The Fugs to nowojorska formacja, która jest jedną z najważniejszych undergroundowych grup. Niech żaden szanujący się słuchacz muzyki dziwnej i innej nawet nie wspomina, że ta nazwa jest mu nieznana.
Powstali gdzieś koło 1964 roku w Nowym Jorku. Założyli ją dwaj żydowscy emigranci - Tuli Kupfenberg i Ed Sanders. Inspiracją zespołu była szeroko pojęta spuścizna kulturowa od Arystotelesa, przez "Króla Ubu", dadaistów, beatników, Charliego Parkera etc. Był to swoisty tygiel artystyczny. Swoje pierwsze występy grupa rozpoczęła w 1965 i w tymże też roku miała miejsce pierwsza sesja nagraniowa dla Folkways Records. Pierwszy album również ukazał się w roku 1965 w małym nakładzie wydany przez Broadside pod tytułem "The Village Fugs Sings Ballad Of Contemporary Protest". Grupa miała przeróżne konotacje kulturowe - odwiedzała komunę Kena Keseya z jego Merry Pranksters, uczestniczyła w ekscesach psychodeliczenej sceny San Francisco z Grateful Dead, Jefferson Airplane, i - a jakżeby inaczej - zakumplowali się z Frankiem Zappą i jego Mothers Of Invention. Występy grupy bardzo często kończyły się ekscesami i interwencją policji. Grupa nie stroniła od muzycznych eksperymentów, które mogła realizować m.in. dzięki współpracy ze słynną wytwórnią ESP-Disk dla której nagrała album "The Virgin Fugs". Muzycy znaleźli się nawet pod lupą FBI za swoje lewackie sympatie. Współpraca z ESP-Disk wkrótce się zakończyła ponoć z tego powodu, że cała wytwórnia była tylko przykrywką dla mafii. Muzycy z Fugs często sięgali po wszelakie akcje typu performance. Często ich aktywnym wsparciem był nie kto inny jak poeta "przeklęty" świętej pamięci Allen Ginsberg (jego sylwetkę muszę przypomnieć w którymś z kolejnych postów). Nie ma sensu wymienianie wszystkich albumów The Fugs - zainteresowani sami sobie wyguglują - oraz muzyków, którzy przewinęli się w składzie - jednak taki podstawowy wyglądał mniej więcej tak:
Powstali gdzieś koło 1964 roku w Nowym Jorku. Założyli ją dwaj żydowscy emigranci - Tuli Kupfenberg i Ed Sanders. Inspiracją zespołu była szeroko pojęta spuścizna kulturowa od Arystotelesa, przez "Króla Ubu", dadaistów, beatników, Charliego Parkera etc. Był to swoisty tygiel artystyczny. Swoje pierwsze występy grupa rozpoczęła w 1965 i w tymże też roku miała miejsce pierwsza sesja nagraniowa dla Folkways Records. Pierwszy album również ukazał się w roku 1965 w małym nakładzie wydany przez Broadside pod tytułem "The Village Fugs Sings Ballad Of Contemporary Protest". Grupa miała przeróżne konotacje kulturowe - odwiedzała komunę Kena Keseya z jego Merry Pranksters, uczestniczyła w ekscesach psychodeliczenej sceny San Francisco z Grateful Dead, Jefferson Airplane, i - a jakżeby inaczej - zakumplowali się z Frankiem Zappą i jego Mothers Of Invention. Występy grupy bardzo często kończyły się ekscesami i interwencją policji. Grupa nie stroniła od muzycznych eksperymentów, które mogła realizować m.in. dzięki współpracy ze słynną wytwórnią ESP-Disk dla której nagrała album "The Virgin Fugs". Muzycy znaleźli się nawet pod lupą FBI za swoje lewackie sympatie. Współpraca z ESP-Disk wkrótce się zakończyła ponoć z tego powodu, że cała wytwórnia była tylko przykrywką dla mafii. Muzycy z Fugs często sięgali po wszelakie akcje typu performance. Często ich aktywnym wsparciem był nie kto inny jak poeta "przeklęty" świętej pamięci Allen Ginsberg (jego sylwetkę muszę przypomnieć w którymś z kolejnych postów). Nie ma sensu wymienianie wszystkich albumów The Fugs - zainteresowani sami sobie wyguglują - oraz muzyków, którzy przewinęli się w składzie - jednak taki podstawowy wyglądał mniej więcej tak:
Tuli Kupfenberg - voc, perc
Ed Sanders - voc, guitar, viol, harm
John Andrerson - bass
Vinny Leary - guitar
Ken Weaver - drums
Steve Weber - guitar, voc.
Ed Sanders - voc, guitar, viol, harm
John Andrerson - bass
Vinny Leary - guitar
Ken Weaver - drums
Steve Weber - guitar, voc.
Nikt nie wyraził dosadniej nęcących idei hippisowskiej rewolty niż The Fugs. "Nienawidzimy wojny. Kochamy seks, trawkę i LSD" – śpiewali w zawianym chórze w songu "Jesteśmy the Fugs" ze swej debiutanckiej płyty wydanej w 1965 roku. Nagrania umożliwił im Harry Smith, choć należeli do całkiem nowej tradycji miejskiego folku. Ekspresję ulicznej orkiestry łączyli z prowokacyjną i zwariowaną aurą artystycznego kabaretu. The Fugs nagrywali dla jednej z pierwszy niezależnych wytwórni – nowojorskiej ESP, która reklamowała się hasłem: artysta sam decyduje o tym, co znajdzie się na albumie. Dzięki temu utrwaliła nagrania plejady ekscentryków lat 60., świętych szaleńców free jazzu: Sun Ra i Alberta Aylera oraz ekscentrycznych folkowców. Miejskiego ducha, obok The Fugs, oddawali protopunkowcy z The Godz. Eteryczni trubadurzy z Pearls Before Swine połączyli songi inspirowane prozą Tolkiena i protest przeciw wojnie w Wietnamie. Najbardziej zbzikowani byli Holy Modal Rounders. Ich album z 1967 roku "Indian War Whoop" przynosi najosobliwsze interpretacjetradycyjnych folkowych tematów. Nabuzowani LSD muzycy na przemian zapadają w oniryczne transy i rozwichrzone kawalkady, w których zawodzeniu skrzypiec zdają się towarzyszyć głosy indiańskich duchów.
Najdziwniejszym bardem epoki psychodelicznej był niejaki Tom Baker. Przekonany o własnej świętości adept jogi i właściciel restauracji ze zdrową żywnością leżącej nieopodal Hollywood. Zgromadził wokół siebie grupę wyznawców, których pod imieniem Father Yod karmił typową papką mistycyzmu kalifornijskiego: medytacja, wolna miłość, tantryczne sztuczki z orgazmem, cześć dla zwierząt i wegetarianizm. Otoczony haremem trzynastu żon poczuł się ciasno w Stanach, przybrał imię YaHoWa 13 i założył komunę na Hawajach. Przez cały ten czas tworzył słodkie ballady i odprawiał psychodeliczne rytuały własnego kultu. W 1999 roku japońska oficyna Captain Trip wydała zbiór jego nagrań liczący 13 kompaktów! Brzmią ciekawiej niż niesławne więzienne songi innego guru tamtej epoki, Charlesa Masona. Legendę Bakera ugruntowała jednak nie muzyka, lecz okoliczności śmierci. Jedni twierdzą, iż miał wypadek szybowcem, inni, iż dokonał nieudanej lewitacji. Faktem jest, że poturbowany święty odmówił pomocy medycznej, miały go uleczyć chóralne śpiewy i… regularne lewatywy. Ponoć gdy skonał, wyznawcy wypchali jego zabalsamowane ciało, by oddawać mu cześć. Był rok 1975! Na pozostałych po nim płytach najbardziej przejmujące są chóralne śpiewy jego własnych dzieci zawodzących o "naszym Yahowie". --- Rafał Księżyk
Najdziwniejszym bardem epoki psychodelicznej był niejaki Tom Baker. Przekonany o własnej świętości adept jogi i właściciel restauracji ze zdrową żywnością leżącej nieopodal Hollywood. Zgromadził wokół siebie grupę wyznawców, których pod imieniem Father Yod karmił typową papką mistycyzmu kalifornijskiego: medytacja, wolna miłość, tantryczne sztuczki z orgazmem, cześć dla zwierząt i wegetarianizm. Otoczony haremem trzynastu żon poczuł się ciasno w Stanach, przybrał imię YaHoWa 13 i założył komunę na Hawajach. Przez cały ten czas tworzył słodkie ballady i odprawiał psychodeliczne rytuały własnego kultu. W 1999 roku japońska oficyna Captain Trip wydała zbiór jego nagrań liczący 13 kompaktów! Brzmią ciekawiej niż niesławne więzienne songi innego guru tamtej epoki, Charlesa Masona. Legendę Bakera ugruntowała jednak nie muzyka, lecz okoliczności śmierci. Jedni twierdzą, iż miał wypadek szybowcem, inni, iż dokonał nieudanej lewitacji. Faktem jest, że poturbowany święty odmówił pomocy medycznej, miały go uleczyć chóralne śpiewy i… regularne lewatywy. Ponoć gdy skonał, wyznawcy wypchali jego zabalsamowane ciało, by oddawać mu cześć. Był rok 1975! Na pozostałych po nim płytach najbardziej przejmujące są chóralne śpiewy jego własnych dzieci zawodzących o "naszym Yahowie". --- Rafał Księżyk
The Fugs are a band formed in New York City in 1965 by poets Ed Sanders and Tuli Kupferberg, with Ken Weaver on drums. Soon afterwards, they were joined by Peter Stampfel and Steve Weber of the Holy Modal Rounders. The band was named by Kupferberg, from a euphemism for "fuck" used in Norman Mailer's novel, The Naked and the Dead.
The band's original core members, Sanders, Kupferberg, and Weaver, were joined at various times in the 1960s by a number of others, some of whom were noted session musicians or members of other bands. These included Weber and Stampfel, bassist John Anderson, guitarist Vinny Leary, guitarist Peter Kearney, keyboardist Lee Crabtree, guitarist Jon Kalb, guitarist Stefan Grossman, singer/guitarist Jake Jacobs, guitarist Eric Gale, bassist Chuck Rainey, keyboardist Robert Banks, bassist Charles Larkey, guitarist Ken Pine, guitarist Danny Kortchmar, and drummer Bill Wolf.
For most of the last twenty-five years, The Fugs have been composed of primary singer/songwriters Sanders and Kupferberg, composer, song writer, guitarist, and long-time Allen Ginsberg-collaborator Steve Taylor, singer/songwriter and percussionist Coby Batty, and Scott Petito, a musician and music producer.
A satirical and self-satirizing rock band with a political slant, they have performed at various war protests — against the Vietnam War and since the 1980s at events around other US-involved wars. The band's often frank and almost always humorous lyrics about sex, drugs, and politics have caused a hostile reaction in some quarters.
Their participation in a protest against the Vietnam War in the late 1960s, during which they purportedly attempted to encircle and levitate the Pentagon, is chronicled in Norman Mailer's novel, Armies of the Night.
The Fugs have remained committed to literature and poetry with a socio-political thrust and often mine the history of European and American literature as inspiration for song lyrics. One of their better-known songs is an adaptation of Matthew Arnold's poem, Dover Beach. Others were renditions of William Blake's poems: Ah! Sun-flower and How Sweet I Roam'd.
The band's original core members, Sanders, Kupferberg, and Weaver, were joined at various times in the 1960s by a number of others, some of whom were noted session musicians or members of other bands. These included Weber and Stampfel, bassist John Anderson, guitarist Vinny Leary, guitarist Peter Kearney, keyboardist Lee Crabtree, guitarist Jon Kalb, guitarist Stefan Grossman, singer/guitarist Jake Jacobs, guitarist Eric Gale, bassist Chuck Rainey, keyboardist Robert Banks, bassist Charles Larkey, guitarist Ken Pine, guitarist Danny Kortchmar, and drummer Bill Wolf.
For most of the last twenty-five years, The Fugs have been composed of primary singer/songwriters Sanders and Kupferberg, composer, song writer, guitarist, and long-time Allen Ginsberg-collaborator Steve Taylor, singer/songwriter and percussionist Coby Batty, and Scott Petito, a musician and music producer.
A satirical and self-satirizing rock band with a political slant, they have performed at various war protests — against the Vietnam War and since the 1980s at events around other US-involved wars. The band's often frank and almost always humorous lyrics about sex, drugs, and politics have caused a hostile reaction in some quarters.
Their participation in a protest against the Vietnam War in the late 1960s, during which they purportedly attempted to encircle and levitate the Pentagon, is chronicled in Norman Mailer's novel, Armies of the Night.
The Fugs have remained committed to literature and poetry with a socio-political thrust and often mine the history of European and American literature as inspiration for song lyrics. One of their better-known songs is an adaptation of Matthew Arnold's poem, Dover Beach. Others were renditions of William Blake's poems: Ah! Sun-flower and How Sweet I Roam'd.
After pursuing individual projects over the years, in 1984 Sanders and Kupferberg decided to reform the band and stage a series of Fugs reunion concerts. On Wednesday, August 15, 1988 at the Byrdcliff Barn in Woodstock, New York, the Fugs performed one of their first real reunion concerts. This incarnation of the Fugs included, at various times, guitarist and singer Steve Taylor who was also Allen Ginsburg's teaching assistant at the Naropa Institute, drummer and singer Coby Batty, bassist Mark Kramer, guitarist Vinny Leary (who had contributed to the first two original Fugs albums), and bassist/keyboardist Scott Petito. The re-formed Fugs performed concerts at numerous locations in the U.S. and Europe over the next several years.
In 1994 the band intended to perform a series of concerts in Woodstock, New York, (where Sanders had lived for many years) to commemorate the 1969 Woodstock Festival, which had actually occurred near the town of Bethel, some 50 miles away. They learned that a group of promoters were planning to stage Woodstock '94 that August near Saugerties, about 8 miles from Woodstock, and that this festival would be much more tightly controlled and commercialized than the original. Consequently The Fugs decided to stage their own August 1994 concerts as "The Real Woodstock Festival", in an atmosphere more in keeping with the spirit of the 1969 festival. The basic Fugs roster of Sanders, Kupferberg, Taylor, Batty, and Petito performed in this series of concerts with additional vocal support from Amy Fradon and Leslie Ritter and also with appearances by Allen Ginsberg and Country Joe McDonald.
In 1994 the band intended to perform a series of concerts in Woodstock, New York, (where Sanders had lived for many years) to commemorate the 1969 Woodstock Festival, which had actually occurred near the town of Bethel, some 50 miles away. They learned that a group of promoters were planning to stage Woodstock '94 that August near Saugerties, about 8 miles from Woodstock, and that this festival would be much more tightly controlled and commercialized than the original. Consequently The Fugs decided to stage their own August 1994 concerts as "The Real Woodstock Festival", in an atmosphere more in keeping with the spirit of the 1969 festival. The basic Fugs roster of Sanders, Kupferberg, Taylor, Batty, and Petito performed in this series of concerts with additional vocal support from Amy Fradon and Leslie Ritter and also with appearances by Allen Ginsberg and Country Joe McDonald.
link in comments
link 1 or link 2.
OdpowiedzUsuń