Tradycja medytacji muzycznych w Nowym Jorku trwa do dziś. „Idea deep listening polega na słuchaniu w każdy możliwy sposób wszystkiego, co można usłyszeć, cokolwiek się robi i gdziekolwiek się znajduje. – tłumaczy Pauline Oliveros – Takie intensywne słuchanie obejmuje dźwięki życia codziennego, naturę, nasze myśli i dźwięki muzyczne. Deep listening reprezentuje podwyższony stan świadomości i łączy nas ze wszystkim, co nas otacza. Jako kompozytorka zawsze tworzę w tym duchu.” Pauline przeprowadziła się na stałe do Nowego Jorku w połowie lat 80. Wychowywała się w środowisku „hi-fi”, na wsi w Teksasie i do dziś wspomina, jak słuchała odgłosów dzikiej przyrody, zaś w domu radia, szczególnie szumu między stacjami. Dzięki rodzicom nauczyła się grać na akordeonie, a na studia trafiła do San Francisco, gdzie na uniwersytecie poznała takich kompozytorów jak: La Monte Young, Terry Riley, Morton Subotnick, Steve Reich. Kiedy Young wyjechał do Nowego Jorku, grała z Terrym Rileyem, wykonywała m.in. słynne In C. Fascynację muzyką improwizowaną, elektroniczną i minimalizmem przeniosła na własne kompozycje. „Zawsze interesowałam się tym, co mogę usłyszeć oraz zmysłową naturą dźwięku. – mówi – Terry i La Monte mieli bardziej formalistyczne zainteresowania. Kiedy pojawił się minimalizm i został zdefiniowany, stał się zbyt formalny. Choć interesowałam się tą muzyką i znałam jej twórców, nie identyfikowałam się z nią.”
Paulina wykładała na Mills College, prowadziła archiwum taśm i sama eksperymentowała z nagraniami, systemem delayów i oscylatorami. Często jej muzyka miała narrację otwartą (nie było początku i końca) lub wychodziła poza zakres słyszalności, dlatego najlepiej odbierało się ją medytując, a wykłady o swoich utworach z lat 60. zatytułowała MMM: Meditation / Mandala / Music. Tworząc muzykę nierzadko powoływała się na doświadczenie zanurzenia w dźwiękach iwe wspomnieniach z dzieciństwa. Natomiast największą inspiracją okazał się dla niej eksperyment z wystawieniem mikrofonu za okno i zarejestrowaniem niezauważanych przez nią wcześniej dźwięków (co wynikało z selektywności percepcji i zbyt uważnego słuchania). Zasada jej „muzyki medytacyjnej” była prosta: „Podtrzymaj ton albo dźwięk do czasu, kiedy minie ci chęć jego zmiany. Kiedy pokusa już przejdzie, możesz to zrobić.”
Do dziś prowadzi Deep Listening Foundation, pomagającą młodym kompozytorom oraz sama gra koncerty improwizowane z Deep Listening Band. Miejsca wybiera często na otwartym powietrzu lub np. w cysternie, kaplicy czy elektrowni. Grając na akordeonie stosuje techniki oddechowe pochodzące ze wschodnich sztuk walki, synchronizuje ruch z graniem, czego efektem jest uspokojenie i odcięcie się od zgiełku miasta. „Zrelaksowane ciało, świeży odbiór zewnętrznych dźwięków, odkrywanie możliwości głosu czy zakresu i jakości brzmienia instrumentu jest teraz dla mnie podstawą grania, wcześniej tego mi brakowało.” (Jacek Skolimowski)
The Deep Listening Band was founded in 1988 by Pauline Oliveros, (accordionist, electronics and composer), Stuart Dempster, (trombonist, didjeridu player and composer) and Panaiotis (vocalist, electronics and composer). David Gamper (keyboards and electronics) replaced Panaiotis in 1990.
The band is named after Oliveros' term, concept, program and registered servicemark of the Deep Listening Institute, Ltd., Deep Listening, and specializes in performing and recording in resonant or reverberant spaces such as cathedrals and huge underground cisterns including the 2-million-US-gallon (7,600 m3) Fort Worden Cistern which has a 45 second reverberation time.
They have collaborated with Ellen Fullman and her Long String Instrument with Suspended Music released by Periplum Records, Joe McPhee Quartet with Unquenchable Fire released by Deep Listening. They have also performed, recorded, and released a trope on John Cage's 4'33". Non Stop Flight released by Music&Arts in a 70 minute excerpt from the 4 hours and 33' trope. (wikipedia)
link in comments
link
OdpowiedzUsuń