Teatr Pieśń Kozła

Teatr Pieśń Kozła jest jednym z najciekawszych i najbardziej znaczących przedstawicieli nowej polskiej awangardy teatralnej ostatnich lat. Zespół podróżował ze swoimi spektaklami po całym świecie i otrzymał wiele nagród.

Teatr Pieśń Kozła kontynuuje długą drogę polskiego teatru laboratoryjnego, zapoczątkowanego przez Osterwę i Limanowskiego, a tak świetnie rozwijanego przez Grotowskiego, Flaszena i Staniewskiego. Kierując swe poszukiwania w stronę sztuki aktorskiej, technik wokalnych i ruchowych, Teatr Pieśń Kozła wypracował własną, unikalną technikę pracy. Spektakle powstają podczas długiego okresu poszukiwań trwających rok lub dłużej. Każdemu kolejnemu projektowi artystycznemu towarzyszy nowa technika treningu aktorskiego, jak również pracy z głosem. W ten sposób każdy spektakl Teatru Pieśń Kozła jest inny i wyjątkowy, choć we wszystkich można zauważyć podobne podejście artystyczne, spajające ruch, głos, pieśń i tekst, które są wymiennymi elementami tak zwanej techniki koordynacji.

Teatr Pieśń Kozła został powołany w 1996 roku przez Grzegorza Brala i Annę Zubrzycki. Przez pierwsze lata istnienia zespół pracował w Ośrodku Grotowskiego we Wrocławiu. Od 2002 roku posiada własną siedzibę, XIV-wieczny refektarz w centrum miasta. Teatr Pieśń Kozła jest międzynarodowym zespołem, który współtworzą aktorzy ze Szwecji, Norwegii, Finlandii, Wielkiej Brytanii, Francji i Polski. Swoją pracą pedagogiczną i corocznie organizowanymi warsztatami przyciąga aktorów oraz reżyserów z całego świata. Teatr wypracował własną technikę pracy aktorskiej – technikę koordynacji, która jest przedmiotem podyplomowych studiów uniwersyteckich afiliowanych przez Manchester Metropolitan University z Wielkiej Brytanii. Zakończone dyplomem Master of Arts in Acting studia odbywają się co dwa lata w siedzibie teatru. Dotychczas odbyły się trzy edycje studiów (2004/2005, 2007 oraz 2009/2010).

Niezwykłość kursu polega na praktyce postrzeganej jako praca badawcza. Zasadnicza część pracy opiera się na nauczaniu technik ruchowych oraz wokalnych, które pozwalają studentom zdobyć umiejętności konieczne w ich osobistych poszukiwaniach dotyczących możliwości ciała i głosu podczas treningu i spektaklu. Praca badawcza jest nieodłącznym elemntem procesu aktorskiego, który przejawia się w indywidualnym podejściu każdego ze studentów. Następny nabór nastąpi jesienią 2009 roku.

Od 2005 roku teatr organizuje coroczny festiwal: Brave Festival. Przeciw wypędzeniom z kultury, prezentując sztukę i tradycje ginących kultur z całego świata. To festiwal ludzi odważnych, którzy mówią o tym, skąd pochodzą, jakie są ich wartości, tradycja i duchowość. Każda edycja Brave Festival skoncentrowana jest na innym aspekcie człowieczeństwa, sztuce albo regionie świata. Do tej pory odbyły się następujące edycje: „Magia głosu”, „Głosy Azji”, „Zatopione pieśni”, „Rytuał zaczyna się w Afryce”, „Modlitwy świata” i "Zaklinacze". Celem festiwalu jest zapewnienie artystom możliwości zaprazentowania ich kulturowego dziedzictwa, a także dzielenia się doświadczeniami. To festiwal ludzi, którzy nie godzą się na wzorce lansowane przez kulturę masową, ludzi, którzy szukają najgłębszych z możliwych źródeł inspiracji – inspiracji wewnętrznej. Brave Festival promuje różnorodność, wielokuturowość i pokój. Organizatorzy festiwalu wierzą, iż próba dialogu i zrozumienia odległych tradycji nie stanowi jedynego sposobu na zachowanie danej kultury. Pomocna jest również działalność charytatywna. Wszystkie wpływy z biletów Brave Festival przekazywane są organizacji Rokpa International, która prowadzi projekty edukacyjne i kulturalne w różnych częściach świata. Ideą Rokpy jest wychowywanie dzieci świadomych swojej tożsamości, aż do momentu gdy osiągną pełną dojrzałość. W ten sposób Brave Festival staje się się projektem o dużo szerszym znaczeniu, który przyczynia się do ratowania ginących kultur w sposób bardzo praktyczny i namacalny. (www.piesnkozla.pl)

Pierwszym przedstawieniem grupy Brala i Zubrzyckiej była "Pieśń Kozła – dytyramb" (1997), która w warstwie muzycznej nawiązywała do starych pieśni z regionu greckiego Epiros, Albanii i Rumunii, do żałobnych, greckich lamentacji oraz do tradycji Madinados - muzycznych improwizacji poezji pochodzących z Krety. Fabuła spektaklu została zaczerpnięta z "Bachtanek" Eurypidesa. Z tej mieszanki grupa starała się wywołać ducha antycznego widowiska.

W 2001 powstał następny spektakl Teatru Pieśń Kozła zatytułowany "Kroniki - obyczaj lamentacyjny". Tym razem zespół sięgnął do spuścizny tradycji pieśni pogrzebowych, skupiając swoją uwagę na muzycznej i głosowej strukturze lamentów. W warstwie fabularnej przedstawienie inspirowane było historią Gilgamesza - legendarnego władcy sumeryjskiego.

„Lacrimosa” jest trzecim spektaklem Teatru Pieśń Kozła. Zamyka etap pracy zespołu nad mitami. Trzy kolejne spektakle na różne sposoby mówiły o „micie ofiarniczym”. „Lacrimosa” mówi o tym, że jeden człowiek daje sobie prawo do tego, aby złożyć w ofierze życie drugiego człowieka. Mówi o tragicznej ludzkiej uzurpacji i postawieniu się na równi z Bogiem. „Lacrimosa” zbudowana jest na kanwie literackiej „Mszy za miasto Arras” Andrzeja Szczypiorskiego, ale przywołuje też kilka cytatów z „Braci Karamazow” F. Dostojewskiego oraz „Apokalipsy św. Jana”. W warstwie muzycznej przywołuje motywy z „Requiem” W.A.Mozarta. W obszarze działań fizycznych spektakl został zainspirowany kultem „Anastenariów”. Kultem o starożytnych korzeniach, którego praktykujących nazywa się „tymi, którzy chodzą po ogniach”. Jest to kult o greckim rodowodzie, jeden z niewielu wciąż praktykowanych kultów opętania w Europie.

„Macbeth”, będący owocem współpracy z Royal Shakespeare Company, to kolejny eksperyment Teatru Pieśń Kozła. Stanowi próbę odkrycia muzyczności w poezji Szekspira i odnalezienia korzeni tragedii. Poszukując kolorów i dźwięków szekspirowskiego języka, aktorzy starają się zgłębiać naturę dramatu. „Lacrimosa” zamknęła etap pracy zespołu nad mitami. „Macbeth” jest wyrazem zainteresowania tragedią (nazwa grupy - z greckiego „tragon ode” – pieśń kozła), otwierając jednocześnie nowe obszary poszukiwań. Pierwszy pokaz pracy nad projektem „Macbeth” odbył się w lutym 2007 roku w Swan Theatre (Royal Shakespeare Company) w Stratford-upon-Avon podczas festiwalu Complete Works. Spektakle w Teatrze Pieśń Kozła, mimo że zwane premierowymi,to w rzeczywistości prezentacje pracy nad wciąż ewoluującym spektaklem. Widzowie są zatem świadkami procesu poszukiwania nowych znaczeń i możliwości ekspresji. W spektaklu bierze udział międzynarodowy zespół aktorów z Anglii, Finlandii, Szkocji, Walii i Polski.

Najnowszy projekt Teatru Pieśń Kozła z 2009 roku to „Pożądanie w cieniu wiązów” według sztuki Eugene O’Neilla. Jest to pierwszy spektakl dramatyczny Teatru Pieśń Kozła w całości skoncentrowany nie na muzyczności czy ruchu, lecz na słowie. Porusza tematykę rodziny, jej tajemnic, nadużyć, bólu, cienia i tabu. To sztuka o uniwersalnym charakterze, ponieważ jej kluczowe aspekty dotyczą nas wszystkich. Kolebka biologicznego życia jest miejscem, w którym rodzi się wszelkie zło i wynaturzenia. Mroczne sekrety tkwią w każdej rodzinie. Staje się ona siedliskiem największego ludzkiego cierpienia, zamiast przyczyniać się do rozwoju jednostki. „Pożądanie w cieniu wiązów” w reżyserii Grzegorza Brala to spektakl wielowarstowy – kolejny teatralny palimpsest. Pozornie prosta historia i świetnie skonstruowane postaci stają się pretekstem do zadawania istotnych pytań. Na ile konstrukcja literacka jest gorsetem dla aktora? Czy emocje odgrywane na scenie nie stają się w pewnym momencie czymś oczywistym i naturalnym? Postaci dramatu tworzą więzi tragiczne, aktorzy wcielający się w swoje role próbują natomiast nawiązać kontakt z widzem. Wyobraźnia podpowiada im, gdzie się w danej chwili znajdują, w jaki sposób przekazać uczucia odgrywanych postaci. Dzięki minimalistycznej scenografii i prostym kostiumom dramat rozwija się tak naprawdę w wyobraźni aktora i widza.

Teatr Pieśń Kozła (Song Of The Goat Theatre), which was founded in 1996 by Grzegorz Bral and Anna Zubrzycki, has been hailed by many as the most exciting and innovative of the new theatre movements in Poland. It continues the long tradition of Polish ensemble theatre work and, through its dedication to ongoing research in the actor’s craft and its vocal and movement techniques has created a unique performance style.

link in comments (of course)