regularnym partnerem artystycznym w 1atach 80. i 90.
W 1973 r. Surman wraz z Osbornem i Alanem Skidmorem założył niezwykle interesujące trio (saksofonowe) S.O.S.. Zaczął wówczas eksperymentować także z brzmieniem elektronicznym. Grał w duetach ze Stanem Traceyem (1978) i Karin Krog (1977), w latach 1979-82 pracował z Miroslavem Vitousem i grupą Azymuth. W 1981 r. Surman doprowadził do powstania Brass Project, specyficznej formacji kilkunastu saksofonów i sekcji rytmicznej. Pracował z brytyjską mutacją orkiestry Gila Evansa, z zespołem Paula Bleya i Billa Frisella, a w 1986 r. odbył trasę koncertową z Elvinem Jonesem, Hollandem i Mangelsdorffem.
Surman jest improwizatorem pełnym ekspresji i pomysłowości. Komponuje dla stylistycznie różnych grup jazzowych, ale także chórów i towarzystw tanecznych, zwłaszcza paryskiego Teatru Tańca Carolyn Carlson, z którą pracował w latach 1974-79. (diapazon)
John Surman was one of the very few saxmen in England to find a significant audience in rock during the late '60s, playing gigs regularly at venues like the Marquee Club in London. Also a clarinetist of some renown, and no slouch on keyboards either, the atmospheric sounds that Surman creates on his horns has been a major asset to the ECM label ever since the late '70s; but, before that, he was an extremely prolific artist on Deram, Futura, Dawn, and Island, cutting seven solo albums between 1968 and 1974 on those mainstream pop-oriented labels, as well as recording with Morning Glory on Island. One of England's top jazz players of the past several decades, Surman is particularly strong on the baritone. Surman played in jazz workshops while still in high school. He studied at the London College of Music and London University Institute of Education in the mid-'60s, played with Alexis Korner and Mike Westbrook until the late '60s, and recorded with the latter until the mid-'70s. He was voted best soloist at the 1968 Montreux Festival while heading his band. Surman worked with Graham Collier, Mike Gibbs, Dave Holland, Chris McGregor, and John McLaughlin in the '60s, and toured Europe with the Kenny Clarke/Francy Boland big band in 1970.
Surman toured and recorded with Barre Phillips and Stu Martin in the late '60s and early '70s, and again in the late '70s, adding Albert Mangelsdorff to the group. They called themselves the Trio, then Mumps. Surman played with Mike Osborne and Alan Skidmore in the sax trio S.O.S. in the mid-'70s. He also collaborated with the Carolyn Carlson dance company at the Paris Opera through the mid- and late '70s. Surman recorded with Stan Tracey and Karin Krog, while working with Miroslav Vitous and Azimuth. He led the Brass Project in the early '80s, and played in Collier's big band and Gil Evans' British orchestra. Surman toured with Evans again in the late '80s. He began recording as a leader for Pye in the early '70s, and did sessions for Ogun and ECM. Surman continued recording in the '80s, mostly for ECM. He worked with Terje Rypdal, Jack DeJohnette, Pierre Favre, Bengt Hallberg, Archie Shepp, Warne Marsh, and Red Mitchell, among others. Surman has made many recordings for ECM, spanning from free form to mood music, and he remains one of the label's most consistently stimulating artists. (Bruce Eder)
;-) ;-)
OdpowiedzUsuń