The Pointer Sisters założyły cztery siostry: Anita (23.01.1948), Bonnie (11.07.1951), Ruth (19.03.1946) i June (30.11.1954). Siostry rozpoczęły formalną naukę śpiewu w kościele swojego ojca, The Church of God w West Oakland, Stan Kalifornia. Następnie zdobyły światową sławę i zapewniły sobie miejsce w historii muzyki pop jako dynamiczny zespół kobiecy! Ich pierwszy występ w Los Angeles w klubie Troubadour został entuzjastycznie przyjęty przez krytyków za wszechstronność i repertuar, i nazwali oni zespół The Pointer Sisters "najbardziej ekscytującą rzeczą, jaka pojawiła się w showbiznesie od wielu lat." Ich debiutancki album z 1973 roku dał nam singiel, "Yes We Can, Can," który osiągnął 11 pozycję na liście najlepszych singli magazynu Billboard. Album uzyskał status złotej płyty, a zespół stał się nowym wykonawcą roku o którym mówiono najwięcej.
W następnym roku siostry wydały That's A Plenty, album na którym znalazła się naprawdę znakomita melodia w stylu country-western, "Fairytale," napisana przez siostry. Singiel odniósł ogromny sukces zarówno na listach przebojów country, jak i pop. W rezultacie siostry stały się pierwszym zespołem składającym się z czarnoskórych kobiet, który wystąpił na Grand Ole Opry w Nashville, Stan Tennessee. Stały się one także pierwszym współczesnym wykonawcą, który wystąpił w Operze w San Francisco i wydał płytę z nagraniem na żywo tego występu. W 1975 roku "Fairytale" zdobyła dla sióstr pierwszą nagrodę Grammy, dla Najlepszego Występu Country Duetu lub Grupy, piosenkę tę wykonywał później także Elvis Presley. W tym roku panie Pointer wydały swój czwarty album dla Blue Thumb. Zatytułowana Steppin' płyta zawierała "How Long (Betcha Got A Chick On The Side)"; napisaną wspólnie przez siostry, dotarła ona do pierwszej 20 na liście przebojów pop i wspięła się aż na pierwszą pozycję w R&B. W 1976 roku siostry pojawiły się na ekranach kin wraz z Richardem Pryor'em w filmie Car Wash. Piosenka "You Gotta Believe" ze ścieżki dźwiękowej filmu znalazła się wysoko na listach R&B. W 1977 roku The Pointer Sisters wydały Having a Party, ich ostatni album dla Blue Thumb i ich ostatni album jako kwartet !!!!! (Bonnie odeszła z zespołu decydując się na solową karierę)
Próbując zmienić swój styl siostry podpisały umowę z Planet Records i rozpoczęły współpracę z Richardem Perrym, znanym producentem, który wcześniej pracował z takimi artystami jak Barbara Streisand i Carly Simon. Razem podjęli decyzję o nagraniu albumu rock 'n roll-owego. Debiutancki singiel grupy, "Fire," Bruce'a Springsteena dotarł do 2 miejsca na listach przebojów pop i uzyskał status złotej płyty. Wspierany sukcesem "Fire," album Energy uzyskał status złotej płyty i zaowocował jeszcze jednym przebojowym singlem z piosenką "Happiness". W roku 1980 grupa wydała album Special Things ogłoszony złotą płytą; zawierał on piosenkę "He's So Shy", która dotarła do 3 miejsca i uzyskała status złotej. W 1981 roku grupa wydała album Black & White, na którym znalazł się jeden z największych przebojów roku, "Slow Hand." Singiel dotarł do pozycji 2 na liście Billboard, i stał się hymnem kobiet w całym kraju.
Niestety, tytuł ich ostatniego albumu podsumował dokładnie to, co trio miało właśnie zrobić: Break Out. Po jego wydaniu Stereo Review nazwało nowy album "The Pointer Sisters na swoim najbardziej odważnym, hałaśliwym, poziomie o najwyższym tempie." Kiedy Ruth przejęła wokal prowadzący w "Automatic," jej najgłębszy z głębokich głos praktycznie wyskakiwał z winylu płyty, i pomógł singlowi wspiąć się aż na 5 pozycję. The Pointer Sisters opanowały MTV, stając się pierwszym czarnym wykonawcą granym w systemie wysokiej rotacji. "Jump(for my love)" wskoczyło na 3 pozycję na listach przebojów pop. "I'm So Excited" trafiło na Top 10, i stało się klasyką Pointer! Do dziś piosenka ta została zagrana w radiu ponad 2,5 milionów razy. "Neutron Dance," z okrzykami Ruth w stylu gospel, dotarł na 6 miejsce listy przebojów pop, a jej wideoklip zdominował MTV. Paramount Pictures umieścił ten przebój w swoim filmie Gliniarz z Beverly Hills, z Eddiem Murphy. Wreszcie, z Break Out wydano szóstego singla, "Baby Come And Get It." Sukces albumu dał siostrom dwie Nagrody Grammy (Najlepszy Wokal Duetu lub Zespołu za "Jump" i Najlepsza Aranżacja Wokalu za "Automatic") i dwie Nagrody American Music. Break Out uzyskał status trzykrotnej platynowej płyty, stając się najlepiej sprzedawanym albumem w karierze The Pointer Sisters'.
W czasie, gdy grały ciężkie trasy koncertowe i wielokrotnie pojawiały się w telewizji, grupa przeszła do RCA Records, która wydała album Contact w 1985 roku. Pierwszy singiel z serii, "Dare Me," trafił na 11 pozycję i towarzyszył mu jeszcze jeden stylowy wideoklip, który ugruntował pozycję The Pointer Sisters jako wyznacznika trendów dla całej nowej generacji. W ciągu trzech tygodni od jego wydania, album Contact stał się platynową płytą, a grupa zdobyła kolejną Nagrodę American Music dla Najlepszego Wideoklipu Grupy. Pod koniec 1986 roku, The Pointer Sisters wydały swój drugi album w RCA, Hot Together, który trafił do pierwszej 40 przebojów z "Goldmine." The Pointers pomagały w promocji albumu w 1987 pojawiając się w najlepszym czasie ekranowym ze swoim pierwszym specjalnym programem telewizyjnym, Up All Night, przedstawiającym siostry odwiedzające najbardziej popularne nocą miejsca w Los Angeles wraz z gwiazdami takimi jak Whoopi Goldberg, Bruce Willis i The McGuire Sisters.
Rok 1993 był 20 rokiem The Pointer Sisters w przemyśle nagraniowym, pomogły one w obchodach jubileuszu wydając nowy album zatytułowany, Only Sisters Can Do That, w SBK Records. Wszystkie trzy siostry napisały materiał na album. Fani i krytycy byli zgodni w pochwałach wypowiadanych na temat tego albumu - Entertainment Weekly, na przykład, nazwał album "bardziej chwytliwy niż…Janet Jackson", i ogłosił go "najbardziej chwytliwą płytą Sióstr od zapakowanego przebojami Break Out z 1984 roku".
W 1994 roku ogromny tłum wlał się na Hollywood Boulevard, aby zobaczyć jak siostry dostają swoją gwiazdkę na Hollywood Walk of Fame, zdarzenie ogłoszono "Dniem Pointer Sisters" w Hollywood. W tym samym dniu ogłoszono, że grupa rozpocznie światową trasę koncertową musicalu Fatsa Wallera, Ain't Misbehavin'. Ich trasa koncertowa z przedstawieniem trwała 46 tygodni i nagrały album z obsadą. Siostry zostały uhonorowane Nagrodami Soul of American Music Awards i znalazły się także w Soul Train Hall of Fame. Zagrały specjalny koncert w Białym Domu dla ówczesnego Prezydenta Clintona. W 1996 roku były jednym z legendarnych wykonawców, jacy wystąpili podczas ceremonii zamknięcia Olimpiady w Atlancie, a grupie oddano hołd albumem Fire--The Very Best of the Pointer Sisters, składającą się z 36 piosenek antologią będącą kroniką kariery sióstr.
W ostatnich latach grupa występowała z niektórymi z największych orkiestr symfonicznych na świecie, w tym z orkiestrą symfoniczną San Francisco, Jacksonville, Atlanta i słynną Boston Pops. W 2003 roku córka Ruth; Issa Pointer z entuzjazmem dołączyła do grupy zastępując June. Issa śpiewała od dziecka i jest urodzona do występów na scenie. Przez lata co jakiś czas dołączała do swojej matki i ciotek na trasie i na scenie - tylko dla zabawy! W czasie trasy The Pointer Sisters w 1985 roku, Issa, miała wtedy zaledwie 7 lat, została wystrojona w jasnoczerwoną perukę, która pasowała do szalonej fryzury jej matki! No cóż, całkiem wydoroślała, a na dowód ma swoje struny głosowe. Ruth, Anita i Issa były ogromną atrakcją na Night of the Proms, na którą składało się 50 wyprzedanych do ostatniego miejsca występów w Niemczech, Holandii, i Belgii, i zapewniła grupie wiele następnych udanych tras w Europie. W 2004 grupa nagrała CD/DVD z występami na żywo, które prezentuje energiczne panie
Pointer wykonujące przeboje, które nadal podobają się fanom w różnym wieku! Ruth, Anita i Issa wciąż mają napięty plan tras koncertowych i wykonują muzykę The Pointer Sisters na całym świecie. (source)
A decade before they got so excited doing the neutron dance, the Pointer Sisters were four: Anita, Ruth and June were joined here by Bonnie, who would leave several years later to pursue a solo career. Musically, their self-titled debut album is probably the least commercial-sounding one they've made. An edit of the six-minute "Yes We Can Can" cracked the top-20, but that song's funky, drums-and-bass driven sound isn't really representative of the rest of the songs on the album, which are a nod to the female vocal group sounds of the 1940's. What makes these songs work is the earnestness and enthusiasm the Pointer Sisters bring to them: Their fondness for this material is apparent throughout, and the fun they had recording these songs is conveyed to the listener. Their own contributions to the album were "Sugar," which they wrote and arranged, and "Jada," which they also co-wrote and arranged.
The best song on this disc is still "Yes We Can Can," but other highlights include the soulful "River Boulevard," with an insistent "Isn't it just a beautiful day?" refrain which will stay in your head for days, and the impressive vocal acrobatics of "Cloudburst." It's a safe bet that the Pointer Sisters never strayed farther from the mainstream than they did on "That's How I Feel," seven minutes of high-energy "shoo-be-doo-wah" scat-singing, set against a backdrop of an electronically altered voice singing the line, "The one who sings along," a male bass scat vocal and a drummer who sounds like he's having a blast, supplying the fills. It's an offbeat number, but it has more spirit and soul than all of the songs on the "Break Out" album, combined. (amazon)
. .
OdpowiedzUsuń