Max Roach zaczął grać na bębnach jako 11-latek, potem uczył się muzyki w Nowym Jorku, a w 1942 r. był już liderem przemian stylistycznych nowoczesnego jazzu. Wraz z Monkiem, Gillespiem, Parkerem uznawany jest za współtwórcę bebopu. Jako perkusista w Monroe's Uptown House, jak też stały gość w Minton's Playhouse, akompaniował wszystkim czołowym reprezentantom nowej muzyki. Razem z Kennym Clarkiem wylansował inny styl gry i ekspozycji rytmu. Jego gra z Charliem Parkerem i Dizzym Gillespiem dowodzi ogromnej pomysłowości i mistrzowskiego opanowania gry na perkusji. W latach 40. Roach grał głównie w zespołach Gillespiego (1944) oraz Parkera (1945, 1947-49) także w zespołach i big-bandach, prowadzonych przez weteranów swingu: Colemana Hawkinsa (z którym w 1943 r. zrealizował swe pierwsze nagranie), Benny'ego Cartera, Louisa Jordana, Henry'ego "Red" Allena.
Pod koniec dekady porzucił jednak całkowicie "stary" styl, by podporządkować się erze bebopu i jazzu nowoczesnego. Przez dwa lata, poczynając od 1948 r. grał z Milesem Davisem, biorąc udział w historycznej dla rozwoju modern jazzu sesji "Birth of The Cool". W 1954 r. Roach założył (wspólnie z Cliffordem Brownem) kwintet, jeden z najbardziej nowatorskich zespołów tego okresu. Powstały nagrania, które stały się kamieniami milowymi modernjazzu (np. "Study In Brown", "At Basien Street"). Śmierć Browna (w wypadku samochodowym w 1956 r.) nieoczekiwanie przerwała kreację stylu Roacha.
Przez lata 50. i początek 60. coraz częściej interesował się zmianami, jakie dla jazzu wnosi improwizacja, granie "free" a nawet ideologia kultury jazzu. Wyraz swoim poszukiwaniom dał, realizując (1958) albumy, "Max Roach Plus Four", "Deeds Not Words" oraz (1960) słynną płytę, "We Insist! Freedom Now Suite". Innowacje perkusista lansował także albumami "Drums Unlimited" (1966) oraz wcześniejszymi projektami np. "Drum Converstation". Roach zaczął udzielać się także politycznie, odgrywał ważną rolę w organizowaniu wielu kulturalnych projektów dla Afro-Amerykanów (w tym okresie powstała "We Insist! Freedom Now Suite").
Roach dokonywał też eksperymentów z nietypowymi obsadami, odchodząc niekiedy od konwencjonalnych struktur metrycznych (np. podwójny kwartet, zespół M.'Boom). W tym względzie posuwał się równolegle do aktualnych osiągnięć awangardy spod znaku free jazzu, chociaż nigdy nie utożsamiał się z tym nurtem. Swym niekonwencjonalnym, aczkolwiek perfekcyjnie przemyślanym podejściem do jazzu zjednywał sobie wielu entuzjastów. Nagrywał i koncertował z Freddiem Hubbardem, Sonnym Rollinsem, George'em Colemanem, Stanleyem Turrentine'em, pracował z wokalistami grupami wokalnymi, w tym z Abbey Lincoln.
W latach 70. szczególnie eksponował swój zachwyt dla awangardy: koncertował i nagrywał z Abdullahem Ibrahimem (1977), Archiem Sheppem (1979), Cecilem Taylorem (1979) i Anthonym Braxtonem (1978-79). Roach, jako jeden z niewielu perkusistów, stał się jazzowym autorytetem oraz innowatorem.
Przez całe lata 80. i wczesne 90. pracował nadal jako wykonawca i kompozytor, znajdując czas zarówno na nauczanie, koncertowanie, jak i eksponowanie swoich politycznych aspiracji. Był jednym z niezwykle utalentowanych muzyków jazzowych i centralną postacią nowoczesnego jazzu. (diapazon)
Pod koniec dekady porzucił jednak całkowicie "stary" styl, by podporządkować się erze bebopu i jazzu nowoczesnego. Przez dwa lata, poczynając od 1948 r. grał z Milesem Davisem, biorąc udział w historycznej dla rozwoju modern jazzu sesji "Birth of The Cool". W 1954 r. Roach założył (wspólnie z Cliffordem Brownem) kwintet, jeden z najbardziej nowatorskich zespołów tego okresu. Powstały nagrania, które stały się kamieniami milowymi modernjazzu (np. "Study In Brown", "At Basien Street"). Śmierć Browna (w wypadku samochodowym w 1956 r.) nieoczekiwanie przerwała kreację stylu Roacha.
Przez lata 50. i początek 60. coraz częściej interesował się zmianami, jakie dla jazzu wnosi improwizacja, granie "free" a nawet ideologia kultury jazzu. Wyraz swoim poszukiwaniom dał, realizując (1958) albumy, "Max Roach Plus Four", "Deeds Not Words" oraz (1960) słynną płytę, "We Insist! Freedom Now Suite". Innowacje perkusista lansował także albumami "Drums Unlimited" (1966) oraz wcześniejszymi projektami np. "Drum Converstation". Roach zaczął udzielać się także politycznie, odgrywał ważną rolę w organizowaniu wielu kulturalnych projektów dla Afro-Amerykanów (w tym okresie powstała "We Insist! Freedom Now Suite").
Roach dokonywał też eksperymentów z nietypowymi obsadami, odchodząc niekiedy od konwencjonalnych struktur metrycznych (np. podwójny kwartet, zespół M.'Boom). W tym względzie posuwał się równolegle do aktualnych osiągnięć awangardy spod znaku free jazzu, chociaż nigdy nie utożsamiał się z tym nurtem. Swym niekonwencjonalnym, aczkolwiek perfekcyjnie przemyślanym podejściem do jazzu zjednywał sobie wielu entuzjastów. Nagrywał i koncertował z Freddiem Hubbardem, Sonnym Rollinsem, George'em Colemanem, Stanleyem Turrentine'em, pracował z wokalistami grupami wokalnymi, w tym z Abbey Lincoln.
W latach 70. szczególnie eksponował swój zachwyt dla awangardy: koncertował i nagrywał z Abdullahem Ibrahimem (1977), Archiem Sheppem (1979), Cecilem Taylorem (1979) i Anthonym Braxtonem (1978-79). Roach, jako jeden z niewielu perkusistów, stał się jazzowym autorytetem oraz innowatorem.
Przez całe lata 80. i wczesne 90. pracował nadal jako wykonawca i kompozytor, znajdując czas zarówno na nauczanie, koncertowanie, jak i eksponowanie swoich politycznych aspiracji. Był jednym z niezwykle utalentowanych muzyków jazzowych i centralną postacią nowoczesnego jazzu. (diapazon)
Abbey Lincoln & Max Roach
We Insist! Freedom Now Suite (Candid, 1960) remains a work of enduring musical and social importance. Notwithstanding Roach's central role in the creation of bop, or his later hard bop explorations with trumpeter Clifford Brown, it is, by some margin, the most perfectly realised album he recorded.
1960 was the year in which black Americans' struggle for civil rights reached critical mass. In February, anti-segregationist lunch-counter sit-ins began in Greensboro, North Carolina. Rallies, marches and sit-ins spread out across the country like a bushfire, with black, and white, musicians, dramatists and visual artists adding their voices to the movement. The question was no longer perceived as whether a change was going to come, but when it would come.
We Insist!, recorded in August and September 1960, was the first of several jazz albums explicitly to voice the growing demand for equal rights. In November, it was followed by the recording of bassist Charles Mingus' Charles Mingus Presents Charles Mingus (Candid, 1960), whose "Original Faubus Fables," a ferocious attack on Arkansas governor Orval E. Faubus (of Little Rock High School infamy), possessed an intensity which set the tone for most jazz-as-protest albums to follow.
Some of those albums sound like period pieces today, but not We Insist!, which is sufficiently nuanced and free of agit-prop literalism to transcend its era. Conceived as a suite by Roach, its composer and arranger, the album features a shifting cast of players, with only Roach and singer Abbey Lincoln heard throughout. Three of the five tracks—"Driva' Man," "Freedom Day" and "All Africa"—feature lyrics by Oscar Brown Jr., sung by Lincoln, who is joined on "All Africa" by Nigerian conga player Michael Olatunji. Brown's words, pitched as poetry rather than polemic, are deep and eloquent, and Lincoln's assertive, uncompromising delivery of them is widely considered to be her finest recorded performance.
The album is ablaze with instrumental spirit too. Tenor saxophonist Coleman Hawkins, in an inspired piece of guest casting, solos at length on the opening "Driva' Man," his sturdy, heavyweight testifying suggesting dignity and determination in the face of whip-wielding oppression—he sounds like the civil rights marchers looked. "All Africa" closes with four minutes of collective improvisation between Roach, Olatunji and Afro-Cuban percussionists Ray Mantilla and Tomas DuVall, as thrilling an African/Afro-American drum summit as could be wished for. There are stirring solos from trumpeter Booker Little, trombonist Julian Priester and tenor saxophonist Walter Benton, and the ensemble's focus is razor sharp throughout, honed by Roach's virtuosic drumming. (allaboutjazz)
1960 was the year in which black Americans' struggle for civil rights reached critical mass. In February, anti-segregationist lunch-counter sit-ins began in Greensboro, North Carolina. Rallies, marches and sit-ins spread out across the country like a bushfire, with black, and white, musicians, dramatists and visual artists adding their voices to the movement. The question was no longer perceived as whether a change was going to come, but when it would come.
We Insist!, recorded in August and September 1960, was the first of several jazz albums explicitly to voice the growing demand for equal rights. In November, it was followed by the recording of bassist Charles Mingus' Charles Mingus Presents Charles Mingus (Candid, 1960), whose "Original Faubus Fables," a ferocious attack on Arkansas governor Orval E. Faubus (of Little Rock High School infamy), possessed an intensity which set the tone for most jazz-as-protest albums to follow.
Some of those albums sound like period pieces today, but not We Insist!, which is sufficiently nuanced and free of agit-prop literalism to transcend its era. Conceived as a suite by Roach, its composer and arranger, the album features a shifting cast of players, with only Roach and singer Abbey Lincoln heard throughout. Three of the five tracks—"Driva' Man," "Freedom Day" and "All Africa"—feature lyrics by Oscar Brown Jr., sung by Lincoln, who is joined on "All Africa" by Nigerian conga player Michael Olatunji. Brown's words, pitched as poetry rather than polemic, are deep and eloquent, and Lincoln's assertive, uncompromising delivery of them is widely considered to be her finest recorded performance.
The album is ablaze with instrumental spirit too. Tenor saxophonist Coleman Hawkins, in an inspired piece of guest casting, solos at length on the opening "Driva' Man," his sturdy, heavyweight testifying suggesting dignity and determination in the face of whip-wielding oppression—he sounds like the civil rights marchers looked. "All Africa" closes with four minutes of collective improvisation between Roach, Olatunji and Afro-Cuban percussionists Ray Mantilla and Tomas DuVall, as thrilling an African/Afro-American drum summit as could be wished for. There are stirring solos from trumpeter Booker Little, trombonist Julian Priester and tenor saxophonist Walter Benton, and the ensemble's focus is razor sharp throughout, honed by Roach's virtuosic drumming. (allaboutjazz)
link in comments
link
OdpowiedzUsuń