The Big 3 featuring Mama Cass

Mama Cass Elliot, czyli Cassandra Elliot znana jest przede wszystkim jako członkini jednej z najbardziej popularnych grup w historii muzyki rozrywkowej - The Mamas & The Papas. Jednak już na długo przed powstaniem grupy dała się poznać jako jedna z najciekawszych wokalistek obdarzona niespotykaną barwą głosu. Mama Cass miała szczęście do znajdywania i współpracy ze znakomitymi akompaniamentorami jak np. z Johnem Philipsem (w The Mamas & The Papas) czy Timem Rosem w prezentowanym The Big 3.

Grupa The Big 3 powstała w Nebrasce w stanie Omaha w roku 1963 i nagrała kilka bardzo ciekawych albumów utrzymanych w stylistyce pop-folkowej, ale nawiązującej bardzo do tradycyjnej muzyki amerykańskiej. The Big 3 rywalizowała z innym popularnym wtedy triem wokalnym Peter, Paul and Mary. W grupie obok Elliot występował wspomniany Tim Rose, który zasłynął jako znakomity interpretator utworu "Hey Joe", któremu etykietkę nieśmiertelności dokleił swoim wykonaniem Jimi Hendrix oraz James Hendricks. Trio występowało w wielu klubach i kawiarniach na Wschodnim Wybrzeżu Stanów. Nagrania Big 3 pełne były świeżości i pięknych wokalnych harmonii (Cass-Elliot), co miało niebagatelny wpływ na Mamas and the Papas. W repertuarze zespołu dominowały współczesne wersje folkowych standardów, czasem tylko akustyczne, ale również własne kompozycje. Grupa nie istniała długo i rozpadłą się w 1964 roku. Tom Rose rozpoczął karierę solową, a Elliot i Hendricks wraz z Zalem Yanovskym i Dennym Dohertym założyli efemeryczną grupę The Mugwumps, która przekształciła się w dwie najznakomitsze zespoły folk-rockowe w USA: The Mamas & The Papas i Lovin' Spoonful.

29 lipca 1974 w Londynie Cassandrę Elliot znalezioną martwą w łóżku. Oficjalną przyczyną śmierci było zaksztuszenie się kanapką i zachłyśnięcie wymiocinami jednak nie było tajemnicą, że od dłuższego czasu zmagała się z narkotykami i alkoholem. Może wyda się to paradoksalne, ale treść raportu jest zbliżona do tej, którą podawano jako przyczynę śmierci Hendrixa.

Przyznam się szczerze, że miałem duże obiekcje związane z zakupem tego CD. Nie trudno się domyśleć, że chodzi o okładkę płyty, która należy do chyba najbardziej "buraczanych" jakie kiedykolwiek widziałem. Po raz kolejny sprawdza się jednak stara zasada, że czasem to, co zewnętrzne ma się nijak do kryjącego się w nim wnętrza. I byłem tym mile zaskoczony, bo muzyka jest znakomita.

The most remarkable aspect of these recordings is the realization that Cass Elliot seemed to have a knack for finding solid accompanists and collaborators long before she hooked up with John Phillips, Denny Doherty, et al. James Hendricks and Tim Rose were, if anything, more talented vocally and technically more proficient than Phillips might've been at the time that some of these recordings were made -- curiously, the Big Three also covered "I May Be Right," a song written by Phillips' fellow Journeymen member Dick Weissman. The tendency is to lump the Big Three in with Peter, Paul Mary, but there were differences that probably matter more now to anyone grabbing this because of Cass Elliot's presence. The hard, bluesy "Young Girl's Lament" and "Wild Women" (which is probably Cass Elliot's greatest vocal showcase from this period in her career) stand in contrast to ethereal folk numbers like "All the Pretty Horses," "Silkie," "Winken, Blinken and Nod," and "Come Away Melinda," and show a group with more range than PPM usually explored. Hendricks and Rose also show an affinity for the blues on those songs and on "The Banjo Song," which, in tandem with Elliot's singing, ought to have carried the Big Three further than they got. In short, there's more than historical interest to be gleaned from these recordings, and much better music than one usually finds from the "pre-history" of a major group -- Bruce Eder, All Music Guide.

The Mamas & The Papas - Creeque Alley

Remembered today mostly for featuring a pre-Mamas Papas Cass Elliot, the Big Three recorded a couple of pleasant pop-folk albums around 1963. Elliot was flanked by notable partners Tim Rose (who went on to become a minor but noteworthy singer/songwriter in the late '60s, most famous for performing the version of "Hey Joe" that provided a loose blueprint for Jimi Hendrix's) and James Hendricks. The Washington, D.C. trio were typical of many of the acts working the East Coast coffeehouse circuit in the first half of the '60s, stressing clean and full harmonies, somewhat in the mold of the Kingston Trio. the Big Three were a little (but not much) funkier than the Kingstons, and also occasionally made stabs at a more pop-oriented sound with full band instrumentation. Most of their material, though, was solidly in the acoustic stream, and their repertoire emphasized then-contemporary versions of folk standards, although they did compose some of their own material (which was usually by Rose). the Big Three disbanded in 1964, when Rose left to go solo; Elliot and Hendricks joined Zal Yanovsky and Denny Doherty in the short-lived folk-rock precursors the Mugwumps, which in turn helped spawn two of the biggest folk-rock groups, the Mamas the Papas (with Elliot and Doherty) and the Lovin' Spoonful (with Yanovsky) -- Richie Unterberger, All Music Guide

link in comments