The Stranglers - Live In Toronto (1980)

Zespół powstał w 1974 roku w Guildford, w okręgu Surrey, położonym na południowy-zachód od Londynu. Początkowo nazywali się The Guildford Stranglers, by później wyrzucić nazwę miejscowości i przybrać nazwę, pod którą przeszli do historii muzyki. Zaczynali w czasie, gdy punk miał wkrótce eksplodować z wielką siłą i na kilka lat wywrócić porządek na scenie muzycznej do góry nogami.

Siłami napędowymi zespołu byli przez lata wokalista i gitarzysta Hugh Cornwell (absolwent biochemii na uniwersytecie w Bristolu), basista Jean-Jacques Burnel oraz klawiszowiec Dave Greenfield, odpowiedzialni za muzykę i aranżacje. Skład uzupełniał perkusista Jet Black (naprawdę Brian Duffy; wcześniej z powodzeniem prowadzący własny biznes), który wraz z Hugh odpowiedzialny jest za założenie grupy. Każdy z nich zaczynał od grania zupełnie innej muzyki - Hugh od bluesa, Jet jazzu, z kolei Jean-Jacques był klasycznie wykształconym gitarzystą, który przed powstaniem The Stranglers miał okazję występować z orkiestrami symfonicznymi, zaś Greenfield zabawiał żołnierzy w bazach wojskowych w Niemczech, wykonując popularne melodie, ale fascynował się Rayem Manzarkiem z The Doors.

Pierwszym dużym wydarzeniem w karierze zespołu była rola supportu na brytyjskiej trasie The Ramones i Patti Smith. Wtedy The Stranglers zaliczano do nurtu punkowego, aczkolwiek w muzyce grupy można było znaleźć elementy, które z punkiem nie miały wiele wspólnego. Ta mikstura nie spotkała się z zachwytem recenzentów. Albumy "Rattus Norvegicus", "No More Heroes" czy "Black And White" dziś zalicza się w poczet klasyków Dusicieli, ale w czasach, w których trafiały na rynek, spotykały się z mieszanymi odczuciami krytyków. Do tego dochodziło niezrozumienie tekstów, co owocowało oskarżeniami o rasizm i seksizm. Prawda była taka, że Hugh i Jean-Jacques mieli absurdalne, montypythonowskie poczucie humoru, które nie każdy rozumiał właściwie. Ponadto The Stranglers nie byli lubiani przez muzyczną prasę i sami dziennikarzy nie cierpieli, czemu nie raz dali dowody. Do historii przeszło zdarzenie, gdy Burnel niemal znokautował żurnalistę, który niepochlebnie wyrażał się o grupie oraz rozebranie innego przedstawiciela mediów do rosołu i przywiązanie go do drzewa. Dodajmy, że Burnel jest wielbicielem karate mającym dziś własną szkołę i piąty dan w tej sztuce walki.

Mimo powściągliwych reakcji na muzykę The Stranglers rosło grono zwolenników zespołu. Dzięki temu płyta "The Raven", uważana w twórczości zespołu za przejściową między punkiem a łagodniejszym graniem, dotarła do czwartego miejsca brytyjskiego notowania albumów. Zaczęto również doceniać wcześniejsze wydawnictwa Dusicieli. Fanów podzielił koncepcyjny materiał poświęcony religii i cywilizacjom pozaziemskim - "The Gospel According To The Meninblack". Stranglersi z komercyjnej porażki podnieśli się jednak szybko, nagrywając jeden ze swoich sztandarowych materiałów - "La Folie" (1981), także koncepcyjny, poświęcony tematyce miłości. To na nim znalazł się "Golden Brown", który dotarł do drugiego miejsca na brytyjskiej liście singli. Mniej więcej w tym samym okresie pojawił się następny wielki przebój The Stranglers, "Strange Little Girl", który pierwotnie trafił na kompilację "The Collection 1977-1982", a po latach został przerobiony przez Tori Amos. Piosenka dotarła do siódmej pozycji w notowaniu singli (po latach dodano ją do reedycji "La Folie" z 2001 roku).

Pasmo komercyjnych sukcesów The Stranglers rozpoczęło się wraz z podpisaniem kontraktu z Epic Records. Niemal na każdej z nagranych dla tej firmy płyt znajdował się przynajmniej jeden przebojowy singel. Na "Feline" kompozycja "European Female", na "Aural Sculpture" "Skin Deep", na "Dreamtime" utwór "Always The Sun". Sielanka zakończyła się pod koniec lat 80. W 1990 roku The Stranglers nagrali album "10", który był ostatnim z Hugh Cornwellem w składzie. Wokalista i gitarzysta odszedł z powodu różnic artystycznych i nieporozumień z Burnelem, narastających od kilku lat. Odbiło się to negatywnie na obu stronach. Ani późniejsze płyty The Stranglers z innymi wokalistami, ani solowe wydawnictwa Hugh nie zdobyły podobnej popularności, co płyty zespołu z lat 80. Ostatnim przejawem sukcesu Dusicieli była obecność w pierwszej dziesiątce listy singli coveru The Kinks "All Day And All Of The Night" (miejsce siódme).

Gitarę po Cornwellu, na 10 lat, przejął John Ellis, znany z punkowego The Vibrators, w początkach lat 80. supportującego Stranglersów na koncertach. Niedługo po jego dołączeniu wokalistą Dusicieli został Paul Roberts. Z tymi muzykami w składzie nagrano cztery płyty - "Stranglers In The Night" (1992), "About Time" (1995), "Written In Red" (1997) i "Coup de Grace" (1998), które spotkały się z chłodnym przyjęciem. W 2000 roku Ellis pożegnał się z zespołem, a na jego miejsce przyszedł Baz Warne. Z nim zarejestrowano najbardziej udany po odejściu Hugh album, "Norfolk Coast". Pochodząca z niego piosenka "Big Thing Coming" była pierwszą od 14 lat kompozycją zespołu, która weszła do Top 40 zestawienia singli. Po odejściu w 2006 roku Robertsa grupa przekształciła się w kwartet i w takim składzie grała koncerty docierając między innymi do Polski (w sumie Dusiciele występowali u nas parokrotnie, raz także z Hugh). Ostatnim studyjnym materiałem The Stranglers pozostaje pochodząca z jesieni 2006 roku płyta "Suite XVI".

W 2007 roku grupa obchodziła 30-lecie działalności artystycznej (w 1977 roku premierę miał "Rattus Norvegicus") wykonując piosenki z samego początku kariery i dopiero na bis prezentując nowsze kompozycje. Hugh nie było na scenie. Wydarzenie uwieczniono na DVD "Rattus At The Roadhouse". W 2008 roku Jean-Jacques Burnel zasugerował w wywiadzie, że trwająca wówczas trasa koncertowa będzie ostatnią w historii zespołu. Wpływ na taką wypowiedź miał pogarszający się stan zdrowia Jeta Blacka. "Jet ma 70 lat. Jestem pod wielkim wrażeniem, że w takim wieku decyduje się na granie 90-minutowych koncertów. Nie tak dawno parę razy musiał go zastąpić jego techniczny, bo Jet nie czuł się dobrze. Gdyby Jeta zabrakło na dobre, nie za bardzo wiedziałbym, co robić. Myślę, że dalej nagrywalibyśmy płyty, ale sądzę, iż już nigdy nie zagramy tak dużej trasy, jak ta" - mówił Jean-Jacques. (wp.pl)

The Stranglers are a rock music group, formed on September 11, 1974 in Guildford, Surrey, England, United Kingdom. They were originally called The Guildford Stranglers and operated from an off-licence in the town. They also based themselves in the nearby village of Chiddingfold for a while.

Original personnel were singer/guitarist Hugh Cornwell (from Kentish Town, London), keyboardist/guitarist Hans Wärmling (from Sweden, replaced within two years by Brighton-born keyboardist Dave Greenfield), London-born bass guitarist Jean-Jacques Burnel and drummer Jet Black (a.k.a. Brian Duffy), a native of Ilford, Essex.

They began as a sinister sounding, hard-edged pub rock group, but eventually branched out to explore other styles of music. The Stranglers were, beginning in 1976, tangentially associated with punk rock, due in part to their opening for The Ramones’ first British tour. The Stranglers were also associated with new wave music as well as gothic rock, but their idiosyncratic approach never fit completely within a musical genre.

In August 1990, founding member Cornwell left the band to pursue a solo career. In his autobiography, Cornwell states that he felt the band was a spent force creatively, and cited various examples of his increasingly acrimonious relationship with his fellow band-members, particularly Burnel. The remaining members recruited two replacements, including John Ellis, who had opened for the band in the 1970s as a member of The Vibrators, and singer Paul Roberts. (last.fm)

 

link in comments