"Wczoraj wieczorem, mając ochotę na coś innego i ogólnie będąc w lekko nostalgicznym nastroju, postanowiłam pogrzebać trochę w rocku progresywnym, psychodelicznym i okolicach. A tak, tak, może ja i gówniara, i w latach 60 i 70 to mnie nawet w planach nie było, ale dla mnie przełom podstawówka/liceum to nieśmiałe i intuicyjne poznawanie takich zespołów jak Jethro Tull, King Crimson, i wielu innych. Stąd nostalgia i mimo dość powszechnej obecnie awersji do psych- i prog- rocka (bo za długie, zbyt udziwnione, zbyt ciężkie, i w ogóle ci faceci uważali się za nie wiadomo kogo) ja, osobiście, lubię. A poza tym nie zapominajmy o fakcie, że większość gatunków muzyki współczesnej zawdzięcza mniej lub więcej tamtym pierwszym psych-eksperymentom…
W każdym razie tak sobie krążyłam, czytałam, poszerzałam horyzonty i wiedzę, i trafiłam na absolutne cudeńko – Camberwell Now, zespół który istniał 5 lat, wydał 2 EP-ki i jeden album. Ale od początku;
Lata 60 i 70 to jeden z najważniejszych i najbardziej skomplikowanych okresów w dziejach muzyki. Koniec i początek gatunków i technologii oraz głębokie reformy całego biznesu muzycznego. Szalone lata, w których gąszczu czasem ciężko dojść do tego, kto, gdzie, z kim i przede wszystkim jaką muzykę. Żeby ten tekst nie przerodził się w epopeję postaram się uwypuklić najważniejsze postaci i zdarzenia…
Charles Hayward, angielski kompozytor, perkusista i wokalista (rocznik 51'), obecnie mający już na koncie uczestnictwo w wielu ważnych i znanych projektach, w 1977 założył, wraz z Charles’em Bullen’em i Gareth’em Williams’em, zespół This Heat. Zespół przetrwał 5 lat i zdobył dość znaczny rozgłos, nazywany był wręcz „brakującym ogniwem między rockiem progresywnym a późniejszymi gatunkami eksperymentalnymi” (post-rock, post-punk, nowa fala, itp.). To właśnie ze szczątków tego zespołu powstał Camberwell Now, w składzie: Charles Hayward (właśnie), Trefor Goronwy (basista, który zastąpił Williams’a jeszcze w This Heat) i Stephen Rickard (były dźwiękowiec TH). Panowie tworzyli band w latach 1982-87, kontynuując muzyczne założenia TH, udoskonalając je o szersze użycie tzw. burdonów (ang. drones), wyraźniej zaznaczoną gitarę basową i bardziej energetyczną perkusję. No i teksty, bardziej rozpolitykowane, do dziś nie tracące na ważności i bez przesadnego patetyzmu. Swoją muzyką Camberwell Now wpasowali się już bardziej w nurt nowej fali niż rocka progresywnego. Ich cała twórczość została skompilowana na jednym wydawnictwie „All’s Well” (1992, RecRec Music), a następnie zremasterowana i ponownie puszczona w obieg przez legendarną ReR Megacorp (2006).
Dlaczego tekst o Camberwell Now, a nie This Heat? Zwyczajny subiektywizm proszę Państwa, usłyszałam i zakochałam się. Camberwell Now po prostu bardziej do mnie trafiło, ich brzmienie wydaje mi się bardziej świeże, ponadczasowe. Aczkolwiek wiadomo, gusta – rzecz bardzo względna. Dla koneserów i/lub nie tylko" (Projekt Mariola)
W każdym razie tak sobie krążyłam, czytałam, poszerzałam horyzonty i wiedzę, i trafiłam na absolutne cudeńko – Camberwell Now, zespół który istniał 5 lat, wydał 2 EP-ki i jeden album. Ale od początku;
Lata 60 i 70 to jeden z najważniejszych i najbardziej skomplikowanych okresów w dziejach muzyki. Koniec i początek gatunków i technologii oraz głębokie reformy całego biznesu muzycznego. Szalone lata, w których gąszczu czasem ciężko dojść do tego, kto, gdzie, z kim i przede wszystkim jaką muzykę. Żeby ten tekst nie przerodził się w epopeję postaram się uwypuklić najważniejsze postaci i zdarzenia…
Charles Hayward, angielski kompozytor, perkusista i wokalista (rocznik 51'), obecnie mający już na koncie uczestnictwo w wielu ważnych i znanych projektach, w 1977 założył, wraz z Charles’em Bullen’em i Gareth’em Williams’em, zespół This Heat. Zespół przetrwał 5 lat i zdobył dość znaczny rozgłos, nazywany był wręcz „brakującym ogniwem między rockiem progresywnym a późniejszymi gatunkami eksperymentalnymi” (post-rock, post-punk, nowa fala, itp.). To właśnie ze szczątków tego zespołu powstał Camberwell Now, w składzie: Charles Hayward (właśnie), Trefor Goronwy (basista, który zastąpił Williams’a jeszcze w This Heat) i Stephen Rickard (były dźwiękowiec TH). Panowie tworzyli band w latach 1982-87, kontynuując muzyczne założenia TH, udoskonalając je o szersze użycie tzw. burdonów (ang. drones), wyraźniej zaznaczoną gitarę basową i bardziej energetyczną perkusję. No i teksty, bardziej rozpolitykowane, do dziś nie tracące na ważności i bez przesadnego patetyzmu. Swoją muzyką Camberwell Now wpasowali się już bardziej w nurt nowej fali niż rocka progresywnego. Ich cała twórczość została skompilowana na jednym wydawnictwie „All’s Well” (1992, RecRec Music), a następnie zremasterowana i ponownie puszczona w obieg przez legendarną ReR Megacorp (2006).
Dlaczego tekst o Camberwell Now, a nie This Heat? Zwyczajny subiektywizm proszę Państwa, usłyszałam i zakochałam się. Camberwell Now po prostu bardziej do mnie trafiło, ich brzmienie wydaje mi się bardziej świeże, ponadczasowe. Aczkolwiek wiadomo, gusta – rzecz bardzo względna. Dla koneserów i/lub nie tylko" (Projekt Mariola)
Camberwell Now was formed in 1982 by Charles Hayward, Trefor Goronwy and Stephen Rickard shortly after the demise of This Heat , with which group the aforementioned were all linked – Hayward (drums/vocals) as a founder member, Goronwy as bassist/vocalist on the final This Heat tour, and Rickard as the band’s sound engineer. Their first release, the Meridian EP, resulted from what had originally been a Hayward solo project, upon the completion of which the newly formed unit faced the intriguing challenge of playing live with a line-up consisting of drums, bass and a sound technician. The use of tape manipulation had been very much at the heart of Meridian, and a method had to be found to incorporate this onstage in something other than a haphazard manner, and without resorting to the use of “backing tapes”. The answer to this conundrum was Stephen Rickard’s “Cassette Switchboard”, an original and possibly to this day unique method of switching between several freely-running tapes which could contain anything from musical drones (notes, chords, whatever) to field recordings to slowed down metal sheets being banged together to whatever one could imagine. For more on this see the article included with the recently remastered All’s Well (2006) , a compilation of most of the band’s recorded output. In all, Camberwell Now released two EPs (the aforementioned Meridian and Greenfingers), one album The Ghost Trade, and made contributions to various compilations. They toured regularly between their formation and the late 80s. Maria Lamburn joined the band in late 1985, featuring on the Greenfingers EP and on tour, until the band split in 1987. Upon their demise, Hayward and Goronwy were heard again together on the former’s solo album Survive the Gesture. Charles Hayward has since been involved in a wide variety of projects, both solo and collaborative. Trefor Goronwy disappeared for years to Russia, as a result of which he became involved with Tuvan throat-singing ensemble Huun-Huur-Tuu, and is currently working on new solo material incorporating instruments from former Soviet Central Asia (igil, kobyz). Stephen Rickard has since been pursuing other interests.
link in comments
link
OdpowiedzUsuń"The Ghost Trade" to najlepsza płyta wszechczasów i wszechświatów.
OdpowiedzUsuń