Data urodzenia Lightnin' Hopkinsa nie jest dokładnie udokumentowana. On sam podawał datę 15 marca 1912 roku, taką też wpisał do aplikacji ubezpieczenia społecznego wypełnianej w 1940 roku. Jednak w dokumentach figurują również daty 15 marca 1911 roku oraz (na świadectwie zgonu) 12 marca 1912 roku. Był synem Abe'a i Frances Hopkinsów, miał co najmniej czworo starszego rodzeństwa. Nikt w rodzinie nie umiał czytać i pisać. O dzieciństwie przyszłego muzyka wiadomo niewiele. Spędził je prawdopodobnie w hrabstwie Leon. W wieku trzech lat stracił ojca, zastrzelonego przy grze w karty. Wkrótce potem rodzina Hopkinsów przeprowadziła się do niedalekiej miejscowości Leona. Sam Hopkins pracował na farmie, uczęszczając jednocześnie do wiejskiej, jednoklasowej szkoły. Tam zetknął się z muzyką bluesową, graną przez lokalnych muzyków na wiejskich potańcówkach. Od starszych braci nauczył się grać na gitarze. W wieku ośmiu lat spotkał muzyka bluesowego Blind Lemon Jeffersona, na dorocznym mitingu kościoła baptystów w Buffalo. Według Hopkinsa, to spotkanie spowodowało, że sam stał się muzykiem. Wpływ na jego edukację muzyczną miało też dwóch (według własnych słów) członków dalszej rodziny: wokalista Alger „Texas” Alexander i gitarzysta Frankie Lee Sims.
21 września 1928 roku Hopkins poślubił Elamer „Noonę” Lacy, w następnym roku urodziła im się córka, Anna Mae. W połowie lat 30. Hopkins został skazany na ciężkie roboty na farmie więziennej w pobliżu Houston. Nie zachowały się jednak dokumenty sądowe pozwalające stwierdzić, jakie popełnił przestępstwo. Okres końca lat 30. i pierwszej połowy lat 40. spędził pracując fizycznie na farmach, grając okazjonalnie i wędrując po hrabstwach wschodniego i środkowego Teksasu. Odeszła od niego żona.
We wczesnych latach 40. wyjechał do Houston. Tam, pod koniec 1946 roku, w ramach akcji poszukiwania lokalnych talentów muzycznych, został zauważony i w studiu w Los Angeles dokonał swych pierwszych nagrań dla wytwórni Aladdin Records, z towarzyszeniem pianisty Wilsona Smitha. Wtedy otrzymał swój artystyczny pseudonim: Lightnin'. Pod koniec lat 40. nagrywał dla wytwórni Gold Star Records z Houston, zyskując lokalną popularność. 12 lutego 1949 roku utwór „Tim Moore’s Farm” znalazł się na 13. miejscu zestawienia najczęściej odtwarzanych w szafach grających (Most Played Juke Box Race Records) magazynu „Billboard”.
Wkrótce sukcesy zaczęły odnosić następne nagrania: „T' Model Blues”, „Jail House Blues” (cover utworu Bessie Smith) czy zarejestrowany jeszcze w 1948 roku przez Aladdin „Shotgun Blues”, przez cztery tygodnie obecny na liście najlepiej sprzedających się singli Billboardu. W wyniku problemów finansowych Gold Star Records, kontrakt i niewydane nagrania Hopkinsa przejęła wytwórnia Modern Records i jej firma zależna, RPM. Później wiązał się między innymi z wytwórniami Mercury oraz Decca. W tym okresie (1951–1953) powstały między innymi „Sad News from Korea”, „The War Is Over”, „Policy Game”, „I’m Wild About You Baby” czy „Highway Blues”. Był już wówczas znany w całym kraju, na równi z Muddy Watersem i Johnem Lee Hookerem. Pod koniec lat 50. muzyką Hopkinsa zainteresował się Mack McCormick, muzykolog i folklorysta, który zaaranżował jego występy przed szerszą publicznością, najpierw w Houston, następnie w Kalifornii. Koncert na Berkeley Folk Festival (3–4 lipca 1960 roku) został uznany za duży sukces. 6 i 7 lipca wystąpił wspólnie z Big Joe Williamsem, Sonnym Terrym oraz Browniem McGhee'm w klubie Ash Grove w Los Angeles.
14 października 1960 roku wystąpił w nowojorskiej Carnegie Hall, wspólnie między innymi z Petem Seegerem, Joan Baez czy The Clancy Brothers z Tommym Makemem. Koncertował także w klubach muzycznych Nowego Jorku, New Jersey i Bostonu. 13 listopada po raz pierwszy dokonał nagrania dla telewizji, wyemitowanego przez CBS siedem dni później. We współpracy z afroamerykańskim producentem Bobbym Robinsonem nagrał materiał, w którym znalazł się utwór „Mojo Hand”, wysoko odnotowany na listach przebojów. W latach 60. Kariera Hopkinsa rozwijała się, dużo koncertował i nagrywał. W 1964 roku, wraz z grupą muzyków (takich jak Sonny Boy Williamson, Hubert Sumlin, Willie Dixon, Clifton James, Sunnyland Slim, Sleepy John Estes, Hammie Nixon, John Henry Barbee, Sugar Pie DeSanto, Howlin' Wolf), wziął udział w tournée po Europie w ramach American Folk Blues Festival. Wystąpili w Niemczech, Francji, Danii, Szwecji, Norwegii, Belgii, Szwajcarii i na koniec w Wielkiej Brytanii. 7 listopada tegoż roku po raz kolejny koncertował w Carnegie Hall.
Pomiędzy 21 a 26 września 1965 roku występował na scenie w Matrix w San Francisco, nowo otwartym, macierzystym klubie Jefferson Airplane. Przez następne lata często powracał na Zachodnie Wybrzeże, 21 i 22 października 1966 roku koncertował w Fillmore West wspólnie z Grateful Dead oraz The Loading Zone. Występował na Longhorn Jazz Festival w Austin i Berkeley Blues Festival. W 1967 roku filmowiec-dokumentalista Les Blank rozpoczął pracę nad filmem The Blues According to Lightnin’ Hopkins, dwa lata później zrealizował jego sequel The Sun's Gonna Shine. Po przerwie w aktywnej działalności po kontuzji odniesionej w wypadku samochodowym w 1970 roku, Hopkins wciąż nagrywał i koncertował, w drugiej połowie lat 70. po raz kolejny występował w Europie, a także w Japonii. W 1972 roku został po raz pierwszy i jedyny w karierze, nominowany do nagrody Grammy, za album Lightnin' Strikes, przegrał jednak w kategorii Best Ethnic or Traditional Recording z albumem The London Muddy Waters Session. W 1980 roku został wprowadzony do Blues Hall of Fame. Był prawdopodobnie najczęściej nagrywającym muzykiem bluesowym w historii.
Zmarł na skutek komplikacji w przebiegu raka przełyku 30 stycznia 1982 roku w Houston. Został pochowany na tamtejszym Forest Park Cemetery. (wikipedia)
Lightnin' Hopkins is arguably the greatest Texas blues star of the 1960s era. A country bluesman of the highest caliber, his career began in the 1920s and stretched all the way into the 1980s. Along the way, Hopkins watched the genre change remarkably, but he never altered his mournful Lone Star sound, which translated onto both acoustic and electric guitar. His style, strong rhythms punctuated by his flowing but compact lead lines, created a stinging and heart-tearing evocative sound. This quintessential collector's edition includes two of Hopkins' finest albums: the long unavailable Lightnin' Strikes, originally released in 1962 by Vee-Jay Records, and the self-titled Lightnin' Hopkins, his1959 debut for the Folkways label. The two LPs are widely regarded as landmarks of the late-‘50s/early-‘60s blues revival. Both solid-blues masterpieces have been remastered and packaged together in this very special release, which also includes 5 bonus tracks from the same period.
. .
OdpowiedzUsuń