Urodzony 5 lutego 1914 r. w St. Louis, a zmarły 2 sierpnia 1997 r. w Lawrence, William Seward Burroughs pozostaje do dziś prawdziwą legendą kontrkultury oraz jedną z najznakomitszych postaci beat generation i awangardy literackiej drugiej połowy XX wieku. Pisarz, malarz, poeta, filmowiec, aktor, podróżnik, narkoman, gangster, psychonauta, mag chaosu, teoretyk społeczny, nigdy nie skrywający przed światem swojej biseksualnej tożsamości seksualnej, był i będzie jednym z niewielu przykładów ludzi, którzy całkowicie odrzucili wszelkie konwencje społeczne i codzienne tabu na rzecz celu podstawowego, jakim jest spełnianie w życiu swojej woli i prowadzenie rozwoju osobowości ku wolności absolutnej. Do historii kontrkultury przeszedł także jako przyjaciel Briona Gysina, z którym przez wiele lat tworzył jeden z najciekawszych tandemów magiczno-artystycznych XX wieku.
Pomimo wychowania w rodzinie, należącej definitywnie do wyższej klasy społecznej, nie wpłynęło to w żaden sposób na dokonywane przez Burroughsa wybory życiowe i jego fascynacje, na które składały się: homoerotyzm, broń palna, zbrodnia, narkotyki i jazz. Dorastając na południu Stanów Zjednoczonych, w St. Louis, pośród synkretycznej, czarnej kultury i okazjonalnych egzekucji Ku-Klux-Klanu, ponad wszystko pokochał jednak książki, które już wtedy zawojowały jego wyobraźnię. Jak sam wyznawał, już wtedy miał ochotę spróbować swoich sił w literaturze, na to jednak kolej miała przyjść dużo później.
Po burzliwym okresie dorastania w rodzinnym stanie Missouri, podczas którego co najmniej dwa razy zmieniał szkołę średnią, dostał się na prestiżowy Harvard University w Cambridge, którego Wydział Sztuk ukończył w 1936 r. Z przyznanym mu przez rodziców, z okazji ukończenia studiów stypendium, w wysokości 200$ miesięcznie, rozbijał się następnie po klubach gejowskich i spelunach Chicago i Nowego Jorku. Włóczył się także przez pewien czas po Europie. Próbował studiować medycynę (będzie to później często wspominać) i podrywać chłopców w łaźniach miejskich w Wiedniu, co jednak skończyło się koniec końców romansem z Ilse Klapser – Żydówką, uciekającą przed prześladowaniami nazistowskimi z Niemiec. Burroughs poślubił ją w Chorwacji, aby umożliwić wyjazd do Nowego Jorku, gdzie ostatecznie się rozwiedli pozostając jednak przyjaciółmi do końca życia.
W Nowym Jorku zaczyna się też nowy, choć wcale nie różowy, okres życia Burroughsa. Wałęsając się bez celu, pijąc i waląc heroinę, spotyka w końcu podobnego do niego wyrzutka, złodzieja i narkomana, Herberta Huncke’a – niewiele mniej znaną od siebie legendę beat generation. Jak głosi wieść, do spotkania między nimivdoszło, kiedy Burroughs chciał sprzedać komuś rewolwer i ampułki z heroiną. W Nowym Jorku Burroughs pracuje także jako tępiciel robactwa, pracownik fabryczny, copywriter i barman (czego motywy znajdą się później min. na kartach Nagiego Lunchu). Niedługo później poznaje przez swoich przyjaciół – Davida Kammerera i Luciena Carra – trójkę nowych, nonkonformistów, wśród których są: Allen Ginsberg, Jack Kerouac oraz jego przyszła żona, Joan Vollmer.
W 1942 r. Armia Amerykańska powołała go na komisję wojskową, ale szybko wycofała powołanie ze względu na negatywne wyniki testów psychiatrycznych. W środowisku bitników powstawały wtedy pierwsze powieści, poematy i kluły się postawy, mające zrewolucjonizować całą, amerykańską kulturę, Burroughs był zaś jednym z naczelnych cyników, nadających szyk całej tej legendzie, mimo tego, że wciąż niczego nie napisał. W 1944 r. rozpoczął wspólne życie z Joan Vollmer w jednym mieszkaniu dalej popadając w uzależnienie od opiatów. Jego żona (oficjalnie od 1945 r., kiedy to zerwała ze swoim poprzednim mężem) popadała zaś symultanicznie w uzależnienie od amfetaminy i benzedryny. Niedługo później Burroughs zostaje skazany przez sąd za podrabianie recept na morfinę i prawomocnym wyrokiem odesłany pod opiekę swoich rodziców do St. Louis. W 1947 r. na świat przychodzi jedyny syn Burroughsa, nazwany po ojcu William S. Burroughs Jr. Rodzina przeprowadza się rok później do Nowego Orleanu.
Pomimo wychowania w rodzinie, należącej definitywnie do wyższej klasy społecznej, nie wpłynęło to w żaden sposób na dokonywane przez Burroughsa wybory życiowe i jego fascynacje, na które składały się: homoerotyzm, broń palna, zbrodnia, narkotyki i jazz. Dorastając na południu Stanów Zjednoczonych, w St. Louis, pośród synkretycznej, czarnej kultury i okazjonalnych egzekucji Ku-Klux-Klanu, ponad wszystko pokochał jednak książki, które już wtedy zawojowały jego wyobraźnię. Jak sam wyznawał, już wtedy miał ochotę spróbować swoich sił w literaturze, na to jednak kolej miała przyjść dużo później.
Po burzliwym okresie dorastania w rodzinnym stanie Missouri, podczas którego co najmniej dwa razy zmieniał szkołę średnią, dostał się na prestiżowy Harvard University w Cambridge, którego Wydział Sztuk ukończył w 1936 r. Z przyznanym mu przez rodziców, z okazji ukończenia studiów stypendium, w wysokości 200$ miesięcznie, rozbijał się następnie po klubach gejowskich i spelunach Chicago i Nowego Jorku. Włóczył się także przez pewien czas po Europie. Próbował studiować medycynę (będzie to później często wspominać) i podrywać chłopców w łaźniach miejskich w Wiedniu, co jednak skończyło się koniec końców romansem z Ilse Klapser – Żydówką, uciekającą przed prześladowaniami nazistowskimi z Niemiec. Burroughs poślubił ją w Chorwacji, aby umożliwić wyjazd do Nowego Jorku, gdzie ostatecznie się rozwiedli pozostając jednak przyjaciółmi do końca życia.
W Nowym Jorku zaczyna się też nowy, choć wcale nie różowy, okres życia Burroughsa. Wałęsając się bez celu, pijąc i waląc heroinę, spotyka w końcu podobnego do niego wyrzutka, złodzieja i narkomana, Herberta Huncke’a – niewiele mniej znaną od siebie legendę beat generation. Jak głosi wieść, do spotkania między nimivdoszło, kiedy Burroughs chciał sprzedać komuś rewolwer i ampułki z heroiną. W Nowym Jorku Burroughs pracuje także jako tępiciel robactwa, pracownik fabryczny, copywriter i barman (czego motywy znajdą się później min. na kartach Nagiego Lunchu). Niedługo później poznaje przez swoich przyjaciół – Davida Kammerera i Luciena Carra – trójkę nowych, nonkonformistów, wśród których są: Allen Ginsberg, Jack Kerouac oraz jego przyszła żona, Joan Vollmer.
W 1942 r. Armia Amerykańska powołała go na komisję wojskową, ale szybko wycofała powołanie ze względu na negatywne wyniki testów psychiatrycznych. W środowisku bitników powstawały wtedy pierwsze powieści, poematy i kluły się postawy, mające zrewolucjonizować całą, amerykańską kulturę, Burroughs był zaś jednym z naczelnych cyników, nadających szyk całej tej legendzie, mimo tego, że wciąż niczego nie napisał. W 1944 r. rozpoczął wspólne życie z Joan Vollmer w jednym mieszkaniu dalej popadając w uzależnienie od opiatów. Jego żona (oficjalnie od 1945 r., kiedy to zerwała ze swoim poprzednim mężem) popadała zaś symultanicznie w uzależnienie od amfetaminy i benzedryny. Niedługo później Burroughs zostaje skazany przez sąd za podrabianie recept na morfinę i prawomocnym wyrokiem odesłany pod opiekę swoich rodziców do St. Louis. W 1947 r. na świat przychodzi jedyny syn Burroughsa, nazwany po ojcu William S. Burroughs Jr. Rodzina przeprowadza się rok później do Nowego Orleanu.
Uciekając z Nowego Orleanu przed policyjnymi podejrzeniami, łączącymi go z handlem i posiadaniem marihuany (faktycznie hodował ją u siebie na polu, na potrzeby swoje i przyjaciół), emigruje do Meksyku. Jego rodzina podąża za nim. Tutaj dochodzi do pechowego wydarzenia. Podczas jednej z pijackich imprez, Burroughs chcąc popisać się swoimi umiejętnościami strzeleckimi, każe swojej żonie ustawić kieliszek na głowie, aby mógł wykonać numer Wilhelma Tella. Numer kończy się strzałem w głowę i śmiercią Joan na miejscu. Burroughs zostaje jednak oczyszczony z zarzutów przez meksykański sąd, z powodów przypadkowości zajścia i okoliczności łagodzących. Wychodzi z aresztu po 13 dniach. Incydent ten powoduje jednak w Burroughsie dramatyczną przemianę każąc mu poważnie przemyśleć karierę pisarską.
Podróżując do Ameryki Południowej w poszukiwaniu oczyszczenia, Burroughs natyka się na wieści o istnieniu legendarnego środka enteogennego, umożliwiającego wgląd bezpośrednio w umysł. Tym środkiem jest ayahuasca (yage), którą udaje mu się w końcu po wyprawie w amazońską dżunglę odnaleźć i zażyć w towarzystwie indiańskiego brujo. Zamiast spodziewanej, błogiej wizji, Burroughs wpada jednak w narkotyczną paranoję wietrząc spisek na swoje życie. W tym okresie powstają jego pierwsze (niemal szkolne) powieści: Ćpun (1953) i Pedał (1963), podpisywane jako William Lee oraz zbiór listów do Allena Ginsberga, The Yage Letters (1963).
Jego droga prowadzi go następnie do Tangieru w Maroku, gdzie spotyka min. Timothy Leary’ego. Natyka się tam także po raz pierwszy na swojego długoletniego przyjaciela, Briona Gysina. Ten genialny artysta, wyrastający bezpośrednio z zuryskiego dadaizmu, będący świadkiem manifestów i wystaw tej grupy, wprowadza Burroughsa w świat swojej ulubionej techniki, czerpiącej z wypracowanego przez nią kolażu. Technika ta, nazwana cut-up, bierze swój początek z jego słynnej idei, iż: Pisarstwo jest 50 lat w tyle za malarstwem. Tak powstaje pierwsza z cyklu eksperymentalnych powieści Burroughsa, legendarny, mroczny, psychedeliczny twór, operujący na granicy snu, urojeń i narkotycznych, paranoicznych wizji pt. Nagi Lunch (1959). Następnymi z kolei są: The Soft Machine (1961), The Ticket That Exploded (1962) oraz Nova Express (1963). Wszystkie dokonują przełomu w myśleniu o literaturze i jej pisaniu stając się inspiracją dla wielu genialnych artystów i rewolucjonistów społecznych, z których najbardziej znanym jest Genesis P-Orridge.
W 1957-59 r. Burroughs przebywa razem z Brionem Gysinem w Paryżu, w słynnym "Beat Hotel", przy ulicy 9 Rue Git-le-Coeur, gdzie zapraszają go, zafascynowani tym miejscem, Allen Ginsberg oraz Peter Orlovsky. Tam też natyka się na kontrowersyjną legendę filmu undergroundowego, Antony’ego Balcha, przyjaciela i dystrybutora filmów Kennetha Angera. Wraz z nim powstają trzy perły podziemnej kinematografii: Towers Open Fire (1963), The cut-ups (1966), Ghost at no 9 (1963-1972) oraz krótkie kilka ujeć, William Buys a Parrot (1959) – wszystkie realizowane metodą cut-up. Zdjęcia do filmów powstają w Tangierze, Londynie, Paryżu i Nowym Jorku. W tym miejscu razem ze swoim kochankiem, Ianem Sommervillem, Burroughs przeprowadza też pierwsze próby ze skonstruowaną przez Gysina, „maszyną snów” (dream machine) - urządzeniem wywołującym w mózgu stany alfa.
Podróżując do Ameryki Południowej w poszukiwaniu oczyszczenia, Burroughs natyka się na wieści o istnieniu legendarnego środka enteogennego, umożliwiającego wgląd bezpośrednio w umysł. Tym środkiem jest ayahuasca (yage), którą udaje mu się w końcu po wyprawie w amazońską dżunglę odnaleźć i zażyć w towarzystwie indiańskiego brujo. Zamiast spodziewanej, błogiej wizji, Burroughs wpada jednak w narkotyczną paranoję wietrząc spisek na swoje życie. W tym okresie powstają jego pierwsze (niemal szkolne) powieści: Ćpun (1953) i Pedał (1963), podpisywane jako William Lee oraz zbiór listów do Allena Ginsberga, The Yage Letters (1963).
Jego droga prowadzi go następnie do Tangieru w Maroku, gdzie spotyka min. Timothy Leary’ego. Natyka się tam także po raz pierwszy na swojego długoletniego przyjaciela, Briona Gysina. Ten genialny artysta, wyrastający bezpośrednio z zuryskiego dadaizmu, będący świadkiem manifestów i wystaw tej grupy, wprowadza Burroughsa w świat swojej ulubionej techniki, czerpiącej z wypracowanego przez nią kolażu. Technika ta, nazwana cut-up, bierze swój początek z jego słynnej idei, iż: Pisarstwo jest 50 lat w tyle za malarstwem. Tak powstaje pierwsza z cyklu eksperymentalnych powieści Burroughsa, legendarny, mroczny, psychedeliczny twór, operujący na granicy snu, urojeń i narkotycznych, paranoicznych wizji pt. Nagi Lunch (1959). Następnymi z kolei są: The Soft Machine (1961), The Ticket That Exploded (1962) oraz Nova Express (1963). Wszystkie dokonują przełomu w myśleniu o literaturze i jej pisaniu stając się inspiracją dla wielu genialnych artystów i rewolucjonistów społecznych, z których najbardziej znanym jest Genesis P-Orridge.
W 1957-59 r. Burroughs przebywa razem z Brionem Gysinem w Paryżu, w słynnym "Beat Hotel", przy ulicy 9 Rue Git-le-Coeur, gdzie zapraszają go, zafascynowani tym miejscem, Allen Ginsberg oraz Peter Orlovsky. Tam też natyka się na kontrowersyjną legendę filmu undergroundowego, Antony’ego Balcha, przyjaciela i dystrybutora filmów Kennetha Angera. Wraz z nim powstają trzy perły podziemnej kinematografii: Towers Open Fire (1963), The cut-ups (1966), Ghost at no 9 (1963-1972) oraz krótkie kilka ujeć, William Buys a Parrot (1959) – wszystkie realizowane metodą cut-up. Zdjęcia do filmów powstają w Tangierze, Londynie, Paryżu i Nowym Jorku. W tym miejscu razem ze swoim kochankiem, Ianem Sommervillem, Burroughs przeprowadza też pierwsze próby ze skonstruowaną przez Gysina, „maszyną snów” (dream machine) - urządzeniem wywołującym w mózgu stany alfa.
Jednak jego wielki nałóg jednak nie mija. Pomimo tego, że w 1957 poddaje się kuracji apomorfinowej w Londynie, która przynosi skutek na pewien czas uwalniając go od nałogu, powraca do niego w Nowym Jorku, gdzie osiada na początku lat '70, by nauczać w City College of New York. Od opiatów Burroughs będzie faktycznie uzależniony aż do śmierci (tuż przed jej nadejściem wciąż uczestniczy w programie rządowym i zażywa metadon). Przez ten czas nawiązuje jednak nowe, bardzo twórcze przyjaźnie i wchodzi we współpracę artystyczną z takimi osobistościami, jak: Andy Warhol, John Giorno, Patti Smith, Susan Sontag, Dennis Hopper, Terry Southern, David Bowie, Iggy Pop i Mick Jagger. W tym czasie bitnicy stawali się już w Stanach Zjednoczonych legendą, dzięki ruchom kontrkulturowym lat ’60, które wyniosły ich do rangi kultu, poświęcano im więc coraz więcej opracowań naukowych i artykułów w prasie codziennej, a oni sami bez trudu znajdowali zajęcie.
Wciąż wyglądający jak tajemniczy suchotnik, Burroughs staje się teraz ulubieńcem następnego pokolenia artystów, muzyków, pisarzy, reżyserów i dziennikarzy, zafascynowanych ciemną stroną życia. Wielu z nich traktuje go niemal, jak guru i nauczyciela pragnąc skorzystać z jego głębokiej wiedzy na temat ludzkiej natury. Zespół Ministry kręci teledysk Just One Fix (1992) z jego udziałem. Grupa Sonic Youth pomaga produkować jego album spoken word pt. Dead City Radio (1990). Występuje także w czarnej komedii, Drugstore Cowboy (1989), reż. Gus van Sant oraz w cyberpunkowej dystopii, Decoder (1984), reż. Muscha. Powstają o nim także kolejne filmy dokumentalne tj. William S. Burroughs: Commissioner Of Sewers (1991), reż. Klaus Maeck. W międzyczasie przystępuje do kontrowersyjnego Kościoła Scjentologicznego, z którego jednak szybko odchodzi nie mogąc się przekonać do jego struktury i szemranych działań. Ostra polemika pomiędzy nim, a tą organizacją sięgnie nawet znanego miesięcznika muzycznego, Rolling Stone. W 1993 r. Burroughs staje się za to członkiem międzynarodowego paktu - Illuminati Of Thanateros, utworzonego z inicjatywy magów chaosu tj. Peter Carroll. Jego członkostwo będą też próbowały dorabiać sobie niektóre loże thelemicznego O.T.O.
Przez ludzi, związanych z kontrkulturą kochany za obnażanie najmroczniejszy tendencji ludzkiej jaźni, a przez tradycjonalistów znienawidzony za trudny, graniczący z bełkotem język i zniszczenie linearnej tradycji literackiej Zachodu, jest William S. Burroughs z pewnością jednym z największych geniuszy sztuki XX wieku. Wprowadził do niej oprócz swoich powieści, pisanych w stylu cut-up, także specyficzny rodzaj twórczości – shooting art, polegający na strzelaniu do puszek z farbą, umieszczonych nad czystym płótnem i tworzeniu w ten sposób abstrakcyjnych obrazów. Obiekt natchnienia wielu pisarzy, krytyków społecznych, reżyserów, aktorów, muzyków i malarzy tj. J.G. Ballard, William Gibson, Bill Laswell, Douglas Rushkoff i wielu innych. Twórca oryginalnej idei "języka jako wirusa" i wczesny prorok cyberprzestrzeni dał początek wielu niezwykłym koncepcjom we współczesnej kulturze. Jako żywy przykład świadczy także o tym, że jednostka ludzka, o ile tylko posiada wystarczającą wolę przeżycia, jest w stanie wytrzymać wszystko… (Conradino Beb, www.magivanga.com.pl)
Wciąż wyglądający jak tajemniczy suchotnik, Burroughs staje się teraz ulubieńcem następnego pokolenia artystów, muzyków, pisarzy, reżyserów i dziennikarzy, zafascynowanych ciemną stroną życia. Wielu z nich traktuje go niemal, jak guru i nauczyciela pragnąc skorzystać z jego głębokiej wiedzy na temat ludzkiej natury. Zespół Ministry kręci teledysk Just One Fix (1992) z jego udziałem. Grupa Sonic Youth pomaga produkować jego album spoken word pt. Dead City Radio (1990). Występuje także w czarnej komedii, Drugstore Cowboy (1989), reż. Gus van Sant oraz w cyberpunkowej dystopii, Decoder (1984), reż. Muscha. Powstają o nim także kolejne filmy dokumentalne tj. William S. Burroughs: Commissioner Of Sewers (1991), reż. Klaus Maeck. W międzyczasie przystępuje do kontrowersyjnego Kościoła Scjentologicznego, z którego jednak szybko odchodzi nie mogąc się przekonać do jego struktury i szemranych działań. Ostra polemika pomiędzy nim, a tą organizacją sięgnie nawet znanego miesięcznika muzycznego, Rolling Stone. W 1993 r. Burroughs staje się za to członkiem międzynarodowego paktu - Illuminati Of Thanateros, utworzonego z inicjatywy magów chaosu tj. Peter Carroll. Jego członkostwo będą też próbowały dorabiać sobie niektóre loże thelemicznego O.T.O.
Przez ludzi, związanych z kontrkulturą kochany za obnażanie najmroczniejszy tendencji ludzkiej jaźni, a przez tradycjonalistów znienawidzony za trudny, graniczący z bełkotem język i zniszczenie linearnej tradycji literackiej Zachodu, jest William S. Burroughs z pewnością jednym z największych geniuszy sztuki XX wieku. Wprowadził do niej oprócz swoich powieści, pisanych w stylu cut-up, także specyficzny rodzaj twórczości – shooting art, polegający na strzelaniu do puszek z farbą, umieszczonych nad czystym płótnem i tworzeniu w ten sposób abstrakcyjnych obrazów. Obiekt natchnienia wielu pisarzy, krytyków społecznych, reżyserów, aktorów, muzyków i malarzy tj. J.G. Ballard, William Gibson, Bill Laswell, Douglas Rushkoff i wielu innych. Twórca oryginalnej idei "języka jako wirusa" i wczesny prorok cyberprzestrzeni dał początek wielu niezwykłym koncepcjom we współczesnej kulturze. Jako żywy przykład świadczy także o tym, że jednostka ludzka, o ile tylko posiada wystarczającą wolę przeżycia, jest w stanie wytrzymać wszystko… (Conradino Beb, www.magivanga.com.pl)
Dead City Radio is a musical album by Beat Generation author William S. Burroughs, which was released by Island Records in 1990. It was dedicated to Keith Haring.
The CD is a collection of readings by Burroughs set to a broad range of musical compositions. It was produced by Hal Willner and Nelson Lyon, with musical accompaniment from John Cale, Donald Fagen, Lenny Pickett, Chris Stein, and alternative rock band Sonic Youth, among others. Although not Burroughs' first album—he released his first spoken word album, Call Me Burroughs in the 1960s and was a fixture on the Giorno Poetry Systems collections of the 1970s and 1980s—this was the first release to receive wide public attention.
The CD is a collection of readings by Burroughs set to a broad range of musical compositions. It was produced by Hal Willner and Nelson Lyon, with musical accompaniment from John Cale, Donald Fagen, Lenny Pickett, Chris Stein, and alternative rock band Sonic Youth, among others. Although not Burroughs' first album—he released his first spoken word album, Call Me Burroughs in the 1960s and was a fixture on the Giorno Poetry Systems collections of the 1970s and 1980s—this was the first release to receive wide public attention.
Most of the recordings of Burroughs readings were made at his home in Lawrence, Kansas between December 12 and 15 1988, with further recordings taking place on June 24, 1989. The music was added at a later date. During these sessions Burroughs was captured singing the German standard "Ich Bin Von Kopf Bis Fuss Auf Liebe Eingestellt" (Falling in Love Again), a song associated with Marlene Dietrich. This recording was included as a bonus track.
The material performed by Burroughs on the album included excerpts from some of his famous works such as Naked Lunch, as well as a couple of items from his 1989 short story collection Tornado Alley. The track "Kill the Badger!" is an excerpt from Burroughs' novella The Cat Inside. A music video was created Burroughs' reading of "A Thanksgiving Prayer" (a poem from Tornado Alley); the reading (like the book from which it came) is dedicated to John Dillinger.
Several tracks include Burroughs discussing elements of Christianity and The Bible.
The track "Ah Pook the Destroyer" was later used as the soundtrack for the acclaimed animated short film Ah Pook is Here. Burroughs' song "Falling in Love Again" plays over the closing credits of the film.
link in comments
link
OdpowiedzUsuń