Urodziła się na 33 East Livingston Street w miasteczku Tryon w Północnej Karolinie, jako szóste z siedmiorga dzieci swoich rodziców. Podobnie jak wielu innych czarnych piosenkarzy, była w dzieciństwie zainspirowana sukcesami Marian Anderson i zaczęła śpiewać w swoim kościele, od wczesnych lat przejawiając też wielki talent pianistyczny. Kiedy w wieku 10 lat dała swój pierwszy publiczny koncert, jej rodzice musieli przesiąść się do tylnych rzędów w sali, żeby zrobić miejsce białym słuchaczom. Ten incydent wpłynął silnie na jej późniejszą walkę o prawa obywatelskie.
Kiedy miała 17 lat, przeprowadziła się do Filadelfii, gdzie nauczała gry na fortepianie i akompaniowała piosenkarzom. Dzięki sponsorom rozpoczęła naukę w nowojorskiej prestiżowej szkole Juilliard School of Music, ale brak pieniędzy zmusił ją do przerwania nauki i porzucenia marzeń o podbiciu Ameryki jako pierwsza czarnoskóra pianistka koncertowa. Później usiłowała się jeszcze dostać na zajęcia z gry na fortepianie w Curtis Institute, ale jej kandydaturę odrzucono. Simone była przekonana, że stało się tak z powodów rasowych.
Artystka zwróciła się więc ku bluesowi i jazzowi, dając pierwszy występ w jednym z klubów nocnych w Atlantic City. W 1954 przyjęła swój pseudonim (Nina nazywał ją jej chłopak, zaś Simone to hołd dla francuskiej aktorki Simone Signoret). Szerszy rozgłos zdobyła w 1959 porywającą interpretacją piosenki "I Loves You Porgy" z opery "Porgy and Bess" George'a Gershwina, jedynym utworem, który awansował do czołowej czterdziestki list przebojów w USA. Wkrótce potem był singel "My Baby Just Cares For Me", wykorzystany później w reklamach Chanel No. 5 na wyspach brytyjskich oraz w filmie Bernardo Bertolucciego Ukryte pragnienia. Interesujący plastelinowy teledysk do tej piosenki nakręciło studio Aardman Animations Nicka Parka i Petera Lorda.
W latach 60. Nina Simone była zaangażowana w ruch obrony praw obywatelskich, co zaowocowało nagraniem kilku piosenek o wymowie politycznej: "To Be Young, Gifted and Black" (później nagrana też przez Arethę Franklin i Donny'ego Hathawaya), "Blacklash Blues", "Mississippi Goddam" (odpowiedź na zabójstwo Medgara Eversa i wysadzenie kościoła w Birmingham w Alabamie, gdzie zginęło czworo czarnych dzieci), "I Wish I Knew How It Would Feel to Be Free" i "Pirate Jenny" Kurta Weilla.
W 1961 Simone nagrała swoją wersję tradycyjnej piosenki "House of the Rising Sun", śpiewanej też przez Boba Dylana i - przede wszystkim - The Animals. Piosenkarka znana jest też z hitu Screamin' Jaya Hawkinsa "I Put a Spell on You", "Aint Got No (I Got Life)" z musicalu "Hair" czy "Here Comes the Sun" The Beatles. Była artystką bardzo wszechstronną, potrafiła podczas jednego koncertu zagrać utwory z najróżniejszych dziedzin muzycznych – jazzu, bluesa, gospel, a nawet z pogranicza muzyki klasycznej.
Sławę przyniósł jej utwór "Sinnerman", wykorzystany w filmie Afera Thomasa Crowna (1968) Normana Jewisona. Ta sama piosenka rozbrzmiała również w remake'u filmu z 1999 r., w którym wystąpili Pierce Brosnan i Rene Russo, a także w filmach Komórka (2004), Inland Empire (2006) i Miami Vice (2006), serialu Hoży doktorzy (2001) oraz w grze The Saboteur (2009).
W 1971 Simone wyjechała z USA po konfliktach z agentami, firmami nagraniowymi i władzami skarbowymi, choć publicznie jako powód wyjazdu podawała rasizm. Powróciła w 1978 i została zaaresztowana za niepłacenie podatków (przez kilka lat rzeczywiście nie płaciła podatków w ramach protestu przeciw wojnie w Wietnamie). Później mieszkała w różnych krajach na Karaibach, w Afryce i Europie, występując aż do sześćdziesiątego roku życia. W latach 80. regularnie koncertowała w klubie jazzowym Ronniego Scotta w Londynie.
W 1995 Simone prawdopodobnie postrzeliła syna swojego sąsiada z wiatrówki, bo jego śmiech nie pozwalał jej się skoncentrować. Miała opinię osoby bardzo chwiejnej i niełatwej we współpracy, choć gwałtownie protestowała przeciw takim określeniom. Na scenie była na ogół wyniosła i dumna, ale w późniejszych latach często przeplatała piosenki dowcipnymi anegdotami ze swojego życia. Swoim królewskim stylem zapracowała sobie na przydomek Najwyższej Kapłanki Soulu (High Priestess of Soul, patrz również Aretha Franklin i Ella Fitzgerald).
Jej córka, aktorka i piosenkarka znana jako Simone, wystąpiła na Broadwayu w Aidzie.
W 1992 ukazała się autobiografia artystki pod tytułem I Put a Spell on You.
W 1993 osiedliła się w pobliżu Aix-en-Provence na południu Francji. Zmarła we śnie w Carry-le-Rouet w 2003. (wikipedia)
Simone taught piano and worked as a accompanist for other performers while at Julliard, but she eventually had to leave school after she ran out of funds. Moving to Philadelphia, Simone lived with her family there in order to save money and go to a more affordable music program. Her career took an unexpected turn, however, when she was rejected from the Curtis Institute of Music in Philadelphia; she later claimed the school denied her admittance because she was African-American. Turning away from classical music, she started playing American standards, jazz and blues in clubs in the 1950s. Before long, she also started singing along with her music at the behest of one bar owner. She took the stage name Nina Simone—"Nina" came from a nickname meaning "little one" and "Simone" after the actress Simone Signoret. She won over such fans as Harlem Renaissance writers Langston Hughes, Lorraine Hansberry, and James Baldwin.
Simone began recording her music in the late 1950s under the Bethlehem label, releasing her first full album in 1958, which featured "Plain Gold Ring" and "Little Girl Blue." It also included her one and only top 40 pop hit with her version of "I Loves You Porgy" from the George Gershwin musical Porgy and Bess.
In many ways, Simone's music defied standard definitions. Her classical training showed through, no matter what genre of song she played, and she drew from many sources including gospel, pop and folk. She was often called the "High Priestess of Soul," but she hated that nickname. She didn't like the label of "jazz singer", either. "If I had to be called something, it should have been a folk singer because there was more folk and blues than jazz in my playing," she later wrote.
By the mid-1960s, Simone became known as the voice of the civil rights movement. She wrote "Mississippi Goddam" in response to the 1963 assassination of Medgar Evers and the Birmingham church bombing that killed four young African-American girls. After the assassination of Reverend Martin Luther King, Jr. in 1968, Simone penned "Why (The King of Love Is Dead)." She also wrote "Young, Gifted and Black," borrowing the title of a play by Hansberry, which became a popular anthem at the time.
As the 1960s drew to a close, Simone tired of the American music scene and the country's deeply divided racial politics. She lived in several different countries, including Liberia, Switzerland, England and Barbados before eventually settling down in the South of France. For years, Simone also struggled with her finances, and clashed with managers, record labels, and the Internal Revenue Service.
Around this time, Simone recorded cover songs of popular music, putting her own spin on such songs as Bob Dylan's "The Times They Are A-Changin'" and the Beatles' "Here Comes the Sun." She also showed her sensual side with the song "I Want a Little Sugar in My Bowl." She then took a break from recording, returning in 1978 with the album Baltimore. The title track was a cover version of a Randy Newman song. Critics gave the album a warm reception, but it did not do well commercially.
Simone went through a career renaissance in the late 1980s when her song "My Baby Just Cares For Me" was used in a perfume commercial in the United Kingdom. The song became a Top 10 hit in Britain. She also penned her autobiography, I Put a Spell on You, which was published in 1992. Her next recording, A Single Woman, came out in 1993. To support these works, Simone gave some performances in the United States.
Touring periodically, Simone maintained a strong fan base that filled concert halls whenever she performed. She appeared in New York City in 1998, her first trip there in five years. The New York Times critic Jon Paneles reviewed the concert, saying that "there is still power in her voice" and the show featured "a beloved sound, a celebrated personality, and a repertory that magnifies them both." That same year, Simone attended South African leader Nelson Mandela's 80th birthday celebration.
In 1999, Simone performed at the Guinness Blues Festival in Dublin, Ireland. She was joined on stage by her daughter Lisa for a few songs. Lisa, from Simone's second marriage to manager Andrew Stroud, followed in her mother's footsteps. She has appeared on Broadway in Aida, using the stage name "Simone."
In her final years, Simone battled with health problems. Some reports indicate she was battling breast cancer, but that claim has not been officially confirmed. She died on April 21, 2003, at her home in Carry-le-Rouet, France.
While she may be gone, Simone left a lasting impression on the world of music. She sang to share her truth, and her music still resonates with great emotion and power. Simone has inspired an array of performers, from Aretha Franklin to Joni Mitchell. Her deep, distinctive voice continues to be a popular choice for television and film soundtracks, from documentaries to comedies to dramas. (© 2011 A&E Television Networks. All rights reserved)
link
OdpowiedzUsuńWhat a truly amazing post.
OdpowiedzUsuń