Prawdziwe nazwisko Michelle Lynn Johnson. Amerykańska piosenkarka, kompozytorka, autorka tekstów, raperka i multiinstrumentalistka. W swojej muzyce łączy elementy soul, funk, hip-hop, reggae, R&B, rocka i jazzu. Cieszy się uznaniem krytyków. Otrzymała dziesięć nominacji do nagrody Grammy. Uważa się ją za prekursorkę ruchu neo-soul.
Urodziła się 29 sierpnia 1968 roku w Berlinie jako córka saksofonisty w randze porucznika Jacquesa Johnsona oraz pracownicy służby zdrowia Hellen. Dorastała w stanie Washington, gdzie uczęszczała do Duke Ellington School of the Arts i Oxon Hill High School. W trakcie swojej kariery wielokrotnie zmieniała nazwisko, aby w końcu przyjąć pseudonim Meshell Ndegeocello, co oznacza „wolna jak ptak”.
Ndegeocello jest biseksualna. Przez kilka lat była w związku z pisarką i feministką, Rebeccą Walker. Choruje na epilepsję wywoływaną przez błyski światła, jak choćby fleszy aparatów fotograficznych. W 1989 roku urodziła syna, który nosi imię Askia.
Artystka zasłużyła się dla sceny go-go pod koniec lat 80. występując z takimi zespołami, jak Prophecy, Little Bennie and the Masters czy Rare Essence. Nie udało jej się zająć miejsca basistki w zespole Living Colour w 1992 roku. Jako solistka podpisała kontrakt z Maverick Records, dla której nagrała swój debiutancki album „Plantation Lullabies”. Album zaprezentował artystkę jako dwupłciową personę.
Urodziła się 29 sierpnia 1968 roku w Berlinie jako córka saksofonisty w randze porucznika Jacquesa Johnsona oraz pracownicy służby zdrowia Hellen. Dorastała w stanie Washington, gdzie uczęszczała do Duke Ellington School of the Arts i Oxon Hill High School. W trakcie swojej kariery wielokrotnie zmieniała nazwisko, aby w końcu przyjąć pseudonim Meshell Ndegeocello, co oznacza „wolna jak ptak”.
Ndegeocello jest biseksualna. Przez kilka lat była w związku z pisarką i feministką, Rebeccą Walker. Choruje na epilepsję wywoływaną przez błyski światła, jak choćby fleszy aparatów fotograficznych. W 1989 roku urodziła syna, który nosi imię Askia.
Artystka zasłużyła się dla sceny go-go pod koniec lat 80. występując z takimi zespołami, jak Prophecy, Little Bennie and the Masters czy Rare Essence. Nie udało jej się zająć miejsca basistki w zespole Living Colour w 1992 roku. Jako solistka podpisała kontrakt z Maverick Records, dla której nagrała swój debiutancki album „Plantation Lullabies”. Album zaprezentował artystkę jako dwupłciową personę.
Jej największym przebojem jest cover Vana Morrisona „Wild Night”, nagrany wspólnie z Johnem Cougarem Mellencampem. Piosenka dotarła do 3. miejsca na liście Billboardu. Na listę Billboard 100 trafiło jeszcze tylko jedno jej nagranie – „If That’s Your Boyfriend (He Wasn’t Last Night)”, które dotarło do 73. pozycji. Na licie dance udało jej się dotrzeć na sam szczyt z własną wersją piosenki Billa Withersa „Who Is He (and Now Is He To You?)”. Do pierwszej 20. notowania trafiły także - „Earth”, „Leviticus: Fagot”, „Stay” i „…Boyfriend”. Artystka zaśpiewała w chórkach w utworze Madonny „I’d Rather be Your Lover” na albumie „Bedtime Stories”.
Jej muzykę można usłyszeć w wielu filmach: „How Stella Got Her Groove Back”, „Lost & Delirious”, „Batman & Robin”, „Love Jones”, „Love & Basketball”, „Talk To Me”, „The Best Man”, „Higher Learning” oraz „Down in the Delta”.
Gościnnie występowała na płytach wielu artystów. Oprócz wspomnianej Madonny grała z takimi gwiazdami jak: Basement Jaxx, Indigo Girls czy The Blind Boys of Alabama. Zagrała na basie w utworze „Saint Of Me” na płycie Rolling Stonesów „Bridges of Babylon” oraz w „So Unsexy” i „You Owe Me Nothing To Return” pochodzących z płyty Alanis Morissette - „Under Rug Swept”. Na płycie Zap Mama - „ReCreation” gra na basie w utworze „African Diamond”.
W dokumentalnym filmie „Standing in the Shadows of Motown” zaśpiewała utwór zespołu The Miracles „You’ve Really Got A Hold On Me”.
Pod koniec lat 90. ruszyła w trasę koncertową z Lilith Fair. Ponadto na płycie „Just Because I’m A Woman: The Song sof Dolly Parton” z 2003 roku zamieściła własną wersję utworu „Two Doors Down”.
Podczas drugiego rozdania nagród Independent Music Awards pełniła rolę jurora (miastomuzyki.pl)
Jej muzykę można usłyszeć w wielu filmach: „How Stella Got Her Groove Back”, „Lost & Delirious”, „Batman & Robin”, „Love Jones”, „Love & Basketball”, „Talk To Me”, „The Best Man”, „Higher Learning” oraz „Down in the Delta”.
Gościnnie występowała na płytach wielu artystów. Oprócz wspomnianej Madonny grała z takimi gwiazdami jak: Basement Jaxx, Indigo Girls czy The Blind Boys of Alabama. Zagrała na basie w utworze „Saint Of Me” na płycie Rolling Stonesów „Bridges of Babylon” oraz w „So Unsexy” i „You Owe Me Nothing To Return” pochodzących z płyty Alanis Morissette - „Under Rug Swept”. Na płycie Zap Mama - „ReCreation” gra na basie w utworze „African Diamond”.
W dokumentalnym filmie „Standing in the Shadows of Motown” zaśpiewała utwór zespołu The Miracles „You’ve Really Got A Hold On Me”.
Pod koniec lat 90. ruszyła w trasę koncertową z Lilith Fair. Ponadto na płycie „Just Because I’m A Woman: The Song sof Dolly Parton” z 2003 roku zamieściła własną wersję utworu „Two Doors Down”.
Podczas drugiego rozdania nagród Independent Music Awards pełniła rolę jurora (miastomuzyki.pl)
Romance stalks Meshell Ndegeocello like a killer on "Devil's Halo," which features such murderous tunes as "Slaughter" and "Die Young." Yet Ndegeocello has rarely sounded stronger, and the disc's stripped-down approach accentuates her musical brawn.
An alumna of both Howard University and the District's go-go scene, Ndegeocello has explored pop, jazz, hip-hop and other forms. Where 2007's "The World Has Made Me the Man of My Dreams" was eclectic and expansive, "Devil's Halo" keeps things simple. With just a three-piece band behind her, Ndegeocello alternates between starkly catchy pop-funk numbers and torch songs that sometimes burst into flames. The opening "Slaughter" sets the tone: "Don't say you love me/I'll run away," croons Ndegeocello, playing the lounge singer on the verses but boosting her voice to match co-producer Chris Bruce's guitar during the hard-rock refrains.
Sonically, the busiest track is the up-tempo yet dejected "Lola," whose heroine turns to drink after "the boy she loved/Left her for another girl/The girl she loved/Left her for another boy." The song has a playful energy that belies its subject. The album can also be potent at lower speeds, as "Love You Down" demonstrates. This come-on is slow and sultry, but its bristling guitar coda proclaims that Ndegeocello can never be mellow.-- Mark Jenkins
An alumna of both Howard University and the District's go-go scene, Ndegeocello has explored pop, jazz, hip-hop and other forms. Where 2007's "The World Has Made Me the Man of My Dreams" was eclectic and expansive, "Devil's Halo" keeps things simple. With just a three-piece band behind her, Ndegeocello alternates between starkly catchy pop-funk numbers and torch songs that sometimes burst into flames. The opening "Slaughter" sets the tone: "Don't say you love me/I'll run away," croons Ndegeocello, playing the lounge singer on the verses but boosting her voice to match co-producer Chris Bruce's guitar during the hard-rock refrains.
Sonically, the busiest track is the up-tempo yet dejected "Lola," whose heroine turns to drink after "the boy she loved/Left her for another girl/The girl she loved/Left her for another boy." The song has a playful energy that belies its subject. The album can also be potent at lower speeds, as "Love You Down" demonstrates. This come-on is slow and sultry, but its bristling guitar coda proclaims that Ndegeocello can never be mellow.-- Mark Jenkins
link in comments
link
OdpowiedzUsuńświetna wokalistka, nie wiedziałam, że chciała grać z Living Colour.
OdpowiedzUsuńdzięki za linka!